در بخش اورژانس بیمارستان اسپارو در لنسینگِ میشیگان، کارکنان برای مراقبت از بیمارانی تلاش می‌کردند که بسیار بدحال‌تر از آنچه تاکنون دیده‌اند بودند.
تیفانی دوسانگ، مدیر بخش پرستاری اورژانس بیمارستان، با اضطرابی فروخورده به لرزه افتاده و به بیمارانی نگاه می‌کرده است که در صفی طولانی روی برانکاردها در مقابل دیوارهای بِژْرنگ راهروهای بیمارستان خوابیده بودند.
او گفت: «دیدنش سخت است.»
اما هیچ کاری نمی‌توانست بکند. ۷۲ اتاق بخش اورژانس از قبل پر شده بود.
دوسانگ گفت:«همیشه وقتی در راهرو قدم می‌زنم و می‌بینم که مردم درد دارند یا احتیاج به خواب یا سکوت دارند، احساس خیلی خیلی بدی پیدا می‌کنم. اما مجبورند در راهرو باشند، به همراه ۱۰ یا ۱۵ نفر که هر دقیقه در اطراف قدم می‌زنند.»
این صحنه با وضعیتی که این بخش اورژانس و هزاران بخش دیگر در آغاز همه‌گیری داشتند، کاملاً در تضاد است. به جز نقاط حساسی مانند نیویورک، در بهار سال ۲۰۲۰، بسیاری از اورژانس‌ها در سراسر کشور به طرز عجیبی خالی بودند. چون مردم از ابتلا به کووید۱۹وحشت داشتند، برای دوری از بیمارستان‌ها تمام تلاش خود را می‌کردند. به گفته شبکه تحقیقاتی اپیک هلث، تعداد معاینه‌ها در اتاق‌های اورژانس به نصف کاهش یافته و تا تابستان امسال به طور کامل به حالت نخست خود بازنگشته بود.
اما اکنون، این بخش‌ها بیش از حد پر شده‌اند. حتی در مناطقی از کشور که کووید۱۹ سیستم مراقبت‌های بهداشتی را تحت فشار بیش از حد قرار نداده است، بیماران نسبت به دوران پیش از همه‌گیری، با حال ناخوش‌تری به اورژانس مراجعه می‌کنند، بیماری‌های آنها پیشرفته‌تر شده است و به مراقبت‌های پیچیده‌تری نیاز دارند.
ماه‌ها تأخیر در درمان باعث تشدید شرایط مزمن و بدتر شدن علائم شده است. پزشکان و پرستاران می‌گویند که وخامت بیماری‌ها دامنه وسیعی دارد و شامل درد بطنی، مشکلات تنفسی، لخته شدن خون، بیماری‌های قلبی و اقدام به خودکشی و سایر شرایط می‌شود.
مطالب دیگر:
اخراج کارمند گروه تحقیقاتی سنجش کارآزمایی واکسن فایزر پس از گزارش مشکلات موجود به اف‌دی‌ای
ژنرال میلی: بعید است چین در آینده‌ای نزدیک اقدام به تصرف نظامی تایوان کند
تحقیقات آلبرتا می‌گوید حضور سرمایه‌گذاری خارجی «گسترده» در کمپین ضد انرژی را تایید کرده است
