نویسنده: دیوید هانسون
جنگ‌های اوکراین و اسرائیل از بسیاری جهات مشابه یکدیگر هستند اما بیش از آن‌که تصورش را می‌کنیم با هم تفاوت دارند.
اوکراین مورد تهاجم کشور پهناور روسیه قرار گرفت که ۳.۵ برابر بیشتر از اوکراین جمعیت دارد و تولید ناخالص ملی آن ۱۰ برابر و مساحت آن ۳۰ برابر بیشتر از اوکراین است.
در مقابل، حماس گروهی تروریستی متشکل از ۵۰ تا ۷۰هزار نیروی مسلح و سرکرده است که کنترل غزه را به دست دارند. جمعیت (۲۰ برابر بیشتر)، اقتصاد (۲۷ برابر بزرگ‌تر) و مساحت اسرائیل (۶۰ برابر بزرگ‌تر) با غزه قابل مقایسه نیست.
روسیه و حماس هردو آغازگر جنگ بودند. روسیه مطمئن بود که به آسانی همسایه کوچک‌ترش را درهم خواهد شکست. حماس نیز امیدوار بود جرقه جهاد پان‌اسلامی را علیه دولت یهود بزند.
بیشتر کشورهای اروپایی، آمریکا و غرب از تجهیز نظامی اوکراین برای مقابله با تجاوز روسیه تحت امر ولادیمیر پوتین حمایت کردند.
در مقابل، حمایت از کشور دموکراتیک اسرائیل به شکل عجیبی متفاوت بود.
اسرائیل در بسیاری از محافل نخبگان، نشست‌های سیاسی، دانشگاهی و رسانه‌ای، به دلیل انتقام‌جویی گسترده در پی حملات ۷ اکتبر مورد انتقاد قرار می‌گیرد.
رویکرد غرب در قبال این‌دو جنگ، اگر نگوییم ناهماهنگ، دوگانه است.
پس از قتل‌عام نزدیک به ۱۲۰۰ یهودی، که اکثرشان غیرنظامی بودند، همه از اسرائیل خواستند که به شکلی «متناسب» واکنش نشان دهد.
اما غربی‌ها به‌وضوح تسلیحات بیشتر و بهتری در اختیار اوکراین می‌گذارند تا از واکنش قوی‌تر این کشور و پیروزی در جنگ مطمئن شوند.
اسرائیل بابت خسارات جانبی ناشی از اقداماتی که برای نابودی حماس انجام می‌دهد مقصر قلمداد می‌شود، حتی اگر تروریست‌ها در بیمارستان‌ها، مساجد و مدارس و تونل‌های زیرزمینی پناه گرفته باشند.
از گروگان‌های اسرائیلی به‌عنوان سپر انسانی برای محافظت از نیروهای مسلح حماس استفاده می‌شود.
از اسرائیل انتظار می‌رود که غیرنظامیان غزه را با انتشار اطلاعیه از حملات هوایی قریب‌الوقوع خود باخبر کند. این درحالی است که حماس بیش از ۷هزار موشک به سمت مراکز غیرنظامی اسرائیل پرتاب کرده و هرگز چنین اطلاعیه‌ای صادر نکرده است.
در روز ۷ اکتبر، حماس با همراهی جمعی از غیرنظامیان غزه، به ربایش، شکنجه، تجاوز و قتل‌عام صدها غیرنظامی اسرائیلی پرداخت و باعث شروع جنگ شد.
در مقابل، غربی‌ها از اوکراین نمی‌خواهند که به غیرنظامیان ساکن در نقاط اشغالی یا داخل روسیه چنین هشداری بدهد. ظاهراً انجام این کار از تأثیر غافلگیرکننده حملات اوکراین می‌کاهد.
غرب به‌طور مستمر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، را به‌خاطر دولت راست‌گرای خود و انجام عملیات «نامتناسب» در غزه مورد انتقاد قرار داده است.
او از نزدیک زیر ذره‌بین حامیان آمریکایی خود قرار دارد تا مبادا حکومتی مطلقه تشکیل دهد. از نتانیاهو انتظار می‌رود که در بحبوجه جنگ، کابینه‌ای فراگیر با استفاده از طیف گسترده شخصیت‌های سیاسی اسرائیل تشکیل دهد.
با این‌حال، ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، نه‌تنها انتخابات این کشور را در طول جنگ به حالت تعلیق درآورده، بلکه در سراسر کشور نیز اعلام حکومت نظامی کرده است.
زلنسکی به‌جای آن‌که با سرزنش غربی‌ها مواجه شود، به‌عنوان یک قهرمان شناخته می‌شود. ظاهراً نگرانی چندانی در خصوص تعلیق اکثر احزاب سیاسی اوکراین وجود ندارد که مرز بین روسیه خودکامه و اوکراینِ ظاهراً دموکراتیک را کم‌رنگ می‌کند.
توجه داشته باشید که اسرائیل، مانند آمریکا در جریان جنگ جهانی دوم، اعلام حکومت نظامی نکرده است. در مقابل، با اعضای اپوزیسیون یک دولت ائتلافی دوحزبی تشکیل داده است.
آمریکا همچنان برای اسرائیل نطق می‌کند که به‌خاطر جلوگیری از گسترش جنگ در خاورمیانه خویشتن‌داری کند. آمریکا از این می‌ترسد که انتقام‌جویی اسرائیل شدیدتر از تهاجم بی‌دلیل حماس و قتل‌عام اسرائیلی‌ها باشد.
با این‌حال، تجهیز اوکراین برای حمله به روسیه که بعضاً در دریای سیاه یا در داخل خاک روسیه انجام می‌گیرد، اقدام خطرناک‌تری به نظر می‌رسد.
متحدان حماس مثل روسیه از ۶هزار سلاح هسته‌ای برخوردار نیستند و متحدی مثل چین و کره شمالی که این‌روزها با مسکو همراهی می‌کنند ندارند.
رسانه‌ها و سیاستمداران غربی به درستی پروپاگاندای روسیه را نادیده می‌گیرند و به ادعاهای بی‌پایه و اساس این کشور مبنی بر تلفات نسبی روسیه و اوکراین یا عقب‌نشینی‌ها و جنایت‌های اوکراین توجه نمی‌کنند.
اما بسیاری از همین غربی‌ها، در کمال شگفتی، خبرهای مربوط به تعداد دقیق تلفات حماس را می‌پذیرند.
غربی‌ها آن‌قدر زودباور هستند که دروغ‌های حماس را که می‌گوید انفجار بیمارستان غزه با موشک منحرف‌شده جهاد اسلامی نتیجه بمب‌گذاری اسرائیلی‌ها بوده، می‌پذیرند.
هرطور حساب کنید، حماس ثابت کرده که حتی از رسانه‌های دولتی روسیه نیز دروغ‌گوتر است.
پس دلیل گسست عجیب در رویکرد غربی‌ها نسبت به این‌دو جنگ چیست؟
به‌طور حتم، جبهه گرفتن در برابر کسانی که آغازگر جنگ بودند، همراهی با قدرتِ دموکراتیک‌تر و حتی ایستادگی در برابر طرفی که بیشتر احتمال می‌رود مرتکب جنایات جنگی شود، ربطی به این مسئله ندارد.
واکنش‌ها واضح و در عین‌حال آزاردهنده هستند.
با افزایش یهودی‌ستیزی در اروپا و آمریکا، بسیاری در غرب نسبت به دولت یهودی سوگیری پیدا کرده‌اند.
اما فرهنگ عامه‌پسند غرب قاتلان حماس را مبارزان راهِ آزادی می‌خوانَد و مردمان روسیه را به‌عنوان تبهکاران کلیشه‌ای هالیوود به تصویر می‌کشد.
نظرات بیان شده در این مقاله نظرات نویسنده است و لزوماً منعکس کننده نظرات اپک تایمز نیست.
