بسیاری از کارگران مهاجر چینی به امید دریافت دستمزد خوب و کمک به خانوادههایشان، برای کار در پروژه «یک کمربند و یک جاده» حزب کمونیست چین، به کشورهای دیگر رفتهاند. اما به دلیل پاندمی کووید۱۹ نمیتوانند به کشور خود برگردند و مورد نقض حقوق بشر قرار گرفتهاند.
طبق گزارشی که توسط گروه دیدبان حقوق کارگران چینی، نهادی مستقر در نیویورک منتشر شده است، شرکتهای دولتی چینی خارج از کشور، از بازگرداندن کارگران چینی ممانعت به عمل میآورند و امکانات درمان پزشکی برایشان فراهم نمیکنند. همزمان اگر کارگران بخواهند از پروازهای دیگر استفاده کنند، این پروازها به دلیل محدودیتهای ایجاد شده به دلیل پاندمی، دشوار و بسیار گران است، و در صورت اینکار کارگران از سوی شرکتها تهدید میشوند.
داستان یک قربانی
دیدبان حقوق کارگران چینی، چند مصاحبه با کارگران چینی که در پروژههای مختلف «یک کمربند و یک جاده» که در خارج از کشور کار میکنند، انجام داده است. یکی از کارگران نیروگاه نفت شیل در اردن گفت که از هنگام شیوع ویروس حزب کمونیست چین، هیچ گونه تجهیزات حفاظت شخصی در اختیار آنها قرار نگرفته است. به گفته یک کارگر، که در این گزارش به «قربانی الف» نامیده شده است، فقط پس از بازدید توسط مقامات دولت اردن بود که هفتهای یک ماسک به آنها ارائه شد.
هفتهها پس از پایان پروژه در آوریل ۲۰۲۰، قربانی الف و سایر کارگران برای اعتراض به سفارت چین در اردن رفتند و خواستار حق بازگشت به خانه شدند. پلیس چین با خانواده قربانی الف تماس گرفت و هشدار داد که اگر او به اعتراض خود ادامه دهد، نامش «در لیست سیاه قرار میگیرد و دیگر هرگز اجازه ورود به چین را نخواهد داشت.»
با این وجود او چارهای جز استقامت نداشت. او پس از دریافت دستمزد تنها شش روز اول کار خود، با وجود پنج ماه کار، بدون درآمد و پس انداز در آنجا باقی ماند. در نهایت ادامه اعتراضات باعث شد هشدارهایی مبنی بر بازداشت به دلیل نداشتن ویزای کاری دریافت کنند و مأموران امنیتی محلی آنها را از آن محل کار اخراج کردند.
پس از چهار ماه اعتراض در مقابل سفارت، سرانجام کارگران با پرواز چارتر برگردانده شدند و در اواسط ماه اوت به چین بازگشتند. اما بیش از ۳۰۰ کارگر چینی دیگر همچنان در همان محل پروژه نیروگاه بدون حق بازگشت باقی ماندند.
قربانی الف، از ترس مجازات، ماجرای خود را به شرط ناشناس ماندن تعریف کرد. گزارش دیدبان حقوق کارگران چینی حاوی ۲۲ تجربه کارگران چینی در پروژههای مربوط به یک کمربند یک جاده چین، در اندونزی، الجزایر، سنگاپور، اردن، پاکستان، صربستان و سایر کشورها است. بیشتر آنها هویت خود را پنهان میکردند.
ایده یک کمربند یک جاده
طرح بزرگ کمربند یک جاده حزب کمونیست چین، یک طرح زیربنایی چند هزار میلیارد دلاری است که میخواهد از طریق پیوندهای تجاری جهانی ضمن ایجاد درآمد برای چین از طریق سرمایهگذاری و وامدهی به کشورهای دیگر، نفوذ حزب کمونیست چین در دیگر کشورها را افزایش دهد.
این ایده برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ اعلام شد و سرانجام منجر به عقد ۲۰۵ توافق نامه همکاری بین چین و ۱۴۰ کشور و ۳۱ سازمان بین المللی تا ژانویه ۲۰۲۱ شد. تمام پروژههای این طرح از طریق وامهای تحت کنترل دولت چین تأمین میشوند.
به عنوان مثال، نیروگاه ۲.۱ میلیارد دلاری نفت شیل در اردن با بدهی ۱.۶ میلیارد دلاری به بانک مرکزی چین و بانک صنعتی و بازرگانی چین پشتیبانی میشود. هفتاد درصد تجهیزات از چین وارد شده است که بیش از ۵۴۰ میلیون دلار ارزش دارد.
نقض حقوق کارگران چینی شاغل در پروژههای یک کمربند یک جاده
تحقیق گروه دیدبان حقوق کارگران چینی، نشان میدهد که دیگر کارگران نیز تجربههایی مشابه تجربه قربانی الف دارند. آنها معمولاً با ویزای توریستی یا تجاری وارد کشور دیگر میشوند و بلافاصله پس از ورود پاسپورت آنها توقیف میشود. محوطه کاری که آنها در آن کار و زندگی میکنند، جایی محصور است و اجازه خروج ندارند و و آنها مجبور به کار در ساعتهای کاری طولانی هستند. قربانی الف گفته بود که فریب حقوق خوب و قرارداد عادلانه را خورده بود.
پاسپورت او را به محض پیاده شدن از هواپیما گرفتند و به او گفتند هیچ قراردادی وجود ندارد. اگر قربانی الف میخواست برگردد، باید ۱۲۴۰ دلار جریمه، به علاوه بلیط گران قیمت برای پرواز برگشت بپردازد. او که توانایی پرداخت جریمه را نداشت، مجبور به پذیرش شرایط میشد.
هیچ یک از کارگران تحت درمان پزشکی هنگام بروز آسیب و بیماری نمیشدند. یک کارگر پس از ابتلا به کووید۱۹، در خوابگاه بدون درمان درگذشت. بیشتر آنها حقوق وعده داده شده را دریافت نکردند و برخی حتی از پس هزینههای زندگی در حین کار برنمیآمدند. برخی از کارگران گفتند که در صورت مشاجره با مدیریت یا اقدام به اعتصاب، توسط مأموران امنیتی بازداشت و مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
ترس از انتقام
اکثر کارگران از ترس نظارت دوربینهای حزب کمونیست بر روی تلفنهای خود تمایلی به بیان تجربیات خود به گروه دیدبان حقوق کارگران چینی نداشتند.
در این گزارش آمده است که بازرسان شرکتی چینی در اندونزی اقدام به چک کردن پیامرسان ویچت یکی از کارگران کرده است. این گزارش میافزاید که او از پاسخ به سوالات درباره سایر کارگران و یا گفتن هرگونه شکایت از شرایط در ویچت خود احتیاط میکرد، چراکه نمیدانست چه کسانی پیامهای چت گروهی را میخوانند.
در این گزارش اشاره شده است که آنها ممکن است «به نقض قوانین ملی و به خطر انداختن امنیت ملی جمهوری خلق چین» متهم شوند. اتهامی که به مخالفان در چین زده میشود.
طبق گفته وزارت بازرگانی چین، تعداد کارگران چینی در خارج از کشور در پایان سال ۲۰۱۹ به ۹۹۲ هزار نفر رسیده است. لی چیانگ، مدیر دیدبان حقوق کارگران چینی، به رادیو آسیای آزاد گفت که تعداد واقعی باید سه برابر این باشد، یعنی حداقل ۳ میلیون نفر.
او افزود «چگونه رژیم چین میتواند به منافع سایر کشورها بیاندیشد، درحالی که به مردم خود اهمیت نمیدهد؟» «کارفرمایان پروژهها میگویند که کارگران خودشان نمیخواهند به خانه خود برگردند، اما بسیاری از کارگران، تا آنجا که ما میدانیم، همه مشتاق بازگشت به کشور خود هستند. بسیاری از آنها سه سال است که قادر به بازگشت به خانه نبودهاند.»
مطالب دیگر:
چین بیش از مجموع کشورهای توسعهیافته گاز گلخانهای تولید میکند
ترِوِر لادِن: در آمریکا انقلابی سوسیالیستی در آستانه وقوع است
کاخ سفید میگوید بایدن از شرکتهای بزرگ فناوری در جهت سرکوب «اطلاعات نادرست» حمایت میکند
