پنج نکته قابل توجه درباره جاستین ترودو یک سال پس ‌‌‌‌‏از انتخابات

حمایت از دولت فدرال کانادا پس از گذشت ۱۲ ماه از حکومت همچنان بالا است

به گزارش کنیدین پرس، یک سال پیش در ۱۹ اکتبر بود که کانادایی‌‌‌‌‏ها برای شرکت در انتخابات فدرال به پای صندوق‌‌‌‌‌‏های رای رفته و طی آن لیبرال‌‌‌‌‌‏ها که در جایگاه  سوم قرار داشتند به رهبری جاستین ترودو با اکثریت ۱۵ صندلی در مجلس عوام کانادا به قدرت رسیدند.

پس‌‌‌‌‌‏از آن‌‌‌‌‌‏که ماه عسل سیاسی لیبرال‌‌‌‌‌‏ها به نظر می‌‌‌‌‌‏رسد کمی کاهش یافته، نظر سنجی‌‌‌‌‌‏های مختلف از تداوم حمایت از این حزب و افزایش محبوبیت شخصی نخست وزیر ترودو حکایت دارد.

تردیدی نیست که کانادایی‌‌‌‌‌‏ها طی این یک سال از ترودو که رییس جهمورشان بوده است، چیز‌‌‌‌‏های زیادی آموخته‌‌‌‌‏اند.

کنیدین پرس به پنج نکته اشاره می‌‌‌‌‌‏کند:

۱. ترودو کارت‌‌‌‌‌‏هایش را نزدیک خود نگه می‌‌‌‌‏دارد و بازی می‌‌‌‌‌‏کند. قبل و در جریان مبارزات انتخاباتی، ترودو به مردم اجازه داد تا  درمورد مسائلی که او بر روی آنها متمرکز بود، بدانند:

 ماری جوانا؟ قانونی شود. کسری بودجه؟ کاهش بدهید. افزایش مالیات بر درآمد بالا؟ البته که باید انجام داد. اما از زمانی که شروع به کار کرد، همچنان دیدگاه‌‌‌‌‌‏های خاص خود را حفظ کرده است.

مثلا در مورد مسائل خاص ساخت خط لوله و اصلاحات انتخاباتی، ترودو مستقیما نمی‌‌‌‌‌‏گوید که از چه پروژه‌‌‌‌‌‏ها و یا سیستم‌‌‌‌‌‏هایی پشتیبانی می‌‌‌‌‏کند.

هنگام پرسش درباره ساخت خط لوله، او درباره در نظر گرفتن هر دوی اقتصاد و محیط زیست و نیاز به دریافت مجوزاجتماعی و کار کردن با بومیان کانادا صحبت می‌‌‌‌‌‏کند.

«نلسون وایزمن»، مدیر برنامه‌‌‌‌‌‏های مطالعاتی کانادا در دانشگاه تورنتو می‌‌‌‌‌‏گوید: «او در بین لیبرال ها همانند یک وافل است.» بدین معنی که هیچ گاه بر یک نظر مستحکم نمی‌‌‌‌‏ایستد و همیشه از این رو به آن رو می‌‌‌‌‏شود و جانب همه را می‌‌‌‌‏گیرد.

ترودو پیش از این‌‌‌‌‌‏که دوباره وارد فضای انتخاباتی بعدی شود، حداکثر دو سال وقت دارد تا دست کم به یک یا دو مسئله مهم بپردازد.

کنیدین پرس می‌‌‌‌‏نویسد که او سال گذشته را صرف رصد آمار آرای خود و بالا نگه داشتن آن در نظرسنجی‌‌‌‌‌‏ها و ایجاد سرمایه‌‌‌‌‌‏های سیاسی کرد. دو سال آینده را می‌‌‌‌‏خواهد چطور بگذراند؟

۲. رهبری متفاوت از پدرش. مخالفانش به شوخی درباره سلفی گرفتن‌‌‌‌‌‏های بیش از حد او و عدم تمرکزش برمسائل روز صحبت می‌‌‌‌‌‏کنند.

هیچ‌‌‌‌‌‏کس باور ندارد که ترودو هنگامی که برای دست دادن و عکس گرفتن با مردم کانادا یا خارجی‌‌‌‌‌‏ها درحال ژست گرفتن است، مورد تأیید نیست، حتی کارمندان او برای این‌‌‌‌‌‏که مطمئن شوند که او می‌‌‌‌‌‏تواند برای هرکسی که عکسی با او بخواهد وقت بگذارد، سخت کار می کنند.

ترودو بیشتر از بسیاری از پیش‌‌‌‌‌‏بینی‌‌‌‌‌‏ها اجتماعی است. او حتی به مردم این اجازه را داده تا از طریق خانواده‌‌‌‌‌‏اش با او ارتباط برقرار کنند.

تصویر عمومی ترودو از بسیاری جهات با پدرش متضاد است. وایزمن «پیِر الیوت ترودو» پدر جاستین را فردی منزوی و محاسبه‌‌‌‌‌‏گر توصیف می‌‌‌‌‌‏کند.

«مکس کامرون»، مدیر مرکز مطالعات سازمان‌‌‌‌‌‏های دموکراتیک دانشگاه بریتیش کلمبیا می‌‌‌‌‌‏گوید: «تصورش سخت است که ترودوی جوان می‌‌‌‌‏گوید: فقط به من توجه کنید. نخست وزیر فعلی حسی از شور و شوق برای مردم کشورش انتقال می‌‌‌‌‌‏دهد که به نظر می‌‌‌‌‌‏رسد صادقانه و بی‌‌‌‌‌‏ریا است. مثل طلا ارزشمند است.»

۳. عملکرد خوب کمپین انتخاباتی او در سال ۲۰۱۵، تصادفی نبود. «پنی کلنت»، مقام سابق دفتر نخست وزیری در زمان تصدی ژان کرتین، می‌‌‌‌‌‏گوید، انگار که ترودو یک سال پس از انتخابات، هنوز هم در حالت مبارزات انتخاباتی به سر می‌‌‌‌‌‏برد … ترودو به وضوح انرژی خود را از مردم می‌‌‌‌‌‏گیرد، صادقانه بگویم، این روند مناسبی برایش بوده است. شاید سبک واقعی حکومت او تا زمانی که تصمیمات بودجه‌‌‌‌‌‏ای صورت نگرفته، آشکار نشود.»

کامرون معتقد است که کانادایی‌‌‌‌‌‏ها احتمالا طی دومین سال نخست‌‌‌‌‌‏وزیری آگاهی بیشتری از مواضع ترودو درباره مسائل به‌‌‌‌‏دست خواهند آورد.

۴. تمایلی به مدیریت جزییات ندارد. «اندرو پاتر»، مدیر موسسه مطالعاتی مک گیل کانادا و سردبیر سابق روزنامه اتاوا سیتیزن، می‌‌‌‌‌‏گوید: «برخی در سیاست دوست دارند در جزئیات ریز غوطه‌‌‌‌‏ور شوند.(برای مثال استفان هارپر)، حالی که برخی دیگر از ارتفاع ۳۰۰ متری حکومت می‌‌‌‌‌‏کنند. ترودو به نظر می‌‌‌‌‌‏رسد به طرز غریبی از قید و بند جزییات رهاست.»

وایزمن می‌‌‌‌‌‏گوید که برخی از تصمیمات همچون برابری جنسیتی در کابینه، موجب شد تا مردم غافلگیر شوند، اما این عامل گیج شدن مردم نبود. ترودو به نظر می‌‌‌‌‌‏رسد که علاقمند است تا یک رهبر سیاسی جهانی و در مرکز توجه بین‌‌‌‌‌‏المللی باشد – چیزی که کانادایی‌‌‌‌‌‏ها دوست دارند، چراکه آنها به خاطر نوعی احساس حقارت در صحنه سیاسی جهانی به آن گرایش دارند.

۵. اگر «راه‌‌‌‌‌‏های آفتابی» جواب ندهند، ترودو حتی می‌‌‌‌‌‏تواند نقشی منفی بازی کند. حکومت کردن بر مردم از اساس نیازمند انتخاب‌‌‌‌‌‏های سخت و سبک و سنگین کردن شرایط است. برای مثال گرفتن بومی‌‌‌‌‌‏ها برای اجرای پروژه‌‌‌‌‌‏های خط لوله و نیاز به دریافت نفت به تایدواتر.

ترودو نشان داده است که قادر است هرگاه موقعیت طلب می‌‌‌‌‌‏کند، کار‌‌‌‌‏های برخلاف سیاستش که به «راه‌‌‌‌‏های آفتابی» معروف شده است هم انجام دهد. مانند طرح یک جانبه‌‌‌‌‌‏اش درمورد قیمت کربن یا گرفتن بودجه بهداشت و درمان.

به عقیده پاتر، در واقع، او سیاست‌‌‌‌‌‏های محافظه کارانه‌‌‌‌‌‏تری در ارتباط با بودجه بهداشت و درمان و اهداف انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌‏ای اتخاذ کرده است.به هر حال ترودو درک می‌‌‌‌‌‏کند که سیاست «راه‌‌‌‌‌‏های آفتابی» استراتژی بزرگی برای رأی آوردن است، اما تدبیری هولناک برای حکومت.