شاید شنیده باشید که میگویند، «درد همراه میطلبد» یعنی انسانها دشواریها را با حضور دیگران راحتتر میتوانند تحمل کنند. چرا که احساس میکنند دیگران نیز در ناملایمات و تحمل دردها، رنجها و سختیها، با آنان شریکند.
شاید بر مبنای همین دیدگاهها است که هنگام بروز برخی مصیبتها، ما انسانهای پایبند به رسم و رسوم، به دیدار هم میشتابیم و سعی میکنیم تا در غم و شادی دوستان و خویشانمان حضور داشته باشیم و موجب دلگرمی آنان شویم.
یعنی کسانی که در انتظار هستند و حالت اضطراب دارند، مایلند با کسان دیگری که آنها هم دارای چنین حالتی هستند، همراه شوند. یعنی فرد مضطرب در انتظار افراد مضطرب دیگر است و ترجیح میدهد که آنان را در کنار خود داشته باشد. فرد مضطرب بسیار مشتاق است تا گرفتاری فکری خود را راحت تر با دیگران، خصوصاً کسانی که دارای شرایط مشابهی هستند، در میان بگذارد و آنان را شریک خود بداند.
در محیط کار نیز بعضاً از این شیوه برای ایجاد انگیزه و رابطۀ منسجم در بین کارکنان، از روش ایجاد اضطراب استفاده میشود. بدین مضمون که با ایجاد اندکی اضطراب به طور حساب شده، میتوان افراد در یک سازمان را با یکدیگر پیوند داد و آنان را در گروههای منسجم به شرکت و فعالیت در آورد.
افرادی که عزت نفس خود را از دست می دهند یا احساس ضعف نسبت به آن دارند، تمایل زیادی به پیوستگی با دیگران پیدا میکنند و آمادگی بیشتری برای پذیرش محبت و عاطفه از دیگران دارند و به راحتی در جذب دیگران، عکس العمل نشان می دهند به طوری که حتی ممکن است در مورد افرادی که قبلاً برایشان جذاب نبوده ، دید مثبتی پیدا کنند و ناتوانی و ضعف آنها این بار به صورت نقطه قوت دیده شود.
عامل دیگری که بر اضطراب اثر دارد، تنهایی و انزوا است. انزوای مداوم قطعاً ناخوشایند است از همین روست که برای تنبیه برخی از زندانیان، سلول انفرادی را در نظر می گیرند و فرد را در شرایط انزوا قرار می دهند.
زمانی که انسانها احساس می کنند که ممکن است از نعمت رابطه با دیگران محروم شوند، نسبت به برقراری ارتباط با دیگران مشتاقتر میشوند.
بیایید قدر این نعمت را نیز بدانیم و به خاطر تواناییهایی که در برقراری ارتباط داریم، سپاسگذار باشیم. میتوانیم صحبت کنیم، بشنویم، فکر کنیم، تجسم کنیم، بخوانیم و بنویسیم، درک کنیم، با حرکات چهره و دست و پا (زبان بدنی) و با ایما و اشارهها و نشانهها، مفاهیم مورد نظرمان را بیان کنیم، بخندیم و از زندگی در کنار دیگران لذت ببریم.
ادامه دارد…
دکتر مجید مجدنیا دارای مدرک دکترای تخصصی ارتباطات، کارشناس علوم اجتماعی دانشگاه علامه طبابایی، مدرس، مترجم و پژوهشگر علوم ارتباطات هستند. وی ۲۰ سال تجربه مدیریت در حوزه آموزش و پژوهش در سیستم بانکی و ۱۵ سال تجربه تدریس در دانشگاههای ایران را داراست.
در مقالات دیگر از دکتر مجید مجدنیا به بحث ارتباطات بیشتر خواهیم پرداخت.
وبسایت ایشان: www.majdnia.ir
اپکتایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر میشود.
