یکی از مقامات ارشد حماس ادعا کرده است در صورت تشکیل کشور فلسطین و بازگشتن به مرزهای قبل از سال ۱۹۶۷، حماس شاخه نظامی خود را منحل خواهد کرد.
خلیل الحیه که پیشتر گفته بود هدف از حمله هفتم اکتبر در جنوب اسرائیل فرو بردن کل منطقه در جنگ دائمی است، این ادعا را مطرح کرده است.
این مقام دفتر سیاسی حماس مستقر در قطر در مصاحبه با آسوشیتدپرس گفته است که در صورتی که یک کشور فلسطینی کاملاً مستقل در کرانه باختری و نوار غزه تشکیل شود، این گروه سلاح‌های خود را زمین می‌گذارد و گردان‌های القسام را منحل می‌کند.
الحیه افزوده که این امر باید با بازگشت آوارگان فلسطینی به مرزهای قبل از سال ۱۹۶۷ مطابق با قطعنامه‌های بینالمللی همراه باشد.
تایمز اسرائیل در گزارشی نوشته که الحیه در مصاحبه‌ای با روزنامه مستقر در دوبی گفته است که ایجاد کشور فلسطین در امتداد مرزهای ۱۹۶۷ تنها به عنوان یک راه حل موقت تلقی خواهد شد.
این رسانه نوشته که منشور حماس در سال ۲۰۱۷ تاکید می‌کند که مردم فلسطین مستحق تمام سرزمینی هستند که «از رود اردن در شرق تا دریای مدیترانه در غرب و از راس النقوره در شمال تا ام الرشرش در جنوب امتداد دارد» که اینطور تعبیر می شود که کشور اسرائیل نباید وجود داشته باشد.
اظهارات این مقام ارشد حماس در حالی است که هفته گذشته در جلسه شورای امنیت سازمان ملل، ایالات متحده قطعنامه پیشنهادی الجزایر را که خواستار عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل می‌شد وتو کرد.
در جریان این جلسه ۱۲ عضو شورای امنیت به قطعنامه رای مثبت داده بودند و آرای انگلیس و سوئیس نیز ممتنع بود.
اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد دو هفته پیشتر نیز درباره درخواست فلسطین برای عضویت کامل در این سازمان به اجماع دست نیافته بودند.
برای عضویت کامل در سازمان ملل، هیچ یک از اعضای دائم شورای امنیت از جمله انگلیس، چین، روسیه، آمریکا و فرانسه نباید به این درخواست رای منفی بدهند و آن را وتو کنند.
پیشتر گزارش‌هایی مطرح شده بود مبنی بر اینکه جامعه بین‌الملل در حال بررسی تشکیل کشور فلسطین برای رسیدن به راه‌حل دو کشوری است.
این پیشنهاد واکنش‌های متفاوتی را در پی داشت، از جمله اواخر فروردین ماه، دیو شارما، سناتور لیبرال استرالیایی، گفته بود که پیشنهاد دولت برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین «نابخردانه و غیرمسئولانه» است.
او گفته بود این پیشنهاد نه‌تنها به پیشبرد اهداف صلح کمک نمی‌کند، بلکه رسیدن به راه‌حل ماندگار دوکشوری را نیز «تقریباً غیرممکن» می‌سازد.
