چرا بعضی ها بهتر می توانند دیگران را ببخشند؟

بخشیدن، رها کردن احساسات شدیدی مانند خشم، هراس، تلخی، رنجش و دلخوری است که به حوادث گذشته چسبیده است؛ اتفاقات و حوادث را همچنان به یاد می آوریم اما دیگر آن احساسات شدید را نداریم؛ به آرامش دست پیدا می کنیم و دردهای ناشی از رنج هایمان متوقف می شود.

در عصر حاضر هنوز انسان هایی یافت می شوند که به مفهوم واقعی بخشیدن پی برده اند؛ آنها آگاهانه دیگران را می بخشند و از لذت آن بهره می برند و خود را یک برنده می دانند. شاید وقتی در خبرها می شنویم که مادری، قاتل فرزندش را در پای چوبه دار می بخشد، نتوانیم او را درک کنیم؟ آیا مادری که حاضر نیست خانواده دیگری از مرگ عزیزش زجر بکشد، برنده واقعی نیست؟

زندگی را شاید بتوان به صحنه ی “بازی” پیچیده ای تشبیه نمود که پیروزی در آن، رمز و رازی دارد و از ظاهر نتیجه، چیزی مشخص نمی شود. دکتر سیمون در کتاب “بخشودن ” می نویسد: بخشیدن یک فرایند درونی است. اتفاقی است که در درون ما رخ می دهد. احساسی از خوب بودن و آزادی پذیرفتن است؛ می توانیم این احساس را تجربه کنیم به شرط آن که بخواهیم التیام یابیم و میل به این کار را داشته باشیم. ولی چرا بعضی انسان ها می توانند ببخشند و برخی خیر؟ آنان که می توانند ببخشند ویژگی های خاصی دارند که در زیر به برخی از آن ها اشاره شده است.

ویژگی انسان هایی که توانایی بخشیدن دارند

۱- عزت نفس مثبت دارند.

۲- به آنچه در گذشته رخ داده فکر نمی کنند.

۳-گذشته را در چشم انداز مناسب قرار می دهند.

۴- جراحات احساسی و بی عدالتی را بخشی از زندگی می دانند.

۵- بخشیدن را یک حق اخلاقی می دانند، آن را حقی برای متوقف ساختن دردهای ناشی از حوادث غیر منصفانه می دانند.

۶- آنها می دانند که گاهی برای بخشیدن، احتیاج به گذشت زمان دارند.

فردی که خطاهای همسرش را می بخشد، این رفتار را انتخاب می کند چون به این آگاهی رسیده است که دیگر نیازی به رنجش و دلخوری ندارد، چرا که وی عزت نفس مثبتی دارد و در طی این بحران توانسته است دنیای درون خود را پیدا کند و تاریکی های وجودش را در آغوش بگیرد و خود را چیزی بیش از یک قربانی رنجش و بی عدالتی می داند.

شکسپیر در هملت گفت:”بودن یا نبودن، مساله این است “و ما می گوئیم: بخشیدن یا نبخشیدن، انتخاب با شماست.