حزب کمونیست چین مردم چین را به بردگی گرفته و ثروت آنها را به سرقت برده است. اگرچه چین دومین اقتصاد بزرگ جهان است، اما در واقع این مقامات رژیم چین هستند که از این منافع بهره‌مند شده‌اند.
نخست، حزب کمونیست چین شرکتهای غربی را با ایجاد این توهم فریب می‌دهد که پول درآوردن در چین آسانتر از کشور خودشان است، جایی که دولت‌ها و بخش خصوصی از هم جدا هستند و رقابت مسئله اصلی است. دولت‌های غربی تنظیم مقررات صنایع را انجام می‌دهند اما در عملیات تجاریِ بخش خصوصی دخالت نمی‌کنند. همچنین رسانه‌های مستقلی وجود دارند که به نظارت بر رفتارهای نادرست کمک می‌کنند.
اما در چین، حزب کمونیست چین هم بازیگر است و هم داور، با مالکیت دولت و کنترل بسیاری از بنگاه‌های اقتصادی که عمدۀ اقتصاد چین را تشکیل می‌دهند. شرکتهای خصوصی فقط در مناطق غیر حساس اقتصادی مجاز به فعالیت هستند. علاوه بر این، همه رسانه‌ها تحت کنترل رژیم چین هستند و آنها فقط چیزی را می‌گویند که رژیم کمونیستی چین می‌خواهد مردم بشنوند.
شرکتهای خارجی نیز مجبور به دست‌کشیدن از اصول خود هستند. آنها به نام «پیروی از فرهنگ محلی» به مقامات حزب کمونیست چین رشوه می‌دهند، نقض حقوق بشر حزب کمونیست چین را نادیده می‌گیرند و ضمن تخریب محیط زیست کشور، از بردگی مردم چین توسط حزب کمونیست چین سود می‌برند. هر از گاهی آنها نیز باید به طرفداری از حکومت چین در کشورهای خود صحبت کنند.
بسیاری از این شرکتهای خارجی دوران دوستی با حزب کمونیست چین را کوتاه مدت می‌بینند. حزب کمونیست چین نمی‌خواهد برای همیشه به آنها پول بدهد. هدف واقعی آن تسلط بر جهان و غنی‌سازی خودش است. این کار می‌تواند از طریق شرکتهای چینی بهتر انجام شود که کنترل کاملی بر آنها دارد.
یکی از شیوه‌هایی که حزب کمونیست چین به شرکتهای چینی در رقابت جهانی ارائه می‌دهد، تسهیل سرقت مالکیت معنوی است. در ازای کمک به شرکتهای غربی برای سودآوری، حزب کمونیست چین این شرکت‌ها را مجبور می‌کند مالکیت معنوی، فرایندهای تولید و سایر دانش انحصاری را به شرکای چینی خود تحویل دهند. این شرکتهای چینی سپس تولید محصولات مشابه را با هزینه کمتری آغاز می‌کنند و بازار را در اختیار می‌گیرند، همه اینها با حداقل سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه انجام می‌شود.
سی سال پیش، حزب کمونیست چین از این روش برای تولید ماشین لباس‌شویی، خشک کن و تلویزیونِ تولیدکنندگان ژاپنی و کره‌ای استفاده کرد. برند‌های چینی پس از فراگیری فناوری‌های‌شان، آنها را از چین بیرون کردند و در بازار جهانی به رقابت با آنها پرداختند.
انتقال بار مالی به دوش مردم چین
حزب کمونیست چین برای کمک به شرکتهای خود در بازارهای بین‌المللی، هزینه را به دوش مردم چین می‌اندازد.
به‌عنوان مثال، هواوی در ایستگاه‌های پایه شبکه و تجهیزات شبکه ۵جی محصولاتش را ۴۰درصد زیرقیمت شرکتهای غربی به فروش می‌رساند. هنگامی که هواوی با یک مشتری بین‌المللی قرارداد منعقد می‌کند، بانک دولتی توسعه چین با پیشنهاد وام به خریدار بلافاصله پول را به هواوی منتقل می‌کند. اگر مشتری نتواند بازپرداخت کند، هواوی ضرر نمی‌کند. بلکه خسارت به بانک توسعه چین می‌خورد که مردم چین متحمل آن می‌شوند.
در سال ۲۰۱۶ هواوی ۴۷٫۵ میلیارد یوان (معادل۷٫۲ میلیارد دلار) سود خالص ثبت کرده است، اما بانک توسعه چین ۸۲٫۸ میلیارد یوان (۱۲٫۶ میلیارد دلار) ضرر داشته است. در حالی که سود هوآوی مدام در حال افزایش بود، این بانک بین سالهای ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ مبلغ ۲۵۷٫۳ میلیارد یوان (۳۹٫۲ میلیارد دلار) ضرر کرد. این نوع حمایت از سوی یک بانک دولتی مزیتی است که شرکتهای غربی هرگز نخواهند داشت.
حزب کمونیست چین هوآوی را به بازارهای بین‌المللی سوق می‌دهد. زیرا به‌عنوان بخشی از جنگ شبکه‌ای و جنگ اطلاعاتیِ بدون محدودیت خود علیه دنیا، به این شرکت برای جاسوسی در ارتباطات از راه دور نیاز دارد. هواوی به حزب کمونیست چین کمک می‌کند تا اطلاعات افراد داخل چین و سراسر جهان را رصد و سرقت کند.
نظرات بیان‌شده در این مقاله، نظرات این نویسنده بوده و لزوما منعکس کننده نظرات اپک تایمز نیست.
مطالب دیگر:
حمله با پتک به مرکز چاپ اپکتایمز در هنگکنگ
