سفر رقصنده شن یون: از ترس تا  نیکخواهی

آنجلا شیائو از جمله افرادی است که با استعداد نامیده می‌‏شود. حرکات رقص دشوار و توالی‌‏های جدید استادانه اغلب در نخستین کوشش به راحتی برایش انجام پذیر است. آنجلا همیشه خود را فردی سازگار با شرایط در نظر می گرفت. اما در سالهای اخیر، کشف کرد که لایه های مختلفی از ترس در او وجود دارد که برای رسیدن به سطح هنری بالاتر باید با آنها روبرو شود. شیائو گفت: «باید بهترین تلاش خود را به خرج دهید. بهترین روش انجام کارها این است که در طی روند انجام آن بهترین سعی خود را به کار برید و در انتها نتیجه هر چه که شد سخت نگیرید.» او ادامه داد: «در اغلب موارد برعکس آن آسان‌‏تر است. یعنی به نتیجه فکر ‌‏کرد، اما روند کار را به همان اندازه مهم در نظر نگرفت.» آنجلا سالها در هنرهای نمایشی شن یون، شرکت رقص چینی کلاسیک برتری که طی دهه گذشته طوفانی در جهان به پا کرده، به اجرا پرداخته است. رقصنده بودن در مسیر زندگی‌‏اش به طور طبیعی و آسان به پیش رفت، به همین دلیل زیاد درباره‌‏اش فکر نکرد.

آنجلا گفت: « وقتی خیلی جوان‌‏تر بودم پیانو را دوست داشتم. اما یک روز  پیانو خانه را از دست دادیم و والدینم پرسیدند که «آیا مایلی برقصی؟» بنابراین رقص چینی را شروع کردم.» رقصیدن برایش ساده بود، بنابراین دنبال کردن رقص به صورت حرفه‌‏ای نیز برایش تصمیمی آسان بود. چیزی برای خیلی افراد دشوار به نظر می‌‏رسد. رقص کلاسیک چینی نوعی هنر با ریشه‌‏های عمیق پنج هزار ساله، با مجموعه‌‏ای کامل از حرکات، شیوه ها و زیبایی شناسی فرهنگی خاص خود بوده و از لحاظ سیستم جامع رقص در تاریخ با باله هم‌‏تراز است. آنجلا با داستانهایی درباره تاریخ و اسطوره‌‏های چین باستان بزرگ شد و به عنوان عضوی از شن یون بیشتر و بیشتر با آن ها آشنا شد. او عاشق تصاویر بی‌‏نهایت زیبایی است که با رقص شکل می‌‏دهد. حیاط‌‏های باشکوه و کاخ‌‏های بزرگ امپراتوری همچون خانه دومش او را به سوی خود فرا می‌‏خوانند؛ اما یک قدم شجاعت لازم داشت تا از طریق هنر خود قادر به بیان این داستان‌‏ها باشد. آنجلا آن لحظات ابتدایی که رقص را آغاز کرد، به یاد می آورد. آن لحظه کوتاه خجالت، که خیلی زود با فروتنی خالصانه گذشت. او به یاد می‌‏آورد که وقتی فهمید قرار است روی صحنه اجرا کند، خجالت کشید. او تنها در صحنه در حال به تصویر کشیدن بودیساتوا گوآن یین، معروف به الهه رحمت بود. معلمش به دلیل این که در اجرایش آن شفقت آسمانی خداگون را از خود نشان نداده بود، از او انتقاد کرد. در همین حال او با خودش فکر کرد که «رقصنده‌‏ای مثل من از رحمت آسمانی چه می‌‏داند؟»

آنجلا گفت: «همیشه فکر می‌‏کردم خیلی بی‌‏دست و پا بودم. به مرور زمان پی بردم که اجرای یک نقش در روی صحنه کار سختی هم نیست … اگر همیشه به این بیاندیشی که چطور خود آن شخصیت باشی.» این اولین ترسی بود که با آن روبرو شد. آنجلا گفت: « خود شیفتگی هم به نوعی ناشی از ترس است. وقتی خود محور هستید آسان است که احساس کنید نمی‌‏توانید کاری انجام دهید یا به نگرانی‌‏ها درباره آنچه دیگران درموردتان فکر می‌‏کنند اجازه ورود دهید.» او همچنین مجبور بود با این واقعیت روبرو شود که چون اغلب حرکات رقص را به راحتی انجام می‌‏داد، آنهایی را که برایش سخت بود انجام نمی داد. آنجلا مجبور بود با افکار دفاع از خودش مواجه شود، خودش را بپذیرد و سپس برای ایجاد تغییرات اساسی تلاش کند. او گفت: «آن افکار دلیل قادر نبودنم به بهبود برخی چیزها بود. از آن زمان دریافتم که وقتی به خودت به شکل کاغذی سفید فکر ‌‏کنی بیشتر می‌‏آموزی.» از صمیم قلب بودن در میان همسالانی که آنها نیز در حرفه‌‏شان رشد و پیشرفت را دنبال می‌‏کنند و نیز بودن با مربیان و پرسنل پشتیبانی، شیوه اندیشیدن درباره همه چیز را تغییر می‌‏دهد. او گفت: «وقتی واقعا جذب چیزی می‌‏شوید که همیشه به آن فکر می‌‏کنید، واقعا متوجه آنچه دیگران برایتان انجام داده‌‏اند و همه کمکها و پشتیبانی آنها به یکدیگر نمی‌‏شوید.» اولین باری که آنجلا بر روی صحنه رفت، به این دلیل که گمان می‌‏کرد تنها است، احساس بی دست وپا بودن و خجالت به وی دست داد. او گفت: «حتی اگر خودتان کاری را انجام می‌‏دهید، همیشه پشت سرتان افرادی هستند که از شما حمایت می‌‏کنند. درواقع تنها نخواهید بود و صرفا موضوعی منحصر به شما نیست.» او با شناختن اجتماع پیرامون خود، نه تنها با اطرافیانش بلکه با شخصیت‌‏های داستانی حرفه‌‏اش هم احساس همدلی کرد. این بخش مهمی از رشد او بوده است. برای آنجلا، همدلی و تخیل به منظور زنده کردن چهره‌‏های اسطوره‌‏ای، باستانی و موجودات دنیاهای نامرئی دیگر مهم هستند. وی گفت: «باید در نظر بگیرید که چه شخصیتی را به تصویر می‌‏کشید و هر حرکتتان در واقع به چه معناست. حرکتی که به وسیله دانایی دائوئیست انجام می‌‏شود، وقتی به وسیله بانویی انجام می‌‏شود، شبیه به هم به نظر نمی‌‏رسد. قادر بودن به درک آنچه سعی در بیان آن دارید و آنچه می‌‏خواهید به تصویر بکشید واقعا مهم است. تخیلتان مهم است. باید در مورد این فکر کنید که چگونه احساس می‌‏شود.» اما او گفت که مهمترین چیز برای او به عنوان یک هنرمند این است که «از صمیم قلب برقصد.» بدین معنا که باید تمام قلب را برای آن چیز گذاشت؛ زیرا به گفته شیائو برای اینکه بتوانیم چیزی از صحنه‌‏های والا و زیبا را ارائه دهیم، فرد باید به نوعی آن را مجسم کند. عنصری پاک در آن وجود دارد و فرد سعی می‌‏کند آن را در قلب خود نگه دارد. شیائو گفت: «رقص کلاسیک چینی به معنای زنده کردن دنیای درونی شخصیت ها است. این بی نظیرترین جنبه هنر است و بسیار طول می‌‏کشد تا شخص آن را درک کند. اصلا چیز قابل جعل کردنی نیست. رقص چیزی نیست که بتوانید پشت آن پنهان شوید. هر شخصیتی که داشته باشید بدون توجه به چگونگی تلاشتان برای پنهان کردن آن، شخصیت شما روی صحنه دیده می‌‏شود.» او گفت: «احساس می‌‏کنم چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارد. همیشه چیزهایی جدید برای کشف وجود دارد.» مطالب دیگر: آنچه درباره شن یون باید بدانید سرهنگ بازنشسته، نویسنده : زیبایی را در شن یون دیدم شباهت بیمارستان ویژه ویروس کرونا در چین با زندان شبح کمونیسم در حال حکمرانی بر جهان ما : فصل ۱۰ : استفاده از قانون برای شرارت