
زمانی که در اوایل دهه ۱۹۹۰ موضوع گرم شدن زمین و تغییر اقلیم مطرح شد، طرفداران این نظریه معتقد بودند که این اتفاق غیرقابل برگشت، و در نتیجه فعالیتهای انسانی و تولید گاز دیاکسید کربن و دیگر گازهای گلخانهای ناشی از استفاده از سوختهای فسیلی است. آنها همچنان تا امروز بر عقیده خود پافشاری میکنند.
اما در مقابل، تعداد زیادی دانشمند وجود دارند که موافق این نظریه نیستند و نگران میلیاردها دلار پولی هستند که بیهوده برای موضوع مقابله با گرمایش جهانی و موضوع تغییر اقلیم صرف میشود. به عقیده این دانشمندان، نه تنها گاز دیاکسید کربن برای طبیعت و گیاهان زیانبار نیست، بلکه از جهاتی میتواند مفید هم باشد.
این گروه از دانشمندان معتقدند فعالیتهای سازمان ملل و مجمع مجمع بینالمللی تغییرات آبوهوایی (IPCC)، سیاسی است و با انگیزههای مالی و تبلیغاتی انجام میشود و مبنای علمی ندارند. به عقیده این دانشمندان، آب و هوا دورههای تاریخی گرم و سرد دارد و گرم شدن دورهای زمین ارتباطی به انتشار گازهای گلخانهای و دیاکسید کربن ندارد.
«پاتریک مایکلز»، اقلیم شناس و رئیس مرکز مطالعات علمی کاتو در واشنگتن میگوید «واقعا شواهد متقاعد کنندهای درباره آنچه که گرمایش جهانی و تغییر اقلیم نامیده میشود وجود ندارد. نرخ بالا رفتن دمای سطح زمین بسیار ناچیز است و با نگاه به دادههای ثبت شده دما از اواخر دهه ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۱۴ میبینیم که عملا گرم نیست. مگر آنکه بخواهیم دادهها را دستکاری کنیم.»
به گفته این دانشمند «هر چند که علم و دانش قطعی نیست و فرایندی در حال پیشرفت است، اما طرفداران بحث تغییر اقلیم و گرمایش زمین با اهداف سیاسی خود سعی دارند از مسائل علمی سوءاستفاده کنند.»
مایکلز میافزاید «انسانها ممکن است تغییرات اندکی در آب و هوا اعمال کنند، اما در این میان عوامل عمده دیگری نیز دخیل است.» وی معتقد است «مؤلفه انسانی در گرمایش زمین از اواخر دهه ۱۹۷۰ دخیل بوده است، اما در خصوص گرم شدن زمین از سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۴۵ مؤلفه انسانی وجود نداشته است. بنابراین ممکن است ما در این میان نقشی داشته باشیم؛ اما در مقابل طبیعت و تغییرات طبیعی نیز نقش دارند.»
پاتریک مایکلز در سال ۱۹۹۷، یکی از ۳۱ هزار و ۵۰۰ دانشمند آمریکایی بود که درخواستی را امضاء کردند مبنی بر اینکه اولین معاهده بینالمللی تغییرات آب و هوایی به نام پروتکل کیوتو، باید لغو شود.
در درخواست این دانشمندان بیان شده بود که پیشنهادات ارائه شده با هدف محدود کردن انتشار گازهای گلخانهای به محیط زیست زیان میرساند و مانعی است در جهت پیشرفت علم، و به سلامت و رفاه بشر آسیب میرساند. ضمناً در این درخواست تأکید شد که هیچ شواهدی علمی وجود ندارد انتشار گازهای گلخانهای موجب افزایش فاجعه بار دمای جو زمین شود.
در درخواست فوق ذکر شد که «شواهد علمی قابل توجهی وجود دارد که افزایش دیاکسیدکربن در هوا اثرات بسیار مفیدی بر روی گیاهان و حیوانات میگذارد.»
یک مقاله مربوط به وب سایتی که توسط دانشمندان و مهندسان سابق ناسا تأسیس شده است، میگوید «دیاکسید کربن یک ماده طبیعی است که برای حفظ حیات انسان، حیوان و گیاه ضروری است و جایگزینی برای آن نیست». این مقاله میافزاید که اینکه آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا، دیاکسید کربن را آلودگی اعلام کرده است از دید علمی شرمآور است .
اختلاف نظرهای علمی
مجمع بینالمللی تغییرات آبوهوایی (IPCC) ادعا میکند که طبق مدلهای کامپیوتری، جهان تا ۱ درجه سانتیگراد گرم شده و پیشبینی میشود تا سال ۲۰۴۰ این افزایش دما به یک و نیم درجه سانتیگراد برسد و به گفته این نهاد اگر چنین اتفاقی رخ دهد، نتایج فاجعه باری مانند افزایش سطح دریا، طوفانهای قویتر، درجه حرارت سوزان، افزایش خشکسالی، سیلهای سنگین و ذوبشدن یخچالهای طبیعی در پی خواهد بود.
این مجمع برای جلوگیری از چنین سناریویی، سعی دارد جهان را به سمت دور شدن از مصرف سوختهای فسیلی سوق دهد و مصرف دیاکسید کربن را کاهش دهد و یا حتی آن را از بین ببرد.
در جامعه علمی در خصوص این نظریهها اختلاف نظر جدی وجود دارد. مخالفان میگویند این بحثهای آزاردهنده، علمی نیست و باعث ایجاد ترس و تشنج بی دلیل در جامعه میشود.
ایان کلارک استاد گروه علوم زمین دانشگاه اتاوا در کانادا میگوید «من بر این باور هستم که موسسه گرمایش جهانی یک سازمان سیاسی و اجتماعی است، نه یک مجموعه علمی». به عقیده این دانشمند، در این خصوص اغراق و غلو میشود. زیرا شواهدی وجود ندارد که نشان دهد که گاز دیاکسید کربن یک عامل قوی در گرمایش جهانی و یک گاز گلخانهای قوی باشد.
پیشبینیهای متعددی طی چند سال اخیر توسط مجمع بینالمللی تغییرات آبوهوایی (IPCC) صورت گرفته که همگی غلط از آب درآمده است. برای مثال «ال گور» سیاستمدار مشهور آمریکایی، در سال ۲۰۰۸ پیش گویی کرد که یخهای قطب شمال طی ۵ سال ، یعنی تا سال ۲۰۱۳ به طور کامل ذوب میشود.
آخرین گزارش مجمع IPCC که در ماه اکتبر منتشر شد، می گوید اگر دیاکسید کربن تا سال ۲۰۴۰ به شدت کاهش نیابد، دنیا شاهد عواقب فاجعهآمیزی خواهد بود.
ایان کلارک استاد گروه علوم زمین دانشگاه اتاوا در ادامه میگوید، بهتر است به جای اینکه میلیاردها دلار برای تغییرات اقلیم هزینه شود، این پول صرف معضلات جدی تر زیست محیطی هزینه شود.
بدون توافق
پس از انتشار گزارش مجمع IPCC، «ال گور» در مصاحبهای مشهور در اظهار نظری عجیب گفت که ادبیات استفاده شده در این گزارش با هدف تحقق بخشیدن به اقدامات سیاسی مبالغه آمیز و تحریک کننده بود.
این اظهار نظر الگور، برای «مارک مورانو»، نویسنده کتاب «هدایت غلط سیاسی تغییر اقلیم» و نویسنده و راوی مستند «فریب اقلیم»، عجیب نیست.
مورانو میگوید «یک فصل کامل کتاب من در خصوص بخشی از دانشمندان سازمان ملل است که علیه سازمان ملل عمل کردند. به طوری که آنها در جلسات سازمان ملل مینشستند و میگفتند که باید گزارش بعدی را طوری تنظیم کنیم که جهان وارد اقدامی عملی شود.» مورنو، که پیش از این عضو کنگره ایالات متحده نیز بود افزود «آنها تلاش کردند هر رویداد آب و هوایی معمولی به نظر غیر معمول بیاید.»
در سال ۲۰۱۰، مورانو گزارشی را منتشر کرد که طی آن بیش از ۱۰۰۰ دانشمند از سراسر جهان فهرست شده بود که آنان ادعاهای نهاد IPCC درباره گرم شدن زمین را به چالش کشیده بودند.
در همان سال، ۱۳۰ دانشمند آلمانی، نامهای به صدراعظم آلمان فرستادند تا در این خصوص نگرانیهای خود را ابراز کنند. در سال ۲۰۰۹، بیش از ۱۰۰ دانشمند بینالمللی، ادعاهای اقلیمی باراک اوباما را به چالش کشیدند و آنها را «به سادگی نادرست» نامیدند. همچنین در سال ۲۰۰۹، بالغ بر ۱۶۶ دانشمند از سراسر جهان نامهای را به دبیر کل سازمان ملل نوشتند و اعلام کردند که ادعاهای مربوط به تغییر اقلیم و گرمایش زمین علمی نیست. گروهی از دانشمندان روسی و هندی نیز نظریه گرمایش جهانی زمین را به چالش کشیدند.
ساخته شده بر اساس دروغ
مورنو می گوید، نهاد IPCC بر این اساس تأسیس شد که گاز دیاکسیدکربن یک تهدید است. بنابراین هیچ یافته علمی دیگری به عنوان یک گزینه روی میز یافت نمیشود. چرا؟ به دلیل سود و منافع مالی و نیز فشار برای افزایش برنامهریزی مرکزی.
ایده آنها این بود که اگر گاز دی اکسید کربن را یک تهدید جلوه دهند، از یک سو میتوانند از این طریق بودجه داشته باشند و سالانه جلسات متعدد برگزار کنند و توجه رسانههای دنیا را به سمت خود جلب کنند و از سویی دیگر سازمان ملل میتواند مسئولیت راه حل را همواره به عهده بگیرد. بنابراین چقدر میشود امیدوار بود که این ساختار سیاسی در پی حل بحران آب و هوایی باشد؟
یک نویسنده کانادایی به نام گرانت جفری در کتاب خود تحت عنوان «فریب گرمایش جهانی» میگوید که صنعت تغییرات اقلیم از طریق حمایت از دانشگاهیان، دانشمندان، سازمانهای غیر دولتی، رسانهها و گروههای سیاسی تلاش میکند جنبش گرمایش جهانی را ارتقاء می دهد.
وی مینویسد «از افرادی که برای ترویج بحث گرمایش جهانی ساخته دست بشر تلاش میکنند، پشتیبانی مالی بسیار پرباری میشود. اما دریغ از هرگونه حمایت از دانشمندانی که شهامت کاوش در تئوریهای متفاوت و جایگزین را دارند.»
اواخر سال ۲۰۱۸، مقامات کشورهای مختلف در شهر کاتوویتس لهستان در چهارچوب نشست COP24 گردهم آمدند تا اقدام به نهایی کردن دستورالعملهای مربوط به تفاهمنامه پاریس ۲۰۱۵ در خصوص تغییر اقلیم کنند. مارک مورانو میگوید، نتیجه این نشست صرفاً هدر دادن پول بیشتر برای پشتیبانی از یک «ساخته شده از دروغ» است.
به عقیده وی: «به فرض اگر ما با بحران واقعی تغییر اقلیم در نتیجه فعالیتهای بشری مواجه باشیم، باید به سازمان ملل تکیه کنیم، تا ما را از خطر نابودی نجات دهند. اما آنها در حال حاضر هیچ چیز راهکار عملی و متفاوتی ارائه نمیکنند. آنها صرفاً کارهایی نمادین و سمبلیک می کنند که پشت آنچه انجام میدهند یک چرخه اقتصادی واقعی و روندی سیاسی وجود دارد.»
«همه چیز در آن وجود دارد، به غیر از علم و دانش».
مطالب دیگر:
از ساعتها نشستن کنار پیادهرو تا تبدیل شدن به رقصنده بین المللی
غذا : از گذشته تا حال؛ تغذیه چه تغییراتی کرده است؟
هشدار کارشناسان : کمونیسم و سوسیالیسم بنیان خانواده را از بین میبرند