حدود بیست سال قبل، چین قرارداد همکاری بلندمدتی را با کامبوج منعقد کرد، و اکنون کامبوج شاهد عواقب زیانبار متعدد آن است. قراردادی که چین، مشابه آن را با بسیاری از کشورهای ضعیفتر، نظیر تفاهم ۲۵ ساله همکاری با ایران به امضا رسانده است.
به گزارش رسانه فرانسوی زبان لِ اِکوز، حضور گسترده چین در کامبوج باعث آسیب شدید به محیط زیست این کشور، اشاعه فساد از طریق گسترش قمارخانهها و روسپیگری، فقر کارگران در نتیجه به کارگیری گسترده کارگران چینی، و در نهایت ایجاد بدهی مالی سنگین به چین شده است، که پیامد این بدهیها سیطره بیشتر چین در کامبوج از طریق تصاحب منابع و زمین، و حضور نظامی است.
این نخستین بار نیست که حزب کمونیست چین مانند یک بلای آسمانی بر سر مردم کامبوج فرود میآید. در دهه ۱۹۷۰ میلادی، خمرهای سرخ در کامبوج با حمایت مستقیم چین، یکچهارم جمعیت کامبوج را کشتند. چین هنوز هم سد راه جامعه بینالمللی در به محاکمه کشیدن بازماندههای خمرهای سرخ میشود تا نقش جنایتکارانه خود را در قتل عام مخفی نگه دارد.
خانم ژولی زونگ، تحلیلگر، در نشریه فرانسوی «لز اکو» طی مقالهای به آسیبهای سنگینی پرداخته است که در نتیجه حضور گسترده کمونیستهای چینی در کامبوج ایجاد شده است، که در ادامه به آن پرداخته میشود.
بلایی که چین بر سر شهر زیبای سیهانوکویل آورده است
شهر سیهانوکویل در جنوب غربی کامبوج، که در مسیر «یک کمربند یک راه» چنی قرار دارد، اکنون در تسخیر چینیها است و قرار است این شهر ساحلی، به ماکائو جدیدی بدل شود. ماکائو استان خودمختار است که مرکز فحشا و قمارخانه های متعدد میباشد و به «لاس وگاس آسیا» شهرت دارد.
خبر نامه ملی ایرانیان به نقل از این مقاله نوشته است، بخشی از سرمایهگذاری چینیها در شهر سیهانوکویل، در قامت برجهایی مسکونی و لاکچری با هدف جذب مشتریانی چینی است که قصد دارند با فرار مالیاتی و دور شدن از نوسانات اقتصادی چین، سرمایه خود را در خارج چین بکار گیرند.
دو شرکت بزرگ ساختمانی یک مجموعه را در ۳۰ هکتار اراضی ساحلی این شهر بنا کردهاند، و پروژه احداث آزاد راه بین این شهر و پایتخت کامبوج، و نیز تأسیس منطقه آزاد تجاری نیز در دستور کار است.
آسترید نورئن نیلسون کارشناس کامبوج در دانشگاه لوند در سوئد میگوید که هدف چینیها ایجاد منطقهای مانند شهر «شنزن» در شمال جزیره هنگ کنگ است، تا به این شکل بیش از صد و شصت شرکت که عمدتاً تولیدکنندگان چینی محصولات چرمی، پوشاک و مبلمان میباشند در این منطقه مستقر شوند.
فعالان اتحادیههای کارگری منطقه میگوید که در کارگاههای ساختمان سازی همه کارگران ماهر از چین به سیهانوکویل آورده شدهاند و افراد محلی فقط برای کارهای خطرناک و دشوار با ریسک بالا به خدمت گرفته میشوند.
آنها با کفش ورزشی و بدون کلاه ایمنی کار میکنند. معمولاً در همان ساختمانهای نیمه ساز میخوابند، کاری که بسیار خطرناک است. در یک مورد، ریزش ساختمان نیمهکاره در نیمههای شب، جان ۲۸ نفر از آنان را گرفت. بسیاری از سازندگان چینی حتی به خود زحمت اخذ جواز ساختمان را هم نمی دهند، و هیج مزایایی مانند بیمه و خدمات درمانی را برای کارگران غیرچینی قایل نمیشوند.
بیشتر کارگرانی که در کارگاه های ساختمانی با در اماکن توریستی در سیهانوک ویل کار می کنند چینی هستند. اداره مهاجرت کامبوج تخمین می زند که ۷۸ هزار کارگر چینی در آنجا حضور دارند.
نابسامانی اقتصادی، افول گردشگری و شرایط بد بهداشتی
خبر نامه ملی ایرانیان آورده است که شهر سیهانوکویل مورد هجوم گردشگران چینی، به ویژه طبقه متوسط جدید قرارگرفته است و فرودگاه سیهانوکویل، روزانه دهها پرواز به مقصد شهرهای چین از جمله شهرهای درجه دوم برقرار میکند.
سال ۲۰۱۸، حدود دو میلیون گردشگری که در کامبوج اقامت داشتند از چین بودهاند. اما بودن آنها سودی برای کامبوج ندارد، چرا که ترجیح می دهند که در هتلها و رستورانهایی که از سوی چینیها اداره میشوند اقامت کنند.
به گفته مردم کامبوج، حتی برخی از این افراد چینی در اتوبوسها میخوابند، دو هفته را در یک کازینو میگذرانند و بعد از آن بدون اینکه پولی خرج کنند، کامبوج را ترک میکنند. مردم محلی آنان را گردشگر صفر دلاری مینامند، زیرا هیچ خرجی نمیکنند و این برای صنعت گردشگری فاجعه است.
در ساحل اوترس، که یکی از سواحل محبوب منطقه است، فروشندهها و صاحبان رستورانها و سوئیتها از وضعیت بد اقتصادی خود می گویند، و معتقدند علت این است که گردشگران غربی دیگر نمیآیند و چینیها هم به سراغ آنها نمیآیند. بسیاری از کامبوجیها شهر را ترک کرده و به روستاهای خود بازگشته اند. زمینهای ساکنین فقیر توسط تاجران قدرتمند از دستشان در میآید و به چینیها فروخته یا اجاره داده میشوند.
این شهر زیرساختهای لازم برای مدیریت چنین توسعهای را نداشته است. آب و برق به طور مکرر قطع میشود. دفاتر سازمانهای غیردولتی چندین بار زیر سیلاب فاضلابها رفتهاند و فاضلابهای متعفن و بدبو به دریا سرریز شدهاند.
از چین خیری به مردم کامبوج نمیرسد
کامبوج از اواخر دهه ۹۰ میلادی سرزمین فرصتهای طلایی برای چینیها بشمار میرفت، این جریان از سال ۲۰۱۰ میلادی به شدت بالا گرفت. بسیاری از شرکتهای تولید کننده چینی در کامبوج حضور دارند تا از نیروی کار ارزان استفاده کنند و تعرفههای تحمیل شده بر کالاهای چینی توسط ایالات متحده را دور بزنند.
پکن همچنین همواره برای مازاد ظرفیت مواد اولیه شرکتهای ساختمانی خود نظیر سیمان اضافی و مصالح ساخت راه آهن که روی دستش مانده است، به دنبال یک بازار است. بنابراین بخش مهمی از پروژههای چینی در کامبوج با هدف ساخت جادهها، فرودگاهها و خطوط ریلی انجام میشود. این کانالهای ارتباطی سپس برای واردات محصولات ساخته شده در چین به کامبوج استفاده خواهد شد.
بسیاری از این پروژه ها توسط وام های ارائه شده توسط بانکهای چینی پشتیبانی میشوند. بدهی کامبوج به پکن نزدیک به ۳ میلیارد دلار است. آسترید نورئن نیلسون، کارشناس کامبوج در دانشگاه لوند در سوئد میگوید که حمایت چین از کامبوج، باعث دور شدن کامبوج از غرب شده و باعث بازگشتن این کشور به تمایلات استبدادی شده است. کامبوج در دو سال گذشته حزب اصلی مخالف دولت را تعطیل کرد و در انتخاباتی مناقشه برانگیز همه کرسیهای مجلس را به دست آورد و چین هم اعتراضی نکرد.
مطالب دیگر:
شبح کمونیسم در حال حکمرانی بر جهان ما- فصل ۱۸، قسمت اول: جاهطلبیهای جهانی حزب کمونیست چین
سناتور آمریکایی: ترامپ قرار است اِیمی کُنی بَرِت را در مقام قاضی جدید دیوان عالی معرفی کند
شرکت «جانسون اند جانسون» شروع فاز سوم آزمایش واکسن ویروس حزب کمونیست چین را اعلام کرد