
غارهای یانگانگ، واقع در شهر دائوتونگ در ایالت شانگسی از باستانیترین معابد بودائی در چین هستند. آنها بهترین نمونهی حجاری با سنگ در معماری بوده و یکی از سه مکان اصلی و نامی مجسمههای باستانی بودا در چین میباشند. غارهای یانکانگ با دارا بودن ۲۵۲ غار و ۵۱۰۰۰ مجسمه، هنر برجستهی بودایی چین را بین قرون پنجم تا ششم به نمایش میگذارند. همچنین تجلیگاه قدرت و دوام اعتقاد به بودا میباشند. پیکر عظیمالجثهی بودا در میانهی صخرهها با وجود ظهور و سقوط امپراطوریهای گوناگون، جنگها و انقلابها همچنان پابرجاست. ولی با کمال تأسف بر طبق اسناد و گزارشها بزرگترین و جدیترین تهدید برای این آثار، تأثیرات زندگی نوین امروزی همچون آلودگیهای صنعتی میباشد.
«پینگچینگ»، نام باستانی شهر دائوتونگ، مرکز امپراطوری شمالی ویی است که بین سالهای ۳۹۸ تا ۴۹۴ میلادی از مهمترین مراکز سیاسی، اقتصادی و اجتماعی فرهنگی در آن دورهی پادشاهی بهحساب میآمد، تا اینکه در سال ۵۲۳ میلادی بر اثر شورشی از هم فروپاشید. ساخت این غارها و مجسمهها برای شصت سال ادامه داشت که دورانی باشکوه برای این نوع هنر بودائی حجاری در غار را در دورهی این امپراطوری به همراه داشت. با ظهور اولین امپراطوری بر اریکهی پادشاهی، در سال ۴۶۰ میلادی با رشد و نمو هر چه بیشتر دین بودائی، راهب «تانیو» شروع به حجاری پنج غار کرد. از آن پس این مکان مرکزی برای این نوع هنر بودائی شد.
غارهای یانکانگ از حدود سالهای ۱۹۶۰ توسط قوانین حفظ ونگهداری دولت چین و مرکز شهرداری دائوتونگ مورد حفاظت قرار گرفت. در سال ۲۰۰۱ تمامی آن منطقه توسط سازمان یونسکو ثبت و به جهت ارزش تاریخی و حفظ و نگهداری از تخریب جدّی، جزو آثار ملی جهانی شمرده شد.
آلودگی بزرگ و جدّی که چین را در بر گرفته و آن را یکی از بد آب و هواترین جاهای دنیا ساخته، غارتگر اصلی این آثار باستانی است. دلیل این آلودگی استفادهی بیرویه از ذغالسنگ میباشد. با اشتعال این ماده، دیاکسید سولفور آزاد شده، عامل اصلی عمل اکسیده کردن در جو میباشد. در پی ترکیب با آب منجر به تولید اسید سولفوریک و در نهایت بارانهای اسیدی گشته که تأثیر خورندگی شدیدی بر روی سنگهای رسوبی دارد. در دههی سالهای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ذغالسنگ، به عنوان مادهی اصلی سوخت در ایالت شانگسی با سرعت هرچه تمامتر گسترده شد، به گونهای که روزانه بیش از ۲۰۰۰۰ کامیون ذغالسنگ پخش میگردید.

حال، مقامات رسمی چین به طوری جدّی شروع به حفظ و نگهداری این آثار کردهاند که این اقدام میتواند الگوئی سازنده برای اماکن دیگر باشد. علاوه بر مرمت و پاکسازی مجسمهها و احداث پارکی وسیع، اقدام به تعطیل کردن معادن ذغالسنگ و تغییر مکانشان به جائی دیگر و همچنین کنترل و تنظیم هرچه بیشتر دیگر آلایندهها کردهاند.
پاکسازی مجسمهها با قلمموئی نرم، جهت زدودن دوده و ذغالسنگ از سطح خارجی مجسمهها انجام گرفت تا رنگ طلائی زیبایشان را مثل روزهای ابتدائی خلق این مجسمهها در خیالات هنرمندان دوباره زنده کند.
حتی در برخی از این پیکرهها رنگهای ادوار بعدی که در طی امپراطوریهای مختلف گذاشته شده، نیزقابل رؤیت است. بودای نشسته، بزرگترین پیکر این معبد به بلندائی تقریباً ۱۷ متر، با صورتی که با لایهای از طلا پوشیده شده، به گونهای موقر خودنمائی میکند.
هوآنگجیزونگ، مهندس ارشد ادارهی فرهنگ و آثار باستانی در ایالت شانگسی و سرپرست تیم تحقیقاتی رسمی این غارها اینگونه اظهار نظر کرد: «میزان خرابیشان قابل تصور نیست و بسیار شدید است.»
درحالیکه این امر اقدامی بزرگ در جهت حفظ و نگهداری آثار باستانی گذشتگان بود، مقامات رسمی چین با وجود تهدیدها و خرابی جدّی به دلیل عدم تمایل یا نداشتن دانش لازم، هیچ اقدامی در جهت کنترل آلایندههای موجود در لایههای عمیق جوی و بارانهای اسیدی نکردهاند.
اپکتایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر میشود.