رویای بانوی اول شهر نیویورک در شفای شهر

نیویورک — وقتی اتفاقی در زندگی، شما را به‌‌‌‏شدت ناراحت می‌‌‌‏کند، خود را بر سر دوراهی خواهید یافت. با یک انتخاب مواجه می‌‌‌‏شوید: آن را نادیده بگیرید و یا با تمام قدرت سعی در تغییر آن در جهت مثبت کنید. «شرلین مک‌‌‌‏کرِی»، همسر شهردار نیویورک و بانوی اول این شهر، با چنین شرایطی رو‌‌‌‏به‌‌‌‏رو شد. انتخاب او کمک به طرح‎های بهبود خدمات سلامت روان در شهر نیویورک بود. دیدگاه فراگیر او چیزی کمتر از به چالش کشیدن تقسیم بدن و ذهنِ فلسفه‌‌‌‏ی دکارت در طب غربی نیست.

هنگامی‌‌‌‏که مک‌‌‌‏کرِی متوجه شد که دختر ۱۸ ساله‎اش «چایرا دوبلاسیو» دچار اضطراب، افسردگی و اختلالات سوء‌‌‌‏مصرف مواد شده است، احساسش دقیقاً شبیه احساس همه‎ی مادرانی بود که با چنین شرایطی رو‌‌‌‏به‎رو می‌‌‌‏شوند.

مک‌‌‌‏کری در مصاحبه‎ای گفت: «بسیار دردناک و نا‌‌‌‏امید‌‌‌‏کننده بود…حتی توصیف آن سخت است.»

در ابتدا او شوکه شده بود. مک‌‌‌‏کری می‌‌‌‏گوید، چایرا به‎طور معمول دختری خون‌‌‌‏گرم، جذاب و باهوش است. درک این موضوع که چایرا بدون داشتن هیچ‌‌‌‏گونه علائم قابل مشاهده، از افسرگی رنج می‌‌‌‏برد، سخت بود.

میانگین سنی آشکار شدن علائم آن، ۱۴ سالگی است. علائم این بیماری، دل‌‌‌‏درد، اضطراب، بی‎خوابی، افزایش وزن و بیرون نیامدن از رخت‌‌‌‏خواب است. افسردگی حاد می‌‌‌‏تواند منجر‌‌‌‏به مشکلاتی جدی مثل افزایش احتمال اعتیاد به مواد مخدر و الکل شود. همچنین بر روی روابط تأثیر گذاشته و حتی باعث مشکلاتی در محل کار شود. سلامت جسمی را نیز به‌‌‌‏خطر خواهد انداخت و می‌‌‌‏تواند منجر‌‌‌‏به خودکشی شود.

مک‌‌‌‏کری به‌‌‌‏خاطر می‌‌‌‏آورد که در آن زمان دخترش بداخلاق بود و به‌‌‌‏مدت طولانی در رخت‌‌‌‏خواب می‌‌‌‏ماند، «علائم زیادی وجود داشت که اصلاً جدی نمی‎گرفتیم.» به‌‌‌‏گفته‎ی مک‌‌‌‏کری، «فکر می‌‌‌‏کردیم که همه‎ی نوجوانان همین‌‌‌‏طور هستند.»

چایرا همیشه دانش‌‌‌‏آموز خوبی بود. با این‌‌‌‏حال، مک‌‌‌‏کری و شهردار نیویورک، بیل دوبلاسیو همیشه فکر می‌‌‌‏کردند که دخترشان بهتر از این هم می‌‌‌‏توانست باشد. مک‌‌‌‏کری می‌‌‌‏گوید: «سعی کردیم بفهمیم چه چیز مانع موفقیت بیش‌‌‌‏تر او می‎شود چون این توانایی را در او می‎دیدیم. چیزی مانع او می‎شد. اکنون فهمیدیم موضوع از چه قرار است.»

چایرا، در دسامبر ۲۰۱۳، در ویدئویی که توسط تیم انتقال شهردار درست پیش‎از پیروزی وی در انتخابات منتشر شد، نشان داد که با افسردگی دست به گریبان است.

اکنون چایرا به‎همراه ۲۰ نفر دیگر و یک دانش‎جوی سال سومی در تلاش برای افزایش آگاهی در چگونگی غلبه‌‌‌‏بر افسردگی و سوء‌‌‌‏مصرف مواد هستند. او در ماه مارس در راه‌‌‌‏اندازی خدمات ارسال پیام کوتاه به نام «نوجوانان نیویورک» درباره‎ی سلامت روان کمک کرده است. نوجوانان محصل می‎توانند با ارسال پیام به شماره‎ی ۶۵۱۷۳ از خدمات دریافت اطلاعات و مشاوره‎ی محرمانه به‎صورت رایگان بهره‌‌‌‏مند شوند.

یک نفر از هر چهار نفر از بزرگسالان مبتلا به بیماری‎های روحی و روانی هستند که میانگین زمان درمان این نوع بیماری ۹ سال پس‎از آشکار شدن علائم آن است.

 من دری به‎سوی سلامتی می‌‌‌‏خواهم که با قدم گذاشتن در آن بتوان به‌‌‌‏طور همه جانبه درمان شد.

شرلین مک‌‌‌‏کری، بانوی اول شهر نیویورک

زمانی‌‌‌‏که مک‌‌‌‏کری شروع به کمک به دخترش کرد، متوجه شد که هیچ مجموعه‎ی ثابتی برای جست‎و‌‌‌‏جوی درمان و مراقبت کافی از این نوع بیماران وجود ندارد.

وی می‌‌‌‏گوید: «من افراد زیادی در اطرافم دارم که می‌‌‌‏توانم هر لحظه با آن‌‌‌‏ها تماس بگیرم، بیمه درمانی دارم، منابع دارم؛ با این‌‌‌‏حال دستپاچه و سردرگم شده بودم. چگونه افرادی که حتی امکانات من را ندارند، این شرایط را مدیریت می‌‌‌‏کنند؟»

با نگاهی به گذشته متوجه شد که پدر و مادرش نیز از افسردگی رنج می‌‌‌‏بردند یعنی این بیماری می‌‌‌‏تواند ارثی باشد. (حدود ۴۰ درصد از علت این بیماری ژنتیکی است). در زمان کودکی فقط متوجه می‌‌‌‏شد که والدینش غمگین هستند اما نمی‌‌‌‏دانست که این بیماری قابل تشخیص و درمان است.

مک‌‌‌‏کری می‌‌‌‏گوید: «پدرم بعضی روزها با ما اصلاً حرف نمی‎زد. ممکن بود فقط در حد یک صبح‎بخیر و عصر‌‌‌‏بخیر با ما حرف بزند. ما نمی‌‌‌‏دانستیم جریان از چه قرار است، در اطراف او آهسته راه می‌‌‌‏رفتیم؛ مادرم هم بسیار ساکت بود.» تنها پس‎از تحقیقات و پرسش و پاسخ بسیار توانست ارتباط آن را پیدا کند. شاید در زمان دیگر یا جایی دیگر، پدر و مادرش درمان می‌‌‌‏شدند.

۷۸.۳میلیون دلار سرمایه‌‌‌‏گذاری در بخش بهداشت روان

این تجربیات و واقعیات باعث شد که او تمام توان خود را برای برای ایجاد یک سیستم سلامت روان قابل اجرا و فراگیر با بودجه‌‌‌‏ای بالغ‌‌‌‏بر ۷۸.۳ میلیون دلار بکار گیرد.

هنگامی‌‌‌‏که با رهبران کلیدی دولت گفت‌‌‌‏و‌‌‌‏گو کرد، از این‌‌‌‏که بیش‌‌‌‏از ۳۰ سال بود که هیچ‌‌‌‏کدام از آن‌‌‌‏ها تاکنون هیچ یک از برنامه‌‌‌‏ها و خدمات مختلف بهداشت روان شهری را بررسی نکرده‌‌‌‏اند، متعجب شد.

مک‌‌‌‏کری به‌‌‌‏همراه تیمش، ماه‎ها صرف بررسی وضعیت فعلی خدمات بهداشت روان کردند. آن‌‌‌‏ها به‌‌‌‏دقت مناطقی که افراد، ضربه‌‌‌‏های روحی شدیدی را تجربه کرده بودند مثل خانواده‌‌‌‏هایی در پناهگاه‌‌‌‏های افراد بی‌‌‌‏خانمان را بررسی کردند و با زمینه‌‌‌‏سازی هر چه بیش‌‌‌‏تر متوجه سختی کار شدند.

مک‌‌‌‏کری می‌‌‌‏گوید: «کودکانی بودند که به‌‌‌‏همراه والدینشان دچار آسیب‌‌‌‏های روحی شدیدی شده بودند؛ و البته آن‌‌‌‏ها نیاز به جا و مکان داشتند اما چیز بیش‌‌‌‏تری که نیاز داشتند حمایت عاطفی بود که بتوانند بهتر عمل کنند و به جایی برسند تا بتوانند از مزایای این خدمات استفاده کنند.»

برای شروع، بودجه‌‌‌‏ی ۷۸.۳ میلیون دلاری برای حمایت از ۹ برنامه‌‌‌‏ی مختلف تعیین شد. این برنامه‌‌‌‏ها شامل خدماتی در پناهگاه‌‌‌‏های افراد بی‌‌‌‏خانمان، پناهگاه‌‌‌‏های جوانان فراری، مراکز عدالت خانواده، انجمن‌‌‌‏های مدارس و مراکز سالمندان است.

خدمات فراگیر بهداشت و درمان

مک‌‌‌‏کری با نگاهی آرمان‌‌‌‏گرا و عمل‌‌‌‏گرا به تصویری بزرگ‌‌‌‏تر، در‌‌‌‏واقع به‌‌‌‏دنبال یک سیستم مراقبت‌‌‌‏های بهداشتی است که بتواند نیازهای واقعی بخش سلامت روان را بیابد.

مک‌‌‌‏کری می‌‌‌‏گوید: «اول این‌‌‌‏که سلامت جسم و سلامت روان دو مقوله‌‌‌‏ی جدا از هم نیستند و در‌‌‌‏واقع هر دو یکی هستند. من دری به‎سوی سلامتی می‌‌‌‏خواهم که با قدم گذاشتن در آن بتوان به‌‌‌‏طور همه جانبه درمان شد.»

وی این واقعیت که از هر چهار نفر بزرگسال، یک نفر مبتلا به بیماری روانی است را غیرقابل درک دانست. از نظر او بیماری‌‌‌‏هایی مثل آنفولانزا، سرخک و حتی بدتر از آن تهدید به‌‌‌‏حساب می‌‌‌‏آیند؛ اما «ما افراد بیشتری را به‌‌‌‏خاطر آسیب‌‌‌‏های روانی از‌‌‌‏دست می‎دهیم» برای مثال افرادی که به خود و دیگران آسیب می‌‌‌‏رسانند و حتی خودکشی می‌‌‌‏کنند.

او معتقد است که در‌‌‌‏مرحله‌‌‌‏ی نخست، پزشکان عمومی نقش کلیدی و مهمی را ایفا می‌‌‌‏کنند. وی می‌‌‌‏گوید: «در حالت ایده‌‌‌‏آل این پزشکان باید به‌‌‌‏صورت گروهی عمل کنند؛ به‌‌‌‏طوری‌‌‌‏که پزشک عمومی، متخصص و البته روان‌‌‌‏پزشک در‎اختیار افراد قرار گیرد. مددکاران اجتماعی نیز باید در‌‌‌‏دسترس باشند؛ زیرا نمی‌‌‌‏توان این افراد را منزوی و از افراد دیگر جدا کرد یعنی بیماران جسمی و فیزیکی نباید از بیماران روحی و روانی جدا شوند. و البته خانواده نیز باید در فرآیند درمان حضور داشته باشد.»

همچنین وی از خدمات بهداشتی در مدارس حمایت می‌‌‌‏کند. در این نوع خدمات علاوه‌‌‌‏بر بررسی بینایی و شنوایی کودکان، هر نوع اضطراب و آسیب روحی مثل خشونت خانگی بررسی می‌‌‌‏شود.

گاهی اوقات، تنها گفت‌‌‌‏و‌‌‌‏گو با فرد می‌‌‌‏تواند او را از سوراخی که در آن فرو رفته، بیرون کشید.

شرلین مک‌‌‌‏کری

دورنمای وی، ارائه‎ی خدماتی برای همه‎ی کودکان و ارتقاء سطح سلامت خانواده و جامعه است؛ که البته شامل فعالیت‌‌‌‏های فوق برنامه نیزمی‌‌‌‏شود.

وی می‌‌‌‏گوید: «تا به امروز، روندی برای جلوگیری از ادامه‌‌‌‏ی دریافت بودجه و کمک‌‌‌‏های مالی برای برنامه‌‌‌‏های تربیت بدنی و هنر وجود داشته است یعنی همه‌‌‌‏ی چیزهایی که بسیاری افراد از آن‌‌‌‏ها برای درمان استفاده می‌‌‌‏کنند.» وی از تجربه‌‌‌‏ی شخصی خود می‌‌‌‏گوید که برای کسب آرامش، در دوران جوانی به نوشتن، موسیقی و ورزش روی آورد. در دوران دبیرستان، او شروع به نوشتن شعر کرد. «برای من همه‎ی این‎ها نجات‎دهنده بوده و من را زنده نگه داشت.»

وی افزود، نمی‌‌‌‏توان از کودکان انتظار شکوفایی داشت مگر آن‌‌‌‏که فرصت‌‌‌‏هایی در‌‌‌‏اختیار آن‌‌‌‏ها قرار دهیم تا خود را در راه‌‌‌‏هایی سازنده ابراز کنند.

همه‌‌‌‏ی ما درمان‌‌‌‏گر هستیم

وقتی از وی درباره‌‌‌‏ی فلسفه‌‌‌‏ی زندگی پرسیدیم، پاسخ داد: «همه‌‌‌‏ی ما برای برخی افراد در زندگی‌‌‌‏مان نقش شفادهنگی داریم و واقعاً این موضوع با تک‌‌‌‏تک افراد شروع می‌‌‌‏شود که چگونه از استعداد و نیروی خود برای درمان‌‌‌‏گری استفاده کنند.»

وی می‌‌‌‏گوید: «بعضی اوقات، تنها یک گفت‌‌‌‏و‌‌‌‏گو با فرد می‌‌‌‏تواند او را از سوراخی که در آن فرو رفته، بیرون آورد. می‌‌‌‏توانی تنها با گفتار درمانی انسانی را نجات دهی. و اکنون با تمام وجودم به این موضوع اعتقاد پیدا کرده‌‌‌‏ام. لازم نیست حتماً مدرک پزشکی داشته باشی تا بتوانی زندگی کسی را تغییر دهی.»

پاییز امسال دولت ایالات متحده، نقشه‌‌‌‏ی راهی را برای ایجاد یک سیستم جامع و قابل دسترس مراقبت‌‌‌‏های بهداشتی برای نیویورکی‌‌‌‏ها منتشر خواهد کرد.

مک‌‌‌‏کری با لبخندی می‌‌‌‏گوید: «نمی‌‌‌‏توانم صبر کنم. هر روز درحال کار بر روی این برنامه هستم.»

اپک تایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر می‌‌‌‏شود.