بعد از ظهر ۲۰ نوامبر ۲۰۰۱ ، در قلب پکن، یعنی میدان تیان‌آن‌من، ۳۶ غربی از ۱۲ کشور، آرام و صلح‌آمیز کنار هم نشستند و پارچه نوشته‌ای حاوی پیامی ساده و روشن را در دست گرفتند. پیامی که همه مردم حاضر در آن میدان بزرگ را شوکه کرد و این اعتراض آرام، سرخط خبرهای رسانه‌های بین المللی شد.
آنها در حالی که پشت سرشان در بنای مشهور میدان تیان‌آن‌من شعار مضحک کمونیستی « زنده باد وحدت بزرگ خلق جهان »، به رنگ سرخ دیده می‌شد، یک پرچم طلایی بزرگ را در دست گرفتند که روی آن به زبان چینی سه کلمه « حقیقت، نیکخواهی، بردباری» نقش بسته بود.
بیست ثانیه بعد، اتوموبیل‌های وَن پلیس، در حالی که آژیر می‌کشیدند به سرعت این گروه ۳۶ نفره را محاصره کردند.
پلیس‌ها در سوت خود می‌دمیدند، گردشگران را دور می‌راندند و دوربین‌هایی که در دست مردم بود را می‌ربودند تا کسی نتواند فیلم و عکس بگیرد.
هنگامی که پلیس عجولانه تلاش می‌کرد پرچم بزرگ را جمع کند، یکی از ۳۶ نفر که یک کانادایی بود، به نام زنون دالنیکی، یک پارچه نوشته کوچکتر را گشود که رویش نوشته شده بود « فالون دافا خوب است ». « دنیا میداند که فالون گونگ خوب است ».
اقدامات شجاعانه آنها بسیاری از حاضرین چینی را متحیر کرد.
فالون گونگ یک روش مدیتیشن، مراقبه و تزکیه چینی بر مبنای سه اصل حقیقت، نیکخواهی و بردباری است که از سال ١٩٩٢ به دلیل فواید چشمگیر در بهبود سلامت روحی و جسمی، در چین محبوبیت زیادی پیدا کرد و صدها میلیون هوادار پیدا کرد، و به سایر نقاط دنیا نیز گسترش یافت. اما حزب کمونیست چین نگران شد که گسترش آن، باعث حذف باورها و ایده‌های کمونیستی از جامعه شود، بنابراین از سال ١٩٩٩ راه آزار و سرکوب شدید و ظالمانه آن را در چین در پیش گرفت.
سه پلیس زنون دالنیکی را به زمین زدند و او را مورد ضرب و شتم قرار دادند. یک مأمور تنومند به صورت او مشت کوبید به طوری که بینی‌اش شکست. یکی دیگر از ۳۶ تمرین کننده، مردی سوئدی بود که بر اثر ضرب و شتم از حال رفت و روی زمین افتاد.
دالنیکی می‌گوید « یکی از ما یک خانم جوان فرانسوی بود که ماموران گلویش را تا سرحد خفگی فشردند. مردی از استرالیا نیز حتی بدتر مورد ضرب و شتم قرار گرفت و دچار شکستگی شد. »
ماموران پلیس، تک تک این افراد را روی زمین کشیدند و داخل ماشینهای پلیس انداختند.
اما چرا در شرایط و زمانه‌ای که تمام جهان تحت تاثیر دروغ‌های دستگاه تبلیغاتی حزب کمونیست چین، در مورد روش معنوی فالون گونگ قرار گرفته بودند، این تمرین کنندگان غربی با وجود دانستن خطر پیش رویشان در میدان تیان‌آن‌من جمع شدند؟
زنون دالنیکی، مربی پرورش اندام، کانادا:
« من می‌دانستم که فالون گونگ خوب است زیرا به مدت سه سال و نیم بود که آن را تمرین میکردم. به دلیل تمرین فالون گونگ، توانسته بودم از نوشیدن الکل، کشیدن سیگار، مخدرها و بسیاری از عادت‌های بد دیگر که موجب آلودگی قلب، ذهن و بدنم می‌شد رها شوم. »
« با عمیقترین احترام به کشور شما (چین) آمدم تا به خاطر حقیقت در کنار شما بایستم» « لطفا دروغ‌های [رژیم چین] را باور نکنید. »
( بیانیه کامل دولنیکیجی را اینجا بخوانید.)
هلن تانگ، مدیر فروش مجله طعم زندگی، فرانسه:
هلن تانگ دلیل حضورش در آن روز در میدان تیان‌آن‌من را واکنش به تبلیغات دروغ حزب کمونیست چین دانست. چرا که حزب با ارائه اطلاعات غلط به مردم چین می‌گفت « هیچ کس در خارج از چین فالون گونگ را تمرین نمی‌کند »
وی گفت « بیش از هر گروهی، این شهروندان چینی هستند که توسط رژیم چین فریب خورده اند و فکر می‌کنند ما یک فرقه هستیم و این خیلی ناعادلانه است. من واقعاً میخواستم با آنها صحبت کنم، تا آنها ببینند که ما غربی‌ها از کشورهای مختلف آمده‌ایم و همگی فالون گونگ را تمرین می‌کنیم. »
لیلیان استاف ، طراح و گرافیست، سوئد:
« از زمان شروع آزار و اذیت فالون گونگ در چین، هزاران نفر از آنان به طور غیرقانونی بازداشت شده و یا به اردوگاه‌های کار اجباری روانه شده‌اند. آنها در این اردوگاه‌ها به طور وحشیانه‌ای مورد تجاوز و شکنجه شدید قرار می‌گیرند تا مجبور شوند تمرین فالون گونگ را رها کنند. در نتیجه بسیاری از آنان زیر شکنجه‌های سخت کشته شدند. »
« فقط با افزایش آگاهی از ظلم میتوان جلوی آن را گرفت »
( بیانیه کامل استاف را در اینجا بخوانید )
کای روباکک، هنرمند، استرالیا:
« من با این تمرین مزایای سلامتی زیادی کسب کرده‌ام ، فواید معنوی زیاد، و پیشرفت بسیار در روابطم با خانواده و دوستانم.»
این هنرمند استرالیایی خاطرنشان کرد اگر کسی سعی کند او را مجبور کند جلوی تمرین فالون گونگ را بگیرد، مانند آنچه در چین امروز اتفاق میافتد، هرگز تمرین را متوقف نمی‌کند.
« بنابراین میتوانم درک کنم که چرا تمرین کنندگان در چین تمرین خود را متوقف نمی‌کنند، و چرا به بیرون می‌روند و دادخواهی می‌کنند و حتی جانشان را نیز به خطر می اندازند. »
مونیکا ویس، تدوینگر بازنشسته فیلم، آلمان:
« من سالها است که به عنوان تدوینگر فیلم کار می‌کنم و خیلی اوقات، مصاحبههایی با یهودیان داشتم و آنها در مورد رژیم نازی‌ها صحبت می کردند. من آن را خیلی عمیق درک می‌کنم که چقدر دستکاری از طریق رسانه تاثیر می‌گذارد، و اینکه دولت چین چطور مردم خود را محدود میکند. »
چه اتفاقی برای آنها افتاد؟
آنها را در یک سلول کوچک در ایستگاه پلیس میدان تیان‌آن‌من نگه داشتند. در آنجا، آنها با سمت تاریک چین روبرو شدند. سمتی که برای سرمایه گذاران خارجی و گردشگران پنهان است.
کِیت وِرِشاکا از استرالیا در مستند سفر به تیان‌آن‌من گفت « اطراف دیوارههای آلوده سلول نگاه کردم. آثاری از یک دست خونین را دیدم که از بالا به پایین کشیده شده بود.»
یکی دیگر از ۳۶ تمرین کننده، به نام لشای لمیش ، در یک اتاق کوچک توسط پلیس مورد ضرب و شتم قرار گرفت.
بعدا پلیس آنها را به یک هتل برد. جایی که به آنها غذا و آب داده شد تا فیلمبرداری شود و وانمود شود با آنها « رفتاری انسانی » شده است.
وی گفت « به نظر می‌رسید یک هتل باشد. اما در واقع یک مرکز امنیت عمومی بود.» پلیس سعی کرد آنها را وادار کند تا بیانیه‌ای را که کاملاً به زبان چینی نوشته شده امضا کنند.
آنها از امضا امتناع ورزیدند و در نتیجه ماموران شروع به ضرب و شتم آنان کردند و به صورت شان مشت و به شکم‌شان لگد زدند.
مقامات چینی سرانجام از ترس اینکه بازداشت این گروه توجه جهانی به این آزار و شکنجه غیرقانونی را جلب کند، آنها را پس از ۲۴ الی ۴۸ ساعت آزاد کردند.
با این حال، این برای بسیاری از تمرین کنندگان فالون گونگ در چین که گذرنامه های خارجی دارند صدق نمی‌کند.
براساس اطلاعات مرکز اطلاع رسانی فالون دافا، در سال ۲۰۰۱، یعنی زمانی که رویداد فوق اتفاق افتاد، دستکم ۳۰۰ تمرین‌کننده فالون‌گونگ در چنگال رژیم چین زیر شکنجه جان سپردند.
علاوه بر این، براساس گزارش سال ۲۰۱۶ ، ده‌ها هزار نفر از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در چین، قربانی تجارت و برداشت اجباری اعضای بدن، توسط عوامل رژیم چین شده‌اند و به این شکل جان باخته‌اند.
چرا حزب کمونیست چین فالون گونگ را مورد آزار و اذیت قرار داد؟
زنون دالنیکی ، یکی از ۳۶ تمرین کننده فالون گونگ، در پاسخ به این سوال در گفتگو با وبسایت مینگهویی گفت « زیرا مردم در همه نهادها و در تمام سطوح جامعه فالون گونگ را تمرین می‌کردند. این چیزی بود که رهبر وقت حزب کمونیست چین را ترساند.»
شانزده سال بعد از رویداد ۲۰ نوامبر ۲۰۰۱ ، مستندی درباره این رویداد فراموش نشدنی تولید شد:
مستند سفر به تیان‌آن‌من را در ادامه مشاهده کنید:
