ابیانه با تاریخی ۲۵۰۰ ساله همچون موزهای است که زندگی در آن جریان دارد. روستایی بکر، زیبا و کهن که در تعطیلات نوروز امسال مهمانان زیادی را از سراسر کشور و البته از خارج به سمت خود جذب کرد. وجود آتشکدهای به نام هارپاک در این روستا، موید پیشینه پیش از اسلام ابیانه است.
معماری تاریخی ابیانه از خشت، گل، آجر و تیر چوبی تشکیل شده و هر آنچه که طبیعت در اختیارش گذارده در آن دیده میشود. قدمت زبان مردم ابیانه به دوران هخامنشیان و ساسانیان باز میگردد. لباس محلی زیبای زنان مربوط به دوران صفویه و لباس مردان شبیه به لباس سنتی بختیاریها است. اهالی ابیانه به حفظ این لباسهای سنتی خود تاکید و تعصب دارند. مردان شلوار گشاد و بلندی از پارچه سیاه میپوشند و زنان چارقد و پیراهن و دامنی از پارچههای گلدار و رنگارنگ بر تن دارند.
ساختمانهای کهن روستا با پوششی از خاک سرخ رنگ در شیب یک دست و یکنواخت دامنه کوه قرار دارد. ابیانه در نزدیکی نطنز و در دامنه کوه کرکس قرار دارد و در مرداد ۱۳۵۴ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شد. محلههای پنجه علی، زیارتگاه، پل، هرده و یسمان، پنج محله اصلی ابیانه هستند.
ابیانه موزهای است که یادگارهای تاریخ ایران را از عصر باستان تا امروز در برگرفته است. مسافر و مهمان تازه وارد هنگامی که در کوچههای ابیانه قدم میزند، انگار به دو هزار سال پیش کوچ میکند و در نشیب و فراز کوچهها تاریخ را میگردد. آتشکده، مساجد و زیارتگاه ها، آسیابها، آب انبارها، حمامها، چشمه و خانههای تاریخی، بخشی از هویت تاریخی ابیانه را تشکیل میدهند.
در موزه مردم شناسی مستقر در روستا، اقلام و اشیای زیادی مربوط به دوران قاجار، صفویه و پهلوی وجود دارد. اقلامی نظیر وسایل چوبی، سفالی و فلزی برای پخت و پز، کشاورزی و دفاع دیده میشود.
اپک تایمز از شما دعوت می کند که فرصت دیدن روستای تاریخی و زیبای ابیانه را از دست ندهید. مسیر دسترسی به ابیانه در جاده کاشان – نطنز، حدود ده کیلومتری نطنز قرار دارد.
