سه اپیدمولوژیست از دانشگاههای هاروارد، آکسفورد و استنفورد بیانیه‌ای برعلیه اقدامات قرنطینه‌ای منتشر کردند.
شمار روزافزونی از پزشکان و متخصصین پزشکی تلاش می‌کنند تا به سیاست‌گذاران هشدار دهند که ضرر قرنطینه از سودش بیشتر است. آن‌ها می‌گویند اقدامات دیگری برای مبارزه با پاندمی باید اتخاذ شود.
هفته گذشته، نماینده ویژه سازمان بهداشت جهانی در حوزه‌ی کووید-۱۹، از رهبران جهان تقاضا کرد که از قرنطینه به عنوان روش اصلی کنترل پخش شدن ویروس حزب کمونیست چین یا کروناویروس جدید استفاده نکنند.
دیوید نابارو گفت: «ما در سازمان بهداشت جهانی قرنطینه را به عنوان راه اصلی کنترل ویروس سفارش نمی‌کنیم. ما باور داریم قرنطینه تنها زمانی موجه است که به‌منظور خرید زمان بیشتر باشد برای سازمان‌دهی، عضوگیری و متعادل کردن دوباره‌ی منابع و محافظت از کارکنان سلامتی است که خسته شده‌اند. اما روی هم رفته ترجیح می‌دهیم آن را انجام ندهیم».
نابارو به آسیب‌های جانبی که قرنطینه خصوصا در جمعیت‌های فقیرتر موجب شده اشاره کرد.
او گفت: «این به واقع یک فاجعه وحشتناک جهانی است و ما جدا از همه رهبران جهان می‌خواهیم که از قرنطینه به عنوان روش اصلی کنترل استفاده نکنید، سیستم‌های بهتری برای آن بسازید، با هم کار کنید و از یکدیگر یاد بگیرید. اما به یاد داشته باشید، قرنطینه یک پیامد دارد که هیچ‌گاه نباید دست کم بگیرید و آن بسیار فقیرتر کردنِ مردم فقیر است».
سه اپیدمولوژیست از هاروارد، آکسفورد و استنفورد در ۴ اکتبر یک بیانیه به اسم «گریت برینگتون» نوشتند و در آن مدعی شدند که قرنطینه باعث «آسیب جبران‌ناپذیر» می‌شود.
بیانیه که مورد مخالفت بعضی از اعضای جامعه پزشکی قرار گرفته بیان می‌کند: «ما ازهمه دنیا و از چپ و راست (گرایش سیاسی) گرد هم آمده‌ایم و مسیر شغلی خود را به محافظت از مردم وقف کرده‌ایم. سیاست‌های قرنطینه کنونی در حال تولید کردن اثرات ویرانگر کوتاه و بلندمدت بر سلامت عمومی هستند».
بیانیه می‌گوید قرنطینه منجر به بدترشدن پیامدهای بیماری‌های قلبی-عروقی، کاهش غربالگری‌های سرطان، کاهش میزان واکسیناسیون کودکان و بدتر شدن سلامت روان می‌شود. این‌ها که فقط چند نمونه از آثار قرنطینه هستند، در سال‌های آتی موجب آمار مرگ بالا می‌شوند …نگه داشتن دانش‌آموزان خارج از مدرسه یک بی‌عدالتی بزرگ است».
نویسندگان بیانیه شامل دکتر مارتین کولدورف، پروفسور هاروارد و اپیدمولوژیست با تخصص در شناسایی و بررسی بیماری‌های عفونی؛ دکتر سونترا گوپتا، پروفسور دانشگاه آکسفورد و اپیدمولوژیست با تخصص در ایمنی‌شناسی؛ و دکتر جی باتاچاریا، پروفسور دانشگاه پزشکی استنفورد و اپیدمولوژیست با تخصص در بیماری‌های عفونی و جمعیت‌های آسیب‌پذیر هستند.
این سه نفر از بقیه متخصصین پزشکی و اعضای جامعه هم درخواست کرده‌اند که اسم خود را در یک دادخواست آنلاین در بیانیه ثبت کنند. نام ۳۵ دکتر و پروفسور دیگر در انتهای بیانیه دیده می‌شود، از جمله مایکل لویت، بیوفیزیک‌دان و پروفسور در دانشگاه استنفورد که جایزه نوبل ۲۰۱۳ شیمی را برنده شد.
تا ۱۴ اکتبر، یک شمارنده در سایت نشان می‌دهد که بیش از ۲۵ هزار پزشک، حدود نه هزار دانشمند سلامت عمومی و بیش از ۴۴۰ هزار نفر از اعضای عمومی جامعه بیانیه را امضا کرده‌اند.
دادخواست از امضاکنندگان می‌خواهد که اسم کامل، شهر، کشور، کد پستی، ایمیل و همچنین وضعیت خود را به عنوان شهروند، پزشک، یا دانشمند پزشکی و سلامت ثبت کنند.
پزشکان امضاکننده می‌گویند به جای اجرای قرنطینه‌های سخت‌گیرانه تا آماده شدن واکسن، تمرکز بایستی روی کاهش مرگ و میر و آسیب اجتماعی باشد تا ایمنی گروهی ایجاد شود. ایمنی گروهی یا گله‌ای زمانی ایجاد می‌شود که بخش زیادی از جمعیت در برابر یک بیماری عفونی ایمن شوند و لذا محافظتی غیرمستقیم را برای کسانی که ایمن نیستند ایجاد کنند.
بیانیه می‌گوید:«خوشبختانه درک ما از ویروس در حال افزایش است. ما می‌دانیم که آسیب‌پذیری به مرگ در کووید-۱۹ در افراد پیر و ناتوان بیش از هزار برابر افراد جوان است. البته کووید-۱۹ برای کودکان از آسیب‌های دیگر مثل آنفلوانزا کم‌خطر‌تر است».
بیانیه می‌گوید مقامات بهداشت عمومی باید هدف خود را مراقبت از جمعیت آسیب‌پذیر قرار دهند و در عین حال به کسانی که آسیب‌پذیر نیستند اجازه «ادامه زندگی عادی» را بدهند.
همچنین اقدامات برای محافظت از جمعیت آسیب‌پذیر شامل کاهش تغییر کارکنان در خانه‌های سالمندان، تحویل خوار و بار و بقیه ملزومات به افراد بازنشسته ساکن در خانه، و ملاقات افراد کهنسال با اعضای خانواده در فضای آزاد به جای بسته می‌تواند باشد. در عین حال، پزشکان می‌گویند همه باید اقدامات بهداشتی ساده مثل شستن دست‌ها و در خانه ماندن هنگام مریضی را انجام دهند تا آستانه ایمنی گروهی کاهش یابد.
بیانیه می‌گوید اما بزرگسالان با خطر پایین و جوانان باید اجازه داشته باشند که به جای از خانه کار کردن به طور عادی کار کنند، مدارس برای تدریس حضوری باز شوند، و فعالیت‌های فوق‌برنامه مثل ورزش ادامه پیدا کنند.
بیانیه می‌گوید: «هنر، موسیقی، ورزش، و بقیه فعالیت‌های فرهنگی باید ادامه پیدا کنند. کسانی که بیشتر در خطر هستند در صورت تمایل می‌توانند در فعالیت‌ها شرکت کنند، درحالی که جامعه از یک محافظت اهداشده به افراد آسیب‌پذیر توسط کسانی که ایمنی گله‌ای یا گروهی را ساخته‌اند لذت می‌برد».
دکتر نیل راو، پزشک و استادیار از دانشگاه تورنتوی کانادا می‌گوید که از بیانیه پشتیبانی می‌کند و اضافه می‌کند که قرنطینه می‌تواند منجر به «پیامدهای سخت اجتماعی-اقتصادی» شود.
راو به اپک تایمز گفت: «من شخصا فکر می‌کنم که ایمنی گله‌ای اجتناب‌ناپذیر است و یک راهبرد نیست … ما باید به درستی کار تست گرفتن و ردیابی موارد در مکان‌های افراد آسیب‌پذیر مثل مراکز مراقب بلند مدت از بیماران و سالمنان را انجام دهیم».
بیانیه اما منتقدان خود را هم دارد.
دکتر رابرت لکلر رئیس آکادمی علوم پزشکی در لندن، بیانیه را به دلیل اقرار نکردن به «تقریبا غیرممکن بودن کنترل ویروس» نقد کرد.
او گفت: «ایده محافظت انتخابی از افراد کهنسال و آسیب‌پذیر غیراخلاقی و غیرممکن است، زیرا هیچ راهی نیست که به طور پایدار از مقدار زیادی از افراد بدون ایجاد خطرات بزرگ برای سلامت جسمی و روانی آن‌ها محافظت کرد».
«بله افراد کهنسال به طور قابل توجهی بیشتر احتمال دارد که شدیدا از ویروس بیمار شوند، اما ما اثرات شدید را در تمامی سنین گروهی مشاهده کرده‌ایم».
مطالب دیگر:
روز جهانی کوروش، روزی برای احترام به کرامت انسانی و حقوق بشر
شفقتی بی‌باکانه در دوران طاعون
زیر پوست چین: خبرنگاران استرالیایی، از ترس ناپدید شدن از چین می‌گریزند
