روز چهارشنبه ۲۷ ژانویه مراسم هفتاد و یکمین سالگرد آزادسازی اردوگاه آشویتس از دست نازیها در محل این اردوگاه در لهستان برگزار شد. به گزارش یورو نیوز در این مراسم طبق سنت هر ساله شماری از بازماندگان این اردوگاه حضور داشتند.
این اردوگاه مخوف، محل زندگی و کار اجباری صدها هزار نفر بود که اغلب آنها یهودی بودند. نازیها پس از اشغال لهستان بسیاری از یهودیان، معلولان، کولیها، همجنسگراها را در این اردوگاه اسکان دادند. گفته می شود که در این اردوگاه بین سالهای ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵ میلادی، بین یک تا یک و نیم میلیون نفر که اغلب آنها یهودی بودند، توسط نازیها کشته شدند.
هرچند پرونده آن اردوگاه بدنام سالها است بسته شده است، اما در چین، سیستم اردوگاههای کار اجباری در حجم وسیعی همچنان به کار خود میدهد. تنها با این تفاوت که در سالهای اخیر نام و ظاهری متفاوت به خود گرفته است.
سابقه اردوگاههای کار اجباری در چین به دهه ۱۹۵۰ در دوران مائو برمیگردد. در دهه ۱۹۸۰، مقامات حزب کمونیست چین این سیستم را مجدداً احیاء کردند و از سال ۱۹۹۹با شروع آزار و شکنجه روش معنوی فالونگونگ (فالون دافا)، این اردوگاهها به اوج فعالیت خود رسید و صدها اردوگاه کار اجباری را به اردوگاههای پیشین افزوده شد. یکی از گزارشهای وزارت امور خارجه ایالات متحده درباره چین، خبر از وجود سیصد و چهل اردوگاه کار اجباری در این کشور میداد. اردوگاههایی که بعضی از آنها به تنهایی گنجایش نگهداری سیصد هزار نفر را دارند.
طی سالهای اخیر گروههای مختلفی از مردم چین، شامل مخالفان سیاسی، اقلیتهای مذهبی و عقیدتی، وکلا و روزنامهنگاران در اردوگاههای کار اجباری چین حبس بودهاند. اما طبق آمار و مستندات، تمرینکنندههای روش معنوی فالونگونگ بیشترین گروهی بودهاند که در اردوگاههای کار اجباری چین حضور داشتهاند. فالونگونگ که یکی از روشهای مراقبه و تزکیه چینی است، از اوایل دهه ۱۹۹۰، به دلیل فواید چشمگیر آن در بهبود سلامت روحی و جسمی مردم، در چین محبوبیت زیادی پیدا کرد. اما حزب کمونیست چین نگران شد که گسترش این روش معنوی باعث حذف باورها و ایده های کمونیستی از جامعه شود، بنابراین در سال ۱۹۹۹ راه آزار و سرکوب شدید آن را در پیش گرفت.
اوایل سال ۲۰۱۳ سیانان، با انتشار نامهای که از یک اردوگاه کار اجباری در چین به بیرون درز پیدا کرده بود باعث شد توجه رسانهها به این موضوع بیشتر جلب شود. سیانان گزارش داد که یکی از شهروندان آمریکایی در یکی از روزهای کریسمس، پس از خرید یک جعبه تزئیناتی، متوجه شد که داخل آن یک نامه جاسازی شده بود. نگارنده نامه نوشته بود که این جعبه در اردوگاه کار اجباری «ماسانجیا» واقع در استان لیائونینگ چین ساخته شده است.
در این نامه آمده بود که هزاران نفر در این مکان حبس هستند که بسیاری از آنها تمرینکنندگان شکنجه شده فالون گونگ هستند و زندانیان پانزده ساعت در روز کار میکنند. نویسنده نامه، خواسته است که نامهاش به سازمانهای حقوق بشر فرستاده شود.
پس از انتشار این نامه در رسانهها، گفتگویی با برخی زندانیان سابق اردوگاه ماسانجیا انجام شد و آنان ادعاهای این نامه را تایید کردند. یک از آنان به نام «دای لی گوا» گفت «سال ۱۹۹۹ به ماسانجیا فرستاده شدم و مورد شکنجه قرار گرفتم. از ساعت ۵ صبح تا ١١ شب باید کار میکردم. اکثر اجناس از پلاستیک سمی ساخته میشد.»
نیویرک تایمز چندی پیش به انتشار مصاحبههایی از دهها تن از قربانیان اردوگاه کار اجباری ماسانجیا و دیگر اردوگاهها در چین دست زد. در گزارش این روزنامه آمده است که بیشترین و شدیدترین و بیوقفهترین برخوردها با تمرینکنندگان فالون گونگ صورت گرفته است.
حزب کمونیست چین، به خاطر فشارهای بینالمللی اعلام کرده است که اردوگاههای کار اجباری را برچیده است. اما سازمان عفو بینالملل و دیگر گروههای حامی حقوق بشر معتقدند که این اقدام چین صرفاً یک تغییر شگرد است و در واقع تظاهر به بهبود اوضاع است. به طوری که این اردوگاهها با همان روشهای سابق، اکنون تحت نام مراکز بازپروری، زندان، مراکز آموزش و… به فعالیت خود ادامه میدهند. بهعنوان مثال، اردوگاه کار اجباری بدنام ماسانجیا به «مرکز بازپروری اجباری ماسانجیا» تغییر نام داده شد و ساختمان و تجهیزات آن به شعبهای از زندان زنان شهر شنیانگ اختصاص یافت. همزمان با تعطیل شدن نمایشی اردوگاههای کار اجباری، بسیاری از تمرین کنندگان فالون گونگ به مراکز شستشوی مغزی و یا مراکز بازپروری منتقل شدهاند. در برخی موارد، «بستهشدن» اردوگاه کار اجباری صرفاً به معنی بازگشایی نوع جدیدی از آن است.
