سیاست آشتی اوباما کمکی به کوبای کمونیستی نکرد

دو سال پس از آنکه باراک اوباما موضع خود را نسبت به رژیم کمونیستی کوبا نرم کرد، ساکنان این جزیره هنوز منتظر تغییرات بزرگ هستند.

هر چند که اوباما تلاش کرد با بیشتر کردن شکاف حضور شرکت های آمریکایی در بازار کوبا را گسترده تر کند، کوبایی ها تنها پیشرفتی جزیی در آزادی اقتصادی شان داشته‌‌‌‏اند در حالی که آزادی سیاسی شان همچنان غیر قابل دسترسی به نظر می رسد.

اوباما در دسامبر ۲۰۱۴ تلاش کرد که برخی محدودیت ها را از کوبا بردارد و در دوسال روابط دیپلماتیک را باز کرد.

در آن زمان اوباما گفت: «کارهای بیشتری برای حمایت از مردم کوبا می‌‌‌‏توانیم انجام دهیم… نه آمریکایی‌‌‌‏ها و نه مردم کوبا نفعی از سیاست‌‌‌‏های سخت بین دو کشور نبرده‌‌‌‏اند. روابطی که ریشه در وقایعی دارد که حتی قبل از انکه ما به دنیا آمده باشیم به وقوع پیوست.»

هر چند که این سختی برای کوبایی ها دلیلی مشخص دارد. آن ها با هم سیاست سرکوبی که ۵۰ سال پیش روبرو بودند دست و پنجه نرم می کنند.

دیدبان حقوق بشر اعلام کرد که دولت کوبا ۵۳ زندانی کوبایی را پس از بهبود روابطش با آمریکا آزاد کرد. اما سازمان عفو بین الملل اعلام کرد که در سال ۲۰۱۵ بیش از ۸۶۰۰ نفر به دلایل سیاسی زندانی شدند.

خانه آزادی در رتبه‌‌‌‏بندی سال ۲۰۱۶ خود، از لحاظ سطح آزادی، کوبا را در رتبه ۱۹۳ در جمع ۲۱۱ کشور قرار داده است.

«فرناندو منندز»، مهاجر کوبایی و متخصص اقتصاد این جزیره که در مرکزی برای جامعه‌‌‌‏ای آزاد و امن که اتاق فکری در واشنگتن است، کار می‌‌‌‏کند، گفت: «چیزها در کوبا تغییری نکرده؛ وضعیت اقتصادی کوبا طی چند سال گذشته بدتر شده است.»

منندز معتقد است، اصلاحات اقتصادی کاسترو در سال‌‌‌‏های اخیر محدود به لوازم آرایشی باقی مانده است. او گفت: «آنها فعالیت برخی شرکت‌‌‌‏های خصوصی را پذیرفته‌‌‌‏اند، اما دولت هنوز خود را مالک عوامل تولید می‌‌‌‏داند و قیمت‌‌‌‏ها را کنترل می‌‌‌‏کند … اگر وقتی سوار فیل می شوید کفش رقص پا کنید، به این معنا نیست که فیل می‌‌‌‏تواند برقصد.»

منظور کاری بود که أوباما با کوبا کرد.

مسدود کردن مهاجرت

اوباما یک هفته پیش ‌‌‌‏از ترک دفتر ریاست جمهوری، سیاست «پای مرطوب، پای خشک» را نسبت به مهاجران کوبایی‌‌‌‏ای که پس‌‌‌‏از ورود به خاک آمریکا به آنان اقامت دائم اعطا می‌‌‌‏شد، ملغی کرد. بر اساس این سیاست، هر کوبایی که از کوبا می‌‌‌‏گریخت و به ایالات متحده وارد می‌‌‌‏شد، اجازه داشت پس از یک سال اقامت این کشور را دریافت کند.

منندز گفت که اکثر مهاجران کوبای این حرکت را حقیر برشمرده‌‌‌‏اند؛ زیرا هموطنانش همچنان تحت همان فشاری در کوبا هستند که آمریکا را بر آن داشت اقامتشان در کوبا را سریع مهیا کند. در کوبای کمونیستی چیزی تغییر نکرده است؛ اما اوباما این قانون را ملغی کرد.

علاوه بر این، از آنجا که در سال‌‌‌‏های اخیر بسیاری کوبایی‌‌‌‏ها از طریق امریکا جنوبی به سمت ایالات متحده در حال حرکت بوده‌‌‌‏اند، ممکن است بسیاری از آنان اکنون در این مسیر گیر افتاده باشند.

شرایط کوبایی‌‌‌‏ها، با این حال، پیچیده‌‌‌‏تر شده است. در حالی که ممکن است دلایلی مبنی بر لغو سیاست «پای مرطوب، پای خشک» وجود داشته باشد، ارتباطی با اتخاذ ارزش‌‌‌‏های دموکراتیک‌‌‌‏تر کوبا ندارد.

منندز گفت که بسیاری از کوبایی‌‌‌‏ها به‌‌‌‏ویژه نسل جوان، کمتر با انگیزه آزادی خواهی به ایالات متحده می‌‌‌‏آیند و تنها انگیزه آنان به‌‌‌‏دست آوردن پول است. برخی هم به این دلیل که مزایای رفاهی آمریکا از کوبا بسیار پیشرفته‌‌‌‏تر است به این کشور می‌‌‌‏آیند.

«اعطای گرین کارت به‌‌‌‏طور اتوماتیک به همه مهاجران کوبایی، فکر نمی‌‌‌‏کنم منصفانه باشد؛ وقتی دیگر مهاجران تلاش می‌‌‌‏کنند تا با طی مراحلی وارد آمریکا شوند.»