اسنادی طبقه‌بندی شده متعلق به دولت چین، که به دست اپک‌تایمز رسیده است، نشان می‌دهد که مقامات چینی تمامی اطلاعات مربوط به ویروس حزب کمونیست چین (کرونا ویروس) را به عنوان «اسرار دولتی» در نظر می‌گیرند و مسئولین را از افشای آنها برای مردم منع کرده‌اند. بدین ترتیب اطلاعات ویروس اسرار محرمانه دولتی چین محسوب می شود.
عجیب اینکه خبرگزاری دولتی چین (شین‌هوا)، روز هشتم فوریه سال جاری نوشت «تجربیات بی‌شمار در زمینه پیشگیری از بیماری‌های عفونی نشان داده است که به اشتراک گذاشتن اطلاعات اپیدمی به مردم مانند آفتابی است که می‌تواند ویروس را از بین ببرد. بنابراین، مؤثرترین دارو انتشار همه اطلاعات است.»
نان‌نینگ، مرکز منطقه گوانگشی در جنوب چین، دارای هفت منطقه و پنج شهرستان است که جمعیت آن تقریباً ۷.۲۵ میلیون نفر است.
اپک تایمز، روز ۱۳ فوریه نسخه‌ای از سندی دولتی را مربوط به مسئولان این شهر با درجه «طبقه‌بندی شده» کسب کرد که طی آن دستورالعمل‌های لازم برای گروه‌های دولتی محلی واقع در این منطقه، برای مقابله با ویروس ذکر شده بود.
در سند دیگری از استان هیلونگ‌جیانگ در شمال چین نیز ذکر شده است که اسناد مربوط به اپیدمی را باید به عنوان فوق سری در نظر گرفت. به این معنی که سایر مقامات دولتی محلی در چین احتمالاً اعلامیه‌های مشابهی را دریافت کرده‌اند.
در این سند آمده است که در دوره زمانی مبارزه با ویروس، انواع اسناد فوری، اعلامیه‌های فوری، حوادث فوری، … اطلاعات حساس داخلی به اشتراک گذاشته شده، و هر گونه اطلاعاتی که مقامات دولتی دارند، اجازه افشا شدن برای عموم مردم را ندارد و جزو اسرار دولتی محسوب می‌شود.
دولت محلی روز ۲۹ آوریل گفته است که «اسرار دولتی» مربوط به اپیدمی، تحت حفاظت «قانون محافظت از اسرار دولتی» است.
براساس این قانون، هفت نوع اطلاعات به عنوان اسرار دولتی در نظر گرفته می‌شوند، مانند اطلاعات مربوط به تصمیمات مهم سیاسی در امور ایالتی، دفاع ملی، فعالیت‌های دیپلماتیک، توسعه اقتصاد ملی، علم و فناوری، امنیت ایالتی و غیره.
در این سند توضیح داده نشده است که چگونه می‌توان اطلاعات مربوط به اپیدمی را «اسرار دولتی» دانست، اما در مورد چگونگی محرمانه نگه داشتن چنین اطلاعاتی به تفصیل پرداخته شده است.
در این سند آمده است که همه مقامات باید «اسرار دولتی» مربوط به ویروس را فقط در رایانه‌ها یا تلفن‌های همراهی که به اینترنت متصل نیستند تهیه، ویرایش و ذخیره کنند.
از آنجاییکه اطلاعات ویروس اسرار محرمانه دولتی چین محسوب می شود، انتقال کلیه اسناد مربوط به ویروس، فقط از طریق پست‌های قابل اطمینان و رسمی انجام شود و عکس گرفتن از این اسناد و به اشتراک‌گذاری آنها ممنوع است.
مقامات مجاز نیستند در هنگام تماس تلفنی، از طریق پیامک یا هرگونه پیام‌رسان مبتنی بر اینترنت، در مورد چنین اطلاعاتی صحبت کنند. همچنین ذکر آنها در خانه ممنوع است.
مقامات نمی‌توانند اسناد مربوط به ویروس را از رایانه‌ها، به هارد دیسک‌های اکسترنال، و سایر وسایل ذخیره‌سازی متحرک منتقل کرده و به خانه‌ها یا اماکن عمومی ببرند.
تمام این اسناد باید در دفاتر ساختمان‌های دولتی پردازش شده و تمام پنجره‌ها بسته باشند. در این اطلاعیه آمده است «وقتی مسئولان مجبور می‌شوند پنجره دفتر را باز کنند، کارکنان مرتبط باید به امنیت توجه کنند»
هنگامی که در هر سطحی از دولت جلسات مربوط به اپیدمی برگزار می‌شود، کارکنان نیز باید تمام پنجره‌ها را بسته نگه دارند. اگر این جلسه بسیار طولانی انجام شود و شرکت کنندگان نیاز به هوای تازه داشته باشند، کارکنان می‌توانند پنجره‌ها را در شرایطی باز کنند که اطمینان حاصل کنند اسرار فاش نمی‌شود.
بدون مجوز از طرف دولت، همه مقامات دولتی و کارمندان، کارمندان پزشکی در بیمارستان‌ها و کارمندان مرتبط مجاز به مصاحبۀ رسانه‌ای نیستند.
هر گونه اطلاعاتی که برای انتشار عمومی در نظر گرفته شده است باید طبق دستورالعمل‌های دولت محلی منتشر شود.
در گزارش‌های پیشین و متعدد اپک‌تایمز عدم شفافیت مقامات چین و پنهانکاری این رژیم در مورد ویروس نشان داده شده است.
مقامات حزب کمونیست چین، در اوایل ماه دسامبر از شیوع ویروس در ووهان مطلع بودند، اما به مدت ۶ هفته، این اطلاعات را مخفی نگه داشتند و حتی کسانی را که سعی داشتند در مورد شیوع این ویروس هشدار دهند، دستگیر کردند و آنها را به انتشار شایعات متهم کردند و از سانسور شدید رژیم استفاده کردند تا از پوشش خبری رسانه‌ها جلوگیری کنند و هرگونه اشاره به آن را از رسانه‌های اجتماعی حذف کنند.
اینگونه، ویروس در سکوت و به سرعت در سراسر چین گسترش پیدا می‌کرد و به این شکل بسیاری از افرادی که امکان حفظ جان خود را داشتند، قربانی شدند. تعداد قربانیان به مراتب بیش از آن چیزی بود که حزب کمونیست اعلام کرد.
در نهایت ویروس به مرحله همه‌گیری جهانی رسید و آنچه که باید به یک رویداد محلی در شهر ووهان محدود می‌شد، به بدترین بیماری همه گیر دنیا در ۱۰۰ سال گذشته تبدیل شد و دنیا را با خسارات هنگفت و جبران ناپذیر مالی و جانی مواجه کرد.
مطالب دیگر:
پنج حقیقت درباره قتل عام دانشجویان در چهارم ژوئن
