فرهنگ سنتی تنها چیزی است که با محبوبیتش میتواند حزب کمونیست چین را بترساند. فرهنگ سنتی به خوبی خود را در هر تصویر و هر صدا در هنرهای نمایش شنیون نمایان می‌کند.
رسالت شرکت شنیون که در نیویورک مستقر است، احیای تمدن ۵ هزار ساله کشور چین است، فرهنگی باستانی که بر ایجاد هماهنگی میان آسمان، زمین و انسان تمرکز دارد؛ فرهنگی که گفته می‌شود از بارگاه الهی نازل شده و همه آن چیزی است که حزب کمونیست چین از بدو شکل‌گیری سعی در نابودیاش داشته است.
به گفته مدسن، «اساساً حزب کمونیست چین، حکومت بی باوری است. شن یون فرهنگ ۵ هزار ساله چین را به نمایش میگذارد و فرهنگ چین نیز ریشه در افکار الهی از هر نوع دارد: تائوئیسم، بودیسم و کنفوسیونیسم این افکار دقیقاً برخلاف اصول کمونیسم هستند.»
این اقدامات افراطی به نظر میرسند زیرا شن یون یک نمایش سیاسی نیست؛ اجرای رقص‌های کلاسیک چینی، رقص‌های قومی و مردمی متعلق به حدود ۵۰ اقلیت چینی و تک‌خوانی‌های زیبا است و ارکستری دارد که سنت‌های غربی و شرقی را تلفیق می‌کند. تماشاچیان هنگام خروج از سالن اجرا،حس بسیار خوب و به یاد ماندنی را تجربه می‌کنند. از دیدن آن اجراهای بی‌نظیر شوق خاصی دارند و از درک فرهنگ اصیل چین شادمان هستند. فرهنگ اصیل چین در حقیقت در غرب شناخته شده نیست چون حزب کمونیست چین آن را سرکوب کرده است.
فرهنگ سنتی چیست؟
یکی از کارهایی که حزب کمونیست چین برای بی‌اعتبار کردن شن یون انجام می‌دهد، ایجاد گروه‌های هنرهای نمایشی خودش و اعزام آنها به سراسر جهان است.
مدسن می‌گوید، «همه این شرکت‌هایی که به ایالات‌متحده فرستاده‌اند را خودشان به وجود آورده‌اند. اما آیا درباره هیچ‌یک از این شرکت‌ها شنیده‌اید؟ خیر، زیرا کارشان خوب نبوده است. چرا؟ زیرا هیچ‌کس نمی‌خواهد تبلیغاتی کمونیستی که منفی هستند را ببیند.» روش حزب در همین چند سال اخیر متحول شده است و آنها اغلب از ارتقای «فرهنگ سنتی» و نیز بهره‌مندی از سازمان‌های هنری مهمی دم می‌زنند که بر رقص «کلاسیک» تأکید دارند، آن هم به روش‌هایی که صرفاً یک ادعا از آب درآمدند.
مدسن ادامه می‌دهد، «هنگامی‌که از فرهنگ چین می‌گویند، در واقع از آن برای ترویج کمونیسم استفاده می‌کنند. می‌خواهم بگویم که ما حقیقت ماجرا را می‌دانیم و می‌دانیم که کارشان تبلیغات منفی است و هیچ‌کس نمی‌خواهد تماشایش کند.»
هوآنگ پنگ روزگاری شغل آبرومندی داشت و به‌عنوان نوازنده ویولن مشغول به کار بود. او نوازندگی را از کودکی نزد پدرش آموخت و آزمون یک ارکستر فیلارمونیک معروف را با موفقیت پشت سر گذاشت.
حزب کمونیست چین در سال ۱۹۹۹ آزار و شکنجه تمرین کنندگان فالون گونگ را شروع کرد. هدف حزب کمونیست چین نابودی افرادی بود که از فالون گونگ دست نمی‌کشیدند. پنگ یکی از آن ۱۰۰ میلیون نفری بود که طبق تخمین‌ها در کشور چین از این روش معنوی پیروی می‌کرد، تمرینی که بر اساس حقیقت نیک خواهی و بردباری استوار است. او همچنین یکی از آن چند میلیون نفری بود که دست از ایمانشان برنمی‌داشتند و سعی کرد همکاران و اطرافیانش را از حقیقت فالون گونگ آگاه کند: اینکه فالون گونگ خوب است، به مردم یاد می‌دهد که مهربان باشند و حزب کمونیست چین گستاخانه اطلاعات غلط و افتراآمیزی را در این باره پخش می‌کند.
یک روز هنگامی‌که هوآنگ برای همکاران نوازنده‌اش از فالون گونگ تعریف می‌کرد، یکی از مدیران گروه او را به پلیس لو داد و پلیس نیز پس از زیر و رو کردن خانه هوآنگ، او را به مدت ۲۴ ساعت بازداشت کرده و بیدار نگه داشت. در این مدت مادرش نیز به صورت غیر قانونی و بی‌هیچ دلیلی و فقط برای وادار کردن هوآنگ به نوشتن و امضای تعهدنامه دستگیر شد. در تعهدنامه گفته می‌شد که او نه تنها از ایمانش دست برمی‌دارد بلکه آن را بدنام هم می‌کند.
مستندات بسیار زیادی درباره شکنجه‌های وحشیانه حزب کمونیست چین و برداشتن اعضای بدن گروه‌هایی از شهروندان، از قبیل تمرین کنندگان معنوی فالون گونگ وجود دارد. اما شکنجه هوآنگ از نوع روانی بود؛ او به مدت ۲۴ ساعت تحت نظارت قرار گرفت، وادار به تماشای فیلم‌هایی شد که مغز و ذهن را شست و شو می‌دهند و به هزاران شکل تهدید شد. همچنین تعهدنامه را تحت فشارهای شدید امضا کرد. هوآنگ می‌گوید، «پس از بازگشت به خانه احساس می‌کردم که چاقویی در قلبم فرورفته است.» او کاری را کرد که اصلاً مایل به انجامش نبود و شکنجه روانی نیز انسجامش را از او گرفته بود.
هوآنگ چند سال بعد را مرتباً در حال فرار گذراند و اجازه نداد که ناراحتیش او را مغلوب کند. او طرز تهیه و تولید کاغذهای کوچک تبلیغاتی را یاد گرفت که حاوی اطلاعاتی درباره حقیقت فالون گونگ بودند و انجام این کار را به دیگران نیز یاد داد و خودش را مجدداً در معرض خطر دستگیری غیر قانونی قرار داد. همچنین ناچار شد که از هنرش دست بردارد و این مسئله او و پدرش را از پا درآورد اما ایمانش برایش مهمتر بود.
سپس در سال ۲۰۰۸ درباره شن یون تحقیقاتی انجام داد و در سال ۲۰۱۴ توانست کشور را ترک کند. او آزمون شن یون را با موفقیت گذراند و در شرکت هنرهای نمایشی شن یون که مورد علاقهاش بود عضو شد.
هوآنگ می‌گوید: «در سرزمین اصلی چین، حکومت به تمرین کنندگان فالون گونگ اجازه اجرا بر روی صحنه را نمی‌دهد. اما در اینجا ما آزادی عقیده داریم. به نظرم این مسئله بسیار اهمیت دارد.»
شن یون توسط گروهی از هنرمندانی شکل گرفت (برخی از آنها به کشور چین و برخی به سایر نقاط جهان تعلق داشتند) که در نیویورک گرد آمدند تا کارهایی را انجام دهند که نمی‌توانستند در کشورشان انجام دهند.
اگرچه حزب کمونیست چین تمام تلاشش را برای بی‌اعتبار سازی اجرای شن یون انجام داده است؛ اما شن یون به پدیده‌ای جهانی تبدیل شده است.
مدسن می‌گوید، «به یاد می‌آورم که یک شب، در سال ۲۰۰۹ هنگامی که سه شرکت داشتیم، در یک تماس تلفنی به من اطلاع دادند که بلیت‌های هر سه نمایش فروخته شده‌اند. از آن زمان به بعد معمولاً بلیت‌های هر نمایشی را به فروش رساندیم.
امروزه شن یون هفت شرکت دارد که هم‌زمان به بیشتر نقاط دنیا سفر می‌کنند و صدها برنامه را در بیش از ۱۰۰ شهر جهان اجرا می‌کنند. همچنین در نوع خودش تنها گروه هنرهای نمایشی است که نه فقط به حفظ فرهنگ سنتی چین بلکه به احیای آن نیز اختصاص یافته است. مخاطبان اغلب از هیاهویی می‌گویند که توسط بسیاری از دیدگاه‌های تمجیدآمیز به راه می‌افتد و می‌خواهند ببینند که «برترین شرکت جهان در عرصه رقص کلاسیک چینی» در عمل چگونه است.
تماشاچیان در حالی‌که سالن را ترک می‌کنند از شگفتی نمایش صحبت می‌کنند، زیرا شن یون در میان شرکت‌های هنرهای نمایشی بی‌نظیر است و بیش از دوازده رقص جدید را در هر فصل طراحی می‌کند، همچنین تولید تمام‌عیاری دارد که با پرهزینه‌ترین اجراهای برترین خانه‌های اپرا هماوردی می‌کند.
اپک تایمزبا افتخار اسپانسر شرکت هنرهای نمایشی شن یون است.
برای اطلاعات بیشتر لطفاً به وبسایت شن یون مراجعه کنید:
ShenYunPerformingArts.org
مطالب دیگر:
داستانهایی از آداب و رسوم چینی: فروتنی و وظیفهشناسی متقابل خواهر و برادرها و بزرگترها
قانون جدید، دانش‌آموزان فلوریدایی را ملزم به شناخت «شرارت‌های کمونیسم» می‌کند
