نزدیک یک قرن است که درباره فجایع آخرالزمانی آب و هوایی، اقلیمی و زیست‌محیطی در مقیاسی جهانی، پیش‌بینی‌هایی از سوی برخی دانشمندان یا مقامات سیاسی انجام می‌شود، و رسانه‌ها آنها را با آب و تاب منعکس می‌کنند. اما این پیش‌بینی‌ها که حدود ۹۰ سال قدمت دارد، واقعا چقدر درست از آب در آمده‌اند؟
گزیده‌ای از این پیش‌بینی‌ها که در روزنامه‌ها در سال‌های مختلف چاپ شده است، اخیراً توسط یک موسسه تحقیقاتی به نام اختصاری CEI منتشر شده است. تونی هلر، یک زمین شناس، که این گزیده روزنامه‌ها نخستین بار توسط وی جمع‌آوری شد، مکرراً از فریب و حیله‌گری‌هایی که در روند تحقیقات فعلی آب و هوایی و تغییر اقلیم روی می‌دهد، انتقاد می‌کند.
این پیش‌بینی‌ها، که از دهه ۱۹۳۰ تاکنون ادامه داشته، نه تنها در بسیاری موارد با یکدیگر متناقض بوده‌اند، بلکه در مواردی، یک فاجعه یکسان به اصطلاح حتمی و فوری را طی سال‌ها و حتی دهه‌ها پیشگویی می‌کردند، بدون آنکه از روی دادن آن خبری شود.
ذوب شدن یخ‌های قطب شمال
روزنامه کریر، چاپ هریسبورگ در پنسیلوانیا، روز ۱۷ دسامبر ۱۹۳۹ گزارش داد: « همه یخچال‌های طبیعی در گرینلند شرقی به سرعت در حال ذوب شدن هستند. »
این مقاله به نقل از هانس آهمن، زمین شناس سوئدی، نوشت « بدون اغراق می‌توان گفت که یخچال‌های طبیعی – مانند آنهایی که در نروژ هستند – با سقوطی فاجعه‌بار مواجه هستند. »
آهمن، خواستار اقدام فوری جهانی در زمینه اقلیم و یخچال‌های طبیعی در آن زمان شد، و این خواسته خود را تا چندین سال تکرار کرد. یک مقاله در سال ۱۹۴۷ در روزنامه وِست استرالین نوشت « احتمال بالا آمدن فوق العاده سطح اقیانوس و طغیان گسترده ناشی از آن ، بر اثر یک پدیده آب و هوایی قطبی، توسط هانس آهمن، در دانشگاه کالیفرنیا، مورد بحث قرار گرفت. »
داستان‌های مربوط به ذوب یخ‌های قطب شمال در دهه ۵۰ در رسانه‌ها رواج داشت.
دکتر ویلیام کارلسون، در ۱۸ فوریه ۱۹۵۲، در روزنامه استرالیایی کایرن گفت « یخچال‌های طبیعی نروژ و آلاسکا تنها نیمی از ۵۰ سال قبل خود را دارند. »، و روزنامه دموکرات و کرونیل نیویورک، در ۱۰ مارس ۱۹۵۵ به نقل از یک کارشناس قطب شمال به نام دونالد مک میلان، نوشت « اکنون شش میلیون مایل مربع یخ در قطب شمال وجود دارد، در حالی که پیش از این ۱۲ میلیون مایل مربع وجود داشت. »
بمب جمعیت
در دهه ۱۹۶۰ ، موضوع افزایش بیش از حد جمعیت، نُقل محافل پیش‌بینی‌های به اصطلاح علمی بود.
روزنامه سالت لیک تریبون در سال ۱۹۶۷ با استناد به پیش‌بینی‌های متخصصی به نام پاول ارلیچ نوشت « دیگر برای نجات پیدا کردن از قحطی طولانی و قریب‌الوقوع وقتی باقی نمانده است. » وی که زیست‌شناس دانشگاه استنفورد و نویسنده کتاب « بمب جمعیت » بود، سال ۱۹۷۰ در نشریه ردلند دیلی فکتس، معتقد بود آمریکا فقط تا سال ۱۹۷۴ آب آشامیدنی دارد و فقط تا سال ۱۹۸۰ ذخیره غذایی دارد.
سرمایش جهانی
« دانشمندان عصر یخبندان جدیدی را در قرن ۲۱ پیش‌بینی می‌کنند. » نشریه بوستون گلوب، در ۱۶ آوریل ۱۹۷۰، ضمن طرح این ادعا، به نقل از جیمز لاج، کارشناس آلودگی محیط زیست، پیش‌بینی کرد « آلودگی هوا ممکن است نور خورشید را از بین ببرد و باعث شود عصر یخبندان جدیدی در یک سوم نخستین قرن جدید روی دهد. »
در سال ۱۹۷۲، دو زمین‌شناس دانشگاه براون در نامه‌ای به رئیس جمهور نیکسون با اشاره به نتایج کنفرانسی که با حضور متخصصان آمریکایی و اروپایی برگزار شد، درباره وخامت جهانی اقلیم و آب و هوا هشدار دادند و گفتند اگر سرعت افزایش سرمای فعلی ادامه یابد، برای یک قرن یخبندان در پیش خواهیم داشت.
تا سال ۱۹۷۵، بحث داغ یخبندان قریب‌الوقوع پیش برده می‌شد و نشریه‌های بزرگی نظیر واشنگتن پست، گاردین و تایم در این خصوص قلم فرسایی می‌کردند.
نیویورک تایمز در سال ۱۹۷۸ گزارش داد که گروهی از متخصصان آب و هوا، در خصوص چشم‌انداز سرمایش جهانی طی ۳۰ سال آینده در نیمکره شمالی هشدار داده‌اند.
اما درست یک سال بعد، درست در جهت عکس این پیش‌بینی، مقاله‌ای در خصوص تبعات گرم شدن زمین در نتیجه انتشار گاز دی اکسید کربن منتشر شد، و در مقاله‌ای در سال ۱۹۷۹ درباره ذوب شدن سریع یخ‌های قطبی و نتایج فاجعه‌بار قریب‌الوقوع آن هشدار داده شد!
اما ظاهراً، روزنامه شیکاگو تریبون قضیه را کمی دیر گرفت، و در سال ۱۹۸۱، یعنی دو سال بعد، هنوز روایت « سرمایش جهانی » را مطرح کرد.
باز هم گرمایش جهانی و ذوب شدن یخ‌ها
بنابراین در اواخر دهه ۱۹۸۰، روایت « سرمایش جهانی » جای خود را به روایت « گرمایش جهانی » و ذوب شدن فاجعه‌بار یخ‌های قطبی و پیش‌بینی‌های داغ در این خصوص داد.
یک مقام ارشد محیط زیست در سازمان ملل، به نام نوئل براون، در ۳۰ ژوئن ۱۹۸۹، در روزنامه سن خوزه مرکوری نیوز، گفت « اگر گرم شدن زمین تا سال ۲۰۰۰ متوقف نشود، بسیاری از کشورها با بالا رفتن سطح دریا از روی سطح زمین محو می‌شوند. طغیان‌های ساحلی و خرابی محصولات زراعی می‌تواند منجر به موج پناهجویان زیست‌محیطی شود، و هرج و مرج ایجاد شود. »
خبرگزاری فرانسه در سال ۱۹۸۸ گزارش داد کشور کوچک مالدیو با افزایش تدریجی سطح آب دریا کاملاً زیر آب خواهد رفت. و خاطرنشان کرد « در صورت خشک شدن منابع آب آشامیدنی، پایان مالدیو و مردم آن می‌توانند زودتر از این روی دهد » و این پایان را سال ۱۹۹۲ پیش‌بینی کرد!
۳۱ سال بعد، در سال ۲۰۱۸، مالدیو به سرعت در حال پیشرفت است و جمعیت آن نسبت به دهه ۱۹۸۰ دو برابر شده است. جزایر زیبا و دیدنی این کشور محلی برای جذب جمعیت عظیمی از گردشگران است. ( گزارش هتلیر )
مشاهده می‌شود که در دهه‌های اخیر پیش‌بینی‌ها در خصوص سرمایش جهانی یا گرمایش جهانی کاملاً معکوس، متناقض و غلط از آب در آمده است. طبق بسیاری از پیش‌بینی‌ها، قرار بود بسیاری از مناطق در تابستان‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸ در شرایط یخبندان باشد.
در حالی امروزه برخی از دانشمندان بازهم در حال پیش‌بینی‌هایی در خصوص گرمایش جهانی و ذوب شدن یخ‌های قطبی هستند که مرکز تحقیقات اقلیمی گرینلند در آگوست سال ۲۰۱۹، یخبندان زیاد و قابل توجهی را در قطب شمال گزارش داد.
ساخته شده بر اساس دروغ
پیش‌بینی‌های متعددی طی چند سال اخیر توسط مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی (IPCC) صورت گرفته نیز همگی غلط از آب درآمده است. برای مثال ال گور، سیاستمدار مشهور آمریکایی، در سال ۲۰۰۸ پیش گویی کرد که یخ‌های قطب شمال طی ۵ سال ، یعنی تا سال ۲۰۱۳ به طور کامل ذوب می‌شود. ( بیشتر بخوانید: دانشمندان می‌گویند گرمایش زمین و تغییر اقلیم به هیچ وجه مبنای علمی ندارد )
ایان کلارک استاد گروه علوم زمین دانشگاه اتاوا در کانادا می‌گوید « موسسه گرمایش جهانی یک سازمان سیاسی و اجتماعی است، نه یک مجموعه علمی ». به عقیده وی، در این خصوص اغراق و غلو می‌شود. زیرا شواهدی وجود ندارد که نشان دهد که دی‌اکسید کربن یک عامل قوی در گرمایش جهانی و یک گاز گلخانه‌ای قوی باشد.
« مارک مورانو »، در کتاب خود تحت عنوان « هدایت غلط سیاسی تغییر اقلیم » و نیز مستند « فریب اقلیم »، از ابعاد پنهان و انگیزه‌های سیاسی و مالی فعالان موضوع تغییر اقلیم و گرمایش جهانی می‌گوید. وی می‌گوید آنها تلاش می‌کنند هر رویداد آب و هوایی معمولی به نظر غیر معمول برسد.
این نویسنده در سال ۲۰۱۰، گزارشی را منتشر کرد که طی آن نام بیش از هزار دانشمند از سراسر جهان فهرست شده بود که این افراد ادعاهای مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی، درباره گرم شدن زمین را به چالش کشیده بودند. در همان سال، موضوع نامه ۱۳۰ دانشمند آلمانی به صدراعظم آلمان، در همین خصوص بود.
در سال ۲۰۰۹، بیش از ۱۰۰ دانشمند، ادعاهای اقلیمی اوباما را به چالش کشیدند و آنها را نادرست نامیدند. در سال ۲۰۰۹ نیز، ۱۶۶ دانشمند از سراسر جهان در نامه‌ای به دبیر کل سازمان ملل اعلام کردند که ادعاهای مربوط به تغییر اقلیم و گرمایش زمین علمی نیست.
نویسنده‌ای کانادایی به نام گرانت جفری در کتاب « فریب گرمایش جهانی » می‌گوید از افرادی که برای ترویج بحث گرمایش جهانی ساخته دست بشر تلاش می‌کنند، پشتیبانی مالی بسیار پرباری می‌شود. اما دریغ از هرگونه حمایت از دانشمندانی که شهامت کاوش در تئوری‌های متفاوت و جایگزین را دارند.
یک مقاله مربوط به وب سایتی که توسط دانشمندان سابق ناسا تأسیس شده است، می‌گوید دی‌اکسید کربن یک ماده طبیعی است که برای حفظ حیات انسان، حیوان و گیاه ضروری است و جایگزینی برای آن نیست. این مقاله می‌افزاید که اینکه آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا، دی‌اکسید کربن را آلودگی اعلام کرده است از دید علمی شرم‌آور است.
دانشمندان مخالف بحث تغییر اقلیم و گرمایش جهانی می‌گویند که فعالیت‌های سازمان ملل و مجمع بین‌المللی تغییرات آب وهوایی، سیاسی است و با انگیزه‌های مالی و تبلیغاتی انجام می‌شود و مبنای علمی ندارند. به عقیده آنان، آب و هوا دوره‌های تاریخی گرم و سرد دارد و گرم شدن دوره‌ای زمین ارتباطی به انتشار گازهای گلخانه‌ای و دی‌اکسید کربن ندارد.
آنها معتقدند، به جای اینکه میلیاردها دلار صرف موضوع تغییرات اقلیم شود، این پول برای معضلات واقعی و جدی‌تر زیست محیطی هزینه شود.
سخنرانی ترامپ، درباره خطری که کمونیسم و سوسیالیسم برای دنیا دارد
طبق تحقیقات تنها مصرف دو بار نوشابه در روز می‌تواند خطر مرگ زودرس را افزایش دهد
این مرد می‌گوید، همسر مفقود شده‌اش قربانی برداشت اعضای بدن شده است
