زندانی چینی اردوگاه کار اجباری که نامه تقاضای کمک نوشته بود، از چین گریخت

«سان یی»، مضطرب بود. تشویش و دلهره‌‌‌‏اش هنگام نزدیک شدن به کانتر بازرسی گذرنامه در فرودگاه پکن، با هوای مه‌‌‌‏آلود صبحی از ماه دسامبر مخلوط شده بود. می‌‌‌‏دانست که احتمال دارد با خروجش مخالفت شود. هرلحظه امکان داشت مامور مرزی هم گذرنامه و هم شانس آزادی‌‌‌‏اش را پاره پاره کند. سرانجام وقتش رسید، اما گذرنامه سان مهر خروج دریافت کرد. او پس‌‌‌‏از ۱۵ سال تحت کنترل بودن، بیگاری و شکنجه شدن، اکنون آزاد بود.

داستان سان به افراد بسیاری در چین شباهت دارد. او که فارغ التحصیل موسسه تکنولوژی دالیان شهری درشمال تای‌‌‌‏یوآن است،هنگامی‌‌‌‏که رژیم کمونیستی تمرین و مدیتیشن روش معنوی فالون دافا را به قصد از بین بردن، هدف قرار داد، سان ناگهان به دشمن حکومت تبدیل شد.

فالون دافا که فالون گونگ نیز نامیده می‌‌‌‏شود، شامل تمرین‌‌‌‏هایی آرام و آموزه‌‌‌‏هایی بر اساس سه اصل حقیقت، نیکخواهی و بردباری است. این روش در دهه ۱۹۹۰ محبوبیتی به سرعت رو به رشد را در چین تجربه کرد. با این حال، زمانی که رژیم چین دریافت که تا سال ۱۹۹۹ بالغ بر ۷۰ میلیون نفر چینی و بیشتر اعضا حزب کمونیست، درحال تمرین فالون دافا بوده‌‌‌‏اند، جیانگ زمین، رهبر وقت حزب، فرمان «ریشه‌‌‌‏کنی» فالون گونگ را صادر کرد.

سان تنها یکی‌‌‌‏از میلیون‌‌‌‏ها تمرین‌‌‌‏کننده‌‌‌‏ای بود که از شغل‌‌‌‏هایشان محروم شدند، به زندان‌‌‌‏ها و اردوگاه‌‌‌‏های کار افکنده شدند و در تلاش برای مجبورکردنشان به کنار گذاردن عقیده‌‌‌‏شان، به طرز وحشیانه‌‌‌‏ای مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند. از سال ۲۰۰۱، او دست‌‌‌‏کم شش بار بازداشت شد و چهار سال نیز در زندان به سر برد؛ شامل دو سال و نیم در اردوگاه بدنام کار اجباری ماسانجیا در شمال شرقی شهر شن‌‌‌‏یانگ.

او در میان انبوه بازداشت‌‌‌‏شدگان فالون گونگ که پس‌‌‌‏از اجتناب از «تبدیل شدن»، قربانی جنایت برداشت اعضای بدن (که به‌‌‌‏طور سیستماتیک در زندان‌‌‌‏های چین انجام شده است)، شدند، فردی خوش اقبال محسوب می‌‌‌‏شود و در تغییر وضعیتی نسبتا غیرمعمول، صدایش در شهر دمسکیس ایالت اورگان شنیده شد.

پیامی از یک سنگ قبر

نزدیکی‌‌‌‏های جشن هالووین ۲۰۱۲ بود که جولی کیت «مجموعه‌‌‌‏ای ۱۲ قطعه‌‌‌‏ای از سنگ قبرهای ترسناک» را که برای مدت‌‌‌‏ها فراموش شده بود، در پارکینگ خانه‌‌‌‏اش پیدا کرد.

او گفت: «همانطور که قطعات را از لابه‌‌‌‏لای فوم‌‌‌‏ها باز می‌‌‌‏کردم، یادداشتی پدیدار شد. آن را باز کردم و دیدم که نامه، مربوط به شخصی از یک اردوگاه کار اجباری در چین است که تقاضای کمک می‌‌‌‏کرد.»

آن شخص سان یی بود.

او در نامه نوشته بود: «اگر تصادفا این محصول را خریداری کرده‌‌‌‏اید، لطفا محبت کنید این نامه را به سازمان حقوق بشر جهانی ارسال نمایید. هزاران نفر از افرادی که اینجا تحت آزار و شکنجه حزب کمونیست چین هستند، از شما سپاسگذار خواهند بود و برای همیشه لطف شما را به خاطر خواهند سپرد.»

او افزوده بود که یادداشتش را در حالی که در ماسانچیا زندانی است، به انگلیسی برگردان کرده است.

کیت گفت: «مطمئن نبودم که چه کاری می‌‌‌‏توان با آن انجام داد.» هنگامی که کیت، کلمه ماسانچیا را در گوگل سرچ کرد، از خواندن سرگذشت افرادی که در این اردوگاه تحت شکنجه و برده‌‌‌‏داری قرار گرفته بودند، وحشت‌‌‌‏زده شد. او تصویری از نامه را در فیس‌‌‌‏بوک منتشر کرد و سپس با کمک و همراهی دوستان و همکارانش توجه رسانه‌‌‌‏ها را به این موضوع جلب کرد.

این جریان در آن زمان در رسانه‌‌‌‏هایی همچون اوگونیان، اپک تایمز، نیویورک تایمز و سی‌‌‌‏ان‌‌‌‏ان، بازتابی گسترده یافت؛ اما بهبودی در وضعیت زندگی سان ایجاد نشد.

فرار

سان سرانجام از اردوگاه کار اجباری آزاد شد، اما فاش کردن آزار و شکنجه در نامه مطمئنا توجه  مقامات چینی را برای تلافی جلب می کرد. سعی کرد که چند سالی آفتابی نشود اما نهایتا در آوریل ۲۰۱۶ بخش نظارت دولت به دنبال وی بود.

او گفت: «تمرین‌‌‌‏کنندگان فالون گونگی که با من در تماس نزدیک بوده‌‌‌‏اند، همگی دستگیر شده ‌‌‌‏بودند. نمی‌‌‌‏توانستم به خانه بازگردم.» او می‌‌‌‏دانست که مأموران منتظر بازگشتش هستند.

سان برای جلوگیری از بازداشت دوباره، مجبور شد بی‌‌‌‏خانمان شود. او افزود: «طی نُه سال گذشته چندین بار به‌‌‌‏ علت آزار و شکنجه آواره شدم.»

همسرش دائما برای او نگران بود، اما برای اجتناب از تحت کنترل قرار گرفتن، به سختی می‌‌‌‏توانست با وی تماس برقرار کند. در تلفن‌‌‌‏ها سؤالی پرسیده نمی‌‌‌‏شد. سان گاهی اوقات تنها به پیامی مبهم و کوتاه اکتفا می‌‌‌‏کرد.

او گفت: «همانند زوج‌‌‌‏های معمولی نمی‌‌‌‏توانستیم گفتگو یا ابراز احساسات کنیم.»

پس‌‌‌‏از آن، سان در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۶، در حالی که برای شرکت در جلسه محاکمه تمرین‌‌‌‏کننده فالون گونگ دیگری در دادگاه تانگژو پکن آماده می‌‌‌‏شد، بازداشت شد، اما چهار روز بعد «به دلایل فیزیکی» از زندان رهایی یافت.

آنجا بود که تصمیم گرفت کشور را ترک کند، اما گفتنش آسان‌‌‌‏تر از انجامش بود.

او گفت: «اگر نامتان در لیست سیاه باشد، ممکن است ممنوع‌‌‌‏الخروج باشید.»

افراد اغلب توانسته‌‌‌‏اند از طریق شکاف‌‌‌‏های موجود در امور اداری از مرز گذر کنند. با این وجود، ریسک بزرگی است و تا قبل از این‌‌‌‏که افسر مرزی گذرنامه را برای عبور و سوار شدن به هواپیما به دست شخص ندهد، نمی‌‌‌‏توان از چیزی مطمئن بود.

اما سان از این طریق عبور کرد و در هفتم مارس، همچون انسانی آزاد، جولی کیت، زنی که نامه اش را در رسانه‌‌‌‏ها منتشر کرده بود، را در جاکارتای اندونزی ملاقات کرد.

سان گفت: «من با موفقیت از قفسی به نام چین گریختم. اما به تمرین‌‌‌‏کنندگان فالون گونگی می‌‌‌‏اندیشم که محکوم شده‌‌‌‏اند، در آستانه محکومیت هستند و یا هنوز در زندان هستند.»

فعالیت اردوگاه‌‌‌‏های کار اجباری چین رسما در سال ۲۰۱۳  متوقف شد، اما فعالان و ناظران حقوق بشر در حال مشاهده این موضوع هستند که رژیم چین هنوز هم از زندان‌‌‌‏ها، بازداشتگاه‌‌‌‏ها، مراکز شستشوی مغزی و «زندان‌‌‌‏های سیاه» غیر رسمی برای مقاصد مشابه استفاده می‌‌‌‏کند.