رفتار استعمارگرانه و چپاولگرانه چین، در نقاط مختلف دنیا، این واقعیت را بارها نشان داده است که کمونیست‌های چینی فقط در پی منافع خود هستند، و هرگز قابل اعتماد نیستند.
نمونه بارز در این زمینه، بندر هامبانوتا در سریلانکا است که به عنوان یک قطب مهم استراتژیک در اقیانوس واقع هند است. چین امتیاز این بندر را برای ۹۹ سال به‌دست آورده است زیرا سریلانکا قادر نبوده است بدهی‌های خود به این کشور را در سال ۲۰۱۷ بپردازد.
شماری از کشورهای آفریقایی مانند جمهوری کنگو، جیبوتی و زامبیا به‌شدت به چین بدهکارند. چین روی ۸۰ درصد درآمد نفتی در اکوادور دست گذاشته است تا هزینه یک پروژه عظیم سدسازی را جبران کند.
در حالی که کشورهای آسیایی و آفریقایی از وام‌های میلیاردی چین استقبال می‌کنند، بسیاری معتقدند که پکن از این طریق، آنها را به سوی وابستگی اقتصادی و سیاسی سوق می‌دهد.
بسیاری از تحلیل‌گران، سند همکاری ۲۵ ساله بین ایران و چین، که هنوز رسماً به امضاء طرفین نرسیده است، اما در آستانه نهایی شدن است را یک طرح استعماری از سوی چین دانسته‌اند. مفاد این سند، هنوز به طور رسمی اعلام نشده است، با این حال پیش از این، نشریه «پترولیوم اکونومیست»، با انتشار مقاله‌ای به انتشار جزئیاتی از این توافق پرداخت.
به گفته این نشریه، چین در این توافق، در مقابل گرفتن امتیازات فراوان، قرار است اقدام به سرمایه‌گذاری ۲۸۰ میلیارد دلاری در بخش نفت، گاز و پتروشیمی ایران، و ۱۲۰ میلیارد دلاری در بخش حمل و نقل و زیرساخت‌های آن کند.
بنا به گفته این نشریه، چین برای تکمیل پروژه‌ها، اقدام به فراهم کردن فناوری، کارکنان و اجزای دیگر آن خواهد کرد. عجیب‌ترین شرط این است که ۵ هزار نفر از کارکنان امنیتی چین برای محافظت از کارگران و متخصصان چینی به ایران خواهند آمد.
بر اساس مقاله پترولیوم اکونومیست، چین این حق را خواهد داشت تا دو سال پرداخت‌ها را به تعویق بیندازد، و از سویی پرداخت‌ها را می‌تواند به جای دلار، با پول کشور خود (یوآن)، و یا ارزهای رایج کشورهای دیگری که با آنها تجارت دارد، بپردازد.
استقرار نیرو‌های چین در بنادر ایرانی خلیج فارس، جزیره کیش، حق بهره‌برداری ۲۵ ساله از آب‌های خلیج فارس برای ماهیگیری و صید مروارید توسط صیادان چینی، که رسماً مورد تأیید دولت ایران قرار گرفت، بخشی از امتیاز‌های واگذارشده تازه به دولت کمونیستی چین است.
به گفته این منبع، ظاهراً ایران انحصار بهره‌برداری از سه میدان نفت و گاز را که جزئیات آن اعلام نشده، به چین واگذار کرده است، که در مفاد تفاهم‌نامه «اجازه بهره‌برداری مشارکتی» خوانده شده است.
این در حالی است که چین، در سال‌های اخیر، در اجرای بسیاری از تعهدات خود در ایران، کوتاهی‌های بسیاری داشته است. برای مثال، می‌توان از مشارکت چین در ساخت بزرگراه تهران شمال، به طول فقط ۱۱۰ کیلومتر که بعد از ۲۳ سال هنوز تا رسیدن به بهره‌برداری کامل فاصله بسیار دارد، نام برد، و یا خلع ید و اخراج شرکت پیمانکار چینی CNPCI در سال ۱۳۹۳ از طرح توسعه میدان مشترک نفتی آزادگان جنوبی که اعتبار آن دو و نیم میلیارد دلار پیش‌بینی شده بود.
همچنین عدم تلاش پیمانکاران چینی در عملیاتی کردن طرح فولاد زرند، ناموفق ماندن همکاری چینی‌ها با سازمان انرژی اتمی ایران در طراحی مجدد رآکتور آب سنگین اراک و ده‌ها طرح ناقص و نیمه‌تمام دیگر در صنایع برق، ساخت نیروگاه و کشیدن خط لوله، شواهدی از این دست هستند.
در عرصه سیاسی نیز چین که عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و دارای حق وتو است تاکنون هیچ قطعنامۀ صادر شده علیه ایران را وتو نکرده است.
جدا از مسائل اقتصادی و سیاسی، کارنامه ننگینی که رژیمی کمونیستی چین همواره در نقض حقوق بشر و سرکوب آزادی مذاهب داشته است، به تنهایی کافی است که ایران در همکاری بلندمدت و صمیمانه با این رژیم تجدید نظر کند.
کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل گزارش داده است که دست کم یک میلیون مسلمان چینی در اردوگاه‌هایی در منطقه مسلمان‌نشین سین‌کیانگ چین حبس شده‌اند، و با هدف سرکوب فرهنگی و مذهبی آنان، هدف بازآموزی و شستشوی مغزی قرار گرفته‌اند. (بیشتر بخوانید)
واشنگتن‌پُست چندی پیش به نقل از یک زن مسلمان چینی به نام رقیه که موفق شده بود از اردوگاهی در چین بگریزد، می‌نویسد تمام مسلمانان اویغور زیر ۳۵ سال (چه زن و چه مرد) از سوی ماموران دولتی چین مورد تجاوز و آزار و اذیت قرار می‌گیرند.
رأی نهایی یک دادگاه مستقل مردمی در لندن نیز که روز یکم مارس ۲۰۲۰ صادر شد، خاطر نشان می‌کند که رژیم چین، همچنان در حال کشتن زندانیان عقیدتی، و فروش اعضای بدن آنان است. (بیشتر بخوانید)
این دادگاه با ارائه گزارشی ۱۶۰ صفحه‌ای به همراه ۳۰۰ صفحه ضمیمه شامل اظهارات ۵۰ شاهد، بیان کرد که هیچ نشانه‌ای از توقف این جنایات توسط چین که در مقیاسی وسیع انجام می‌شود، وجود ندارد. نخستین بار در سال ۲۰۰۶، گزارشاتی در خصوص این جنایات منتشر شد. محققان نتیجه گرفتند که گسترش عجیب مراکز پیوند عضو در چین از سال ۲۰۰۰، می‌تواند با برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان عقیدتی، از جمله تمرین‌کنندگان روش معنوی فالون گونگ قابل توجیه باشد.
آیا همکاری صمیمانه و متحد شدن با چنین رژیمی، به معنا بستن چشمان بر روی همه این فجایع، و تأیید آنها نیست؟
گستره مصایب ایجاد شده توسط حزب کمونیست به ورای مرزهای چین می‌رود، و تازه‌ترین بلای ایجاد شده توسط آن، همین شیوع مرگبار و ویرانگر ویروس کرونا است، که به گفته بسیاری از محققان، اگر چین در هفته‌های نخست شیوع ویروس در ووهان، اقدام به پنهانکاری نمی‌کرد و پزشکانی را که سعی داشتند به مردم درباره شیوع ویروس هشدار دهند مجبور به سکوت نمی‌کرد، این بیماری به جای آنکه یک بحران جهانی شود، به یک مشکل محلی در آن منطقه خلاصه می‌شد و اکنون در ایران هر ۹ دقیقه یک انسان جانش را به خاطر این ویروس از دست نمی‌داد.
امید می‌رود، که ایران در این برهه تاریخی، بتواند بهتر و شفاف‌تر سرشت اهریمنی حزب کمونیست چین را درک کند، و به این بیاندیشد که حزبی که تاریخ ۷۰ ساله‌اش در چین، از آغاز تا به امروز مملو از کشتار و دروغ و فریب، بوده است و از این طریق باعث مرگ غیرطبیعی میلیونها نفر از مردم کشور خود شده است، هرگز خیرخواه هیچ ملتی نبوده و نخواهد بود.
برای بیشتر پی بردن به ماهیت پلید حزب کمونیست چین، باید به مطالعه دقیق کتابی نظیر «نُه شرح و تفسیر درباره حزب کمونیست» پرداخت. کتابی که خواندن آن برای همه مردم دنیا، از جمله سیاستمداران ضروری و مهم است.
زمان آن است که ایرانیان هر چه سریعتر درباره سند ۲۵ ساله همکاری با چین، مجددا بیاندیشند.
مطالب دیگر:
مادری که تمام خانواده‌اش را در آزار و شکنجه فالون گونگ به دست رژیم چین از دست می‌دهد
جاه‌طلبی حزب کمونیست چین و خطر مماشات غرب
شبح کمونیسم در حال حکمرانی بر جهان ما: فصل ۹: تلۀ اقتصادی کمونیستی (قسمت اول)
