دو فضانورد ناسا پس از ماه‌ها سرگردانی، کریسمس را در فضای ماورای جو جشن گرفتند.
سونیتا ویلیامز ۵۹ ساله و بوچ ویلمور ۶۱ ساله در ۵ ژوئن در پرتابی آزمایشی، که قرار بود یک هفته به طول بینجامد، به فضا رفتند اما مأموریت آن‌ها تا مارس ۲۰۲۵ تمدید شده است.
این‌دو از زمانی که با سفینه فضایی ساخت بوئینگ، موسوم به استارلاینر، به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کردند، در فضا گرفتار شده‌اند. مسائل ایمنی ناسا را مجبور کرده که بازگشت آن‌ها را به تعویق بیندازد.
مرکز فضایی جانسون ناسا تصویری را در ۱۶ دسامبر در اینستاگرام به اشتراک گذاشت که ویلیامز و فضانورد دیگری به نام دان پتیت در آن برای عکس تعطیلات ژست گرفته‌اند.
میشل مکل، سرباز کهنه‌کار ارتش گفت که می‌توان با داشتن غذای خوب در فضا جشن گرفت.
مکل در ۲۵ دسامبر به اپک تایمز گفت: «با توجه به این‌که بسیاری از مواد غذایی خشک و منجمد شده و یا از قبل بسته‌بندی شده‌اند، ناسا قدم‌های بزرگی در تهیه خوراکی‌های مغذی و لذت‌بخش برداشته است.»
«شاید نتوانیم این غذا را با غذای خانگی مقایسه کنیم، اما مثل اکثر سربازانی که در فرایند رزمایش یا تمرینات آموزشی به سر می‌برند، خوردن یک غذای درست و حسابی مناسب می‌تواند حس آسایش و سنت را حتی در فضا به شما منتقل کند.»
به گفته مکل، فضانوردان مثل سربازان باید برای این تأخیرها آماده باشند و خودشان را با شرایط متغیر وفق دهند.
او گفت: «تأخیرهای این‌چنینی از دقت و پیچیدگی مأموریت‌های فضایی حکایت دارد. هر کاری باید بدقت برنامه‌ریزی و اجرا شود تا امنیت فضانوردان و موفقیت مأموریت تضمین شود.»
براساس وبسایت ناسا، ایستگاه فضایی بین‌المللی یک فضاپیمای بزرگ در مدار زمین است که چندین کشور در ساخت آن با یکدیگر همکاری کردند تا فضانوردان و کیهان‌نوردان جایی برای زندگی داشته باشند.
کلوئی مرینگ، مدیر پرواز ناسا، گفت: «ما به چالش‌های منزوی شدن در آن‌جا واقف هستیم… بله، ممکن است عوارض بدی به همراه داشته باشد، اما آن‌ها کاملاً حرفه‌ای بوده‌اند و این قضیه را خیلی خوب مدیریت کرده‌اند.»
مرینگ درباره ویلیامز و ویلمور گفت: «آن‌ها یک روز تعطیل خواهند بود تا با خانواده خود صحبت کنند یا ایمیل بفرستند و می‌توانند از تلفن آی‌پی (تلفن اینترنتی) استفاده کنند.»
مکل افزود که محدودیت‌ها به حوزه تدارکات و عملیات مربوط می‌شوند.
او گفت: «سامانه‌های ارتباطی محدود هستند و فضانوردان باید وظایف مأموریت خود را اولویت‌بندی کنند. شبیه حضور در ارتش است. دل‌تان برای خانواده‌تان تنگ می‌شود، اما مأموریت در اولویت است.»
