از ساعت‌‌‌‌‏ها نشستن کنار پیاده‌‌‏رو تا تبدیل شدن به رقصنده بین المللی

«بن چن» همانند دیگر دوستان خود بلافاصله پس از مدرسه به خانه نمی‌‌‏رفت. او تکالیف خود را در خیابان انجام می‌‌‏داد و مشتاقانه همراه با مادرش در اعتراضات آرام طی ساعت‌‌‏ها و روزها و حتی شب‌‌‏ها شرکت می‌‌‏کرد. این بخشی از سفر دشوار زندگی‌‌‏ا‌‌‏ش بود و هیچگاه فکر نمی‌‌‏کرد که روزی به یک رقصنده جهانی شرکت رقص و موسیقی کلاسیک چینی نیویورک به نام «هنر‌‌‏های نمایشی شن‌‌‏یون» تبدیل شود.

حزب کمونیست چین، پس از اینکه حدود ۷۰ تا ۱۰۰ میلیون نفر این تمرین را انجام می‌‌‏دادند، حضور فالون گونگ را تهدیدی برای حکومت دیکتاتوری خود دانست و آزار و اذیت وحشیانه را برای ریشه کن کردن این روش در ۲۰ ژوئیه ۱۹۹۹ آغاز کرد. ب

یشتر بدانید: بیمارستانی در چین، مکانی برای کشتن و زندانی کردن افراد از جمله تمرین کنندگان فالون گونگ

با توجه به مرکز اطلاعات فالون دافا، میلیون‌‌‏ها نفر از طرفداران فالون گونگ از آن زمان دستگیر و بازداشت شده‌‌‏اند.

«اریپینگ ژانگ»، سخنگوی فالون گونگ در این باره می‌‌‏گوید: «طی ۱۸ سال گذشته، تمرین کنندگان فالون گونگ خانه و شغل و حتی زندگی خود را از دست داده‌‌‏اند. بدتر از همه، جنایات وحشتناک برداشت اعضای بدن زندانیان عقیدتی نیز وجود دارد.»

تمرین کنندگان فالون گونگ در سراسر جهان برای اطلاع رسانی آگاهی مردم از آزار و شکنجه تمرین کنندگان و توقف تبلیغات غلطی که توسط رسانه‌‌‏های جهانی حزب کمونیست چین انجام می‌‌‏شود، تلاش می‌‌‏کنند. به همین دلیل اقدام به برگزاری نمایشگاه‌‌‏، روشن کردن شمع، برافراشتن بنر در خیابان‌‌‏ها و راه اندازی وب سایت و روزنامه کرده‌‌‏اند.

بن چن در وب سایت رسمی شن‌‌‏یون نوشته است: «کلید موفقیت ما این بود که به مردم چینی و جامعه بین المللی آنچه را که اتفاق افتاد، درست زمانی که تمام جهان با ماشین دروغ پراکنی تبلیغات حزب کمونیست چین پرشده بود، به طور واضح بیان کردیم.»

پیش از آنکه چن به هنر‌‌‏های نمایشی شن‌‌‏یون بپیوندد، او و مادرش برای گفتن حقیقت آزار و شکنجه، به طور منظم در یک اعتراض ۲۴ ساعته حضور می‌‌‏یافتند و برای درخواست تجدید نظر در کنار پیاده رو سفارت چین در پورتلند در لندن شرکت می‌‌‏کردند.

این تحصن از ۵ ژوئن ۲۰۰۲ شروع شد، زمانی که چن تنها یک پسر ۱۱ ساله بود. وی برای چند ماه، در کنار پیاده رو با مادرش و بسیاری دیگر می‌‌‏نشست، مدیتیشن می‌‌‏کرد و شب‌‌‏های زیادی را در چادر کنار ساحل سپری کرد.

طی روزهای هفته، او ساعت ۷ صبح بیدار می‌‌‏شد و در مک دونالد مسواک می‌‌‏زد. پس از پوشیدن لباس مدرسه به مدت نیم ساعت در زیر زمین لندن بود و سپس ۲۰ دقیقه بعد با اتوبوس به مدرسه می‌‌‏رفت. بعد از ظهر، به پورتلند برمی‌‌‏گشت و در مسیر برگشت تکالیف خود را انجام می‌‌‏داد.

یک بار، چن از مادرش پرسید: «مامان، چقدر باید اینجا باشیم؟» و گوا پاسخ داد: «تا زمانی که آزار و اذیت به پایان برسد.»

اغلب، بسیاری از افراد، از جمله پدربزرگ چن، تعجب کرده و می‌‌‏پرسیدند که آیا برای تلاش‌‌‏های شما هزینه‌‌‏ای پرداخت می‌‌‏شود؟ پدربزرگ چن در ایمیلی برایشان نوشت: «همیشه در برابر هر تلاشی، مزدی وجود دارد. اما شما بدون هیچ هزینه‌‌‏ای سخت کار می‌‌‏کنید.»

چن در پاسخ به ایمیل پدربزرگ خود نوشت: «من همیشه بر این باور هستم که سختی می‌‌‏تواند شخصیت فرد را شکل دهد؛ تجارب را غنی‌‌‏تر کند و اخلاق فرد را بهبود بخشد. این مشابه اصول تزکیه است. البته ما به دنبال رنج نیستیم. اما در میان مشکلات زندگی وقتی که افراد دیگر ما را نادیده می‌‌‏گیرند، حتی در حالی که تحت آزار و اذیت قرار می‌‌‏گیریم، نمی‌‌‏توانم این کار را رها کنم. من باید مسیر خود را با قاطعیت بروم. پدر و مادرم همواره مشغولند، زیرا آزار و شکنجه وجود دارد و همچنان ادامه دارد. بسیاری از مردم این را نمی‌‌‏دانند. زندگی انسان بسیار ارزشمند است. به همین دلیل مادر و پدرم روز و شب کار می‌‌‏کنند. شما گفتید تلاش باید پاداش داده شود. این قطعا درست است چند سال گذشته است و ممکن است پاداش را حالا نبینیم. در عوض، آن‌‌‏ها سال‌‌‏ها بعد نشان داده خواهند شد. تلاش پدر و مادرم بیهوده نبوده است. کنفوسیوس عدالت و سرنوشت را تدریس کرد. صرف نظر از نتیجه کار، همه ما موفق شده‌‌‏ایم، زیرا از لحاظ اخلاق و وجدان همیشه در موقعیت شکست ناپذیری قرار گرفتیم.»

چند سال بعد، دیگر چن در کنار پیاده رو نبود. در سال ۲۰۰۸، او هزاران مایل را به سمت نیویورک پرواز کرد تا در آکادمی هنرهای فی تیان تحصیل کند، در آنجا مدرک و فرم و مهارت فنی رقص کلاسیک چینی را به دست آورد.

از سال ۲۰۱۱ او یک رقصنده در اجرا‌‌‏های جهانی شن‌‌‏یون شد و سفر خود را برای به اشتراک گذاشتن ماهیت واقعی فرهنگ چینی بر روی صحنه آغاز کرده است و به جهان درباره آنچه که به تمرین کنندگان فالون گونگ در چین می‌‌‏گذرد، می‌‌‏گوید.

در حالی که چن خارج از کشور بود، مادرش نیز به تلاش‌‌‏‌‌‏هایش ادامه داد. چن معتقد است: «وقتی که آنجا در مدیتیشن می‌‌‏نشینم و به تنهایی تمرین می‌‌‏کنم، احساس واقعا صلح آمیزی دارم.»

روزی که چن پایان قطعه نمایش، «رنسانس الهی» آغاز می‌‌‏شود را اجرا کرد احساس ‌‌‏کرد که بار دیگر در پیاده رو کنار سفارت چین در لندن است. همچنین ناگهان احساس کرد که دیگر برای خودش نمی‌‌‏رقصد. او برای میلیون‌‌‏ها تمرین کننده که هنوز شکنجه و بازداشت می‌‌‏شوند و از آزار و اذیت غیرقابل توصیفی در چین رنج می‌‌‏برند، می‌‌‏رقصید.

همچنین برای مادرش که هنوز در کنار پیاده رو خارج از سفارت چین می‌‌‏نشیند و برای همه مادربزرگ‌‌‏ها و پدربزرگ‌‌‏هایی که آزار و اذیت را در خیابان‌‌‏ها آشکار می‌‌‏کنند و میلیون‌‌‏ها نفر دیگر که در سراسر جهان عقایدشان را به اشتراک می‌‌‏گذارند.

مطالب دیگر:

نماینده پارلمان کانادا : ابعاد معنوی شن یون غنی و ژرف است

ارکستر سمفونیک شن یون، نو‌‏آوری در موسیقی کلاسیک

نوزده سال آزار و شکنجه فالون گونگ؛ جنایات رژیم کمونیست چین هنوز ادامه دارد

فالون دافا، تمرینی معجزه‌‏آسا برای سلامتی جسم و ذهن