
آویشن گیاهی علفی است. ساقه آن ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتربلندی دارد و دارای ریشهای با الیاف چوبی است. تخم آن کوچکتر از تخم خردل وتمام اعضای این گیاه معطر است.
پزشکان یونان ومصر اثر قوی و تحریک کننده وعطر آویشن را شناخته بودند و در مصر باستان آویشن نقش عمدهای در مومیایی کردن اجساد داشته است.
در ایران از این گیاه معمولا برای ادویه در طعم دار کردن انواع غذاها مانند پیتزا، پاستا، ماهی، لازانیا و ذرت مکزیکی استفاده میشود و به سادگی در دسترس است.
خواص درمانی آویشن:
آویشن دارای طبیعتی گرم وخشک است واگر تازهی آن را به صورت سبزی باغذا بخورید، برای تقویت معده و دید چشم مناسب است.
خوردن ده گرم کوبیدهی آن مخلوط با عسل وآب گرم برای درمان فلج ولرزش غیر ارادی، رفع فراموشی، صرع، تقویت کلیه مفید است.
اگر ۲۵ گرم خشک آن را در یک لیتر آب جوش دم کنید وهر روز پنج تا شش فنجان آن را به تدریج بنوشید. عفونتهای ریوی، سرفههای پی در پی، سیاه سرفه، آسم یا تنگی نفس، سرماخوردگی، برونشیت، زکام، آنژین، سردرد که از اعصاب یا سوء هاضمه باشد وسردرد شدید یا میگرن را درمان میکند.
آویشن سوءهضم وسنگینی معده، دل درد، ورم وگرفتگی روده، اسهال واختلالات کبدی را بر طرف میکند ودر درمان لکنت زبان، تشنجات عصبی یا پرش موضعی موثر است.
برای درمان سکسکه، قطره قطره ادارکردن، وناراحتیهای رحم مفید است. گیاهی مقویست و قلب را تقویت میکند، ادرار، حیض، عرق و شیر را نیز زیاد میکند.
آویشن تبخال ودلهره را برطرف میکند، ضد قارچ وانگل بوده وبرای درمان کچلی مفید است.
برگرفته از کتاب اسرار گیاهان دارویی تالیف احمد حاجی شریفی
اپکتایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر میشود.