امپراطوران چین روز خود را چگونه می‎گذراندند؟

«چینگ»، آخرین سلسله‎ی امپراطوری چین، در قرن هفدهم به نحو حیرت‎انگیزی روی کار آمد. «جنگ‎جویان منچوری» از شمال شرق، با شکستن «دیوار بزرگ»، با تضعیف سلسله‎ی «مینگ» بر آن غلبه کردند.

 برای ۲۵۰ سال، این خارجی‎ها توانستند با پذیرفتن فرهنگ چینی بر صدها میلیون چینی فرمانروایی کنند. در زمان حکومت آن‎ها، قلمروهای چین سه برابر افزایش یافت و امپراطوری تحت‎تأثیر متفکران بزرگ عصر روشن‎گری اروپا قرار نگرفت.

سحرخیزان و کارگران

قوم منچوری، با‎این‎که بخش کوچکی از جمعیت عظیم چین را تشکیل می‎داد، با این‌‏حال توانست برای سال‎ها حکومتی کارآمد و هماهنگ ایجاد کند. امپراطوران چینگ که مقر حکومت آن‎ها «شهر ممنوعه» در شمال پکن بود، زندگی پرتلاش و پر زحمتی را در پیش گرفته بودند. به‌‏ویژه سه امپراطور «کانگ‌‏ژی»، «یانگ‎ژنگ» و «چیان‎لانگ» که دوره‌‏ی ۱۴۰ ساله‎ی حکومتشان همراه با نظم و انضباط شخصی و از خود گذشتگی بی‎اندازه بود.

امپراطوران چینگ ساعت ۵ صبح از خواب بیدار می‎شدند و لباس رسمی می‎پوشیدند. لباسشان مطابق با فصل، ماه، مناسبت‎ها و حتی زمان‎های مختلف روز تغییر می‌‏کرد. پس‎از پوشیدن لباس، به عبادت بودا می‎پرداختند و پس‎از آن صبح خود را صرف مطالعه‎ی تاریخ نیاکان خود می‎کردند و از این طریق می‎توانستند برای کارآمدی حکومت خود الهام بگیرند.

امپراطور ساعت ۷ صبح یادگیری و مطالعه را به‎پایان می‎رساند و صبحانه می‎خورد. بر‎طبق سنت منچوری، امپراطوران چینگ در روز دو وعده غذای اصلی داشتند. دو بخش «اداره‎ی امور کاخ و اداره‎ی خانه‎داری قصر» مسئول رژیم غذایی امپراطور بودند.

سیاست‎گذاری متمرکز

 امپراطوران بزرگ چینگ، جلسات دربار را اول وقت، سریع و به‌‏طور مرتب تشکیل می‌‏دادند. در طول این زمان، امپراطور سیاست‌‏ها و دستورات خود را اعلام می‎کرد.

مقامات نهادهای مشورتی و سازمان‌‏های دولتی مختلف گزارش‎ها و یادداشت‌‏های غیررسمی را به امپراطور ارائه می‎دادند که امپراطور آن‎ها را در زمان صرف صبحانه مطالعه می‎کرد. سپس از لیستی که توسط خواجه‎گان حرم تهیه می‎شد، افرادی انتخاب و به‎طور خصوصی با آن‌‏ها ملاقات می‌‏کرد و سپس برای یک ساعت و نیم در جلسه‌‏ی دربار شرکت می‌‏کرد.

جلسات دربار در روزهای خاصی از ماه الزاماً برگزار می‌‏شد؛ اما امپراطورهای پرتلاش منچوری، جلسات بیش‎تری برگزار می‌‏کردند که معمولاً از ساعت ۹ و نیم صبح شروع می‌‏شد. امپراطور کانگژی (دوران سلطنت: ۱۷۲۲-۱۶۵۴)، تقریباً هر روز جلسه تشکیل می‎داد.

پس‎از جلسه، امپراطور به قصر خود باز‎می‎گشت و مشغول نوشتن دستورات و کارهای اداری می‎شد. امپراطور از قلمی مخصوص که جوهرش از شنگرف (جوهری قرمز رنگ) بود برای حاشیه‎نویسی یا یادداشت نوشتن برروی اسناد امپراطوری استفاده می‎کرد. ممکن بود در برخی روزها، امپراطور تا پاسی از شب، به بررسی سیاست‎های اجرایی خود بپردازد.

مراقبه

امپراطور خود را در امور حکومتی غرق نمی‎کرد و و بعد‎از ظهر‎ها را صرف خواندن و یا شرکت در برخی برنامه‎های فرهنگی (مثل کشیدن نقاشی، شعرسرایی و یا تماشاخانه می‌‏کرد. امپراطور زود می‎خوابید- معمولاً ساعت ۹ شب می‎خوابید تا بتواند پیش‎از طلوع آفتاب بیدار شود.

آموزش و مذهب دو بخش جدایی‎ناپذیر در جهان‎بینی امپراطوران روشن‎فکر چینگ بود که از اولین امپراطور چینگ،  «شونژی»، که سنت عبادت روزانه‎ی بودا را برقرار کرد، آغاز شد. درکنار عبادت صبحگاهی، امپراطور بسیاری از شب‎ها را در مراسم عبادت بودا و آیین‎های منچوری که از‎طریق میراث منچوری به ارث رسیده بود، شرکت می‎کرد. امپراطور در تمامی مراسم‎ مهم مثل مراسمی که در آن آسمان و زمین، خاک و بذر محترم شمرده می‎شد، شخصاً شرکت می‎کرد.

موفق‌ترین امپراطوران چینگ نیز مردانی بودند که به معنویت اهمیت می‎دادند و درباره‎ی فلسفه و تزکیه‎ی بودا می‎نوشتند. همه‎ی امپراطوران از آموزگاران چینی خود آموزش می‎دیدند. حتی محل سکونت آن‎ها با نام «تالار تزکیه‎ی ذهن» شناخته می‎شد.

همچنین امپراطوران چینگ، هنرمندانی ماهر بودند. چیانلانگ (دوره‎ی سلطنت: ۱۷۹۵-۱۷۳۶) برای مهارتش در خوش‎نویسی مشهور بود و کانگژی، زمان فراغت خود را صرف تحقیق درباره‎ی موسیقی شرق و غرب در مکتب کنفسیوس می‎کرد. امپراطوران منچوری از همان اوایل حکومت خود از هنر و فرهنگ  حمایت می‎کردند که بدون شک نقش بسیار مهمی در موفقیت آن‎ها درفرمان‎روایی چین ایفا می‎کرد.

اپک تایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر می‎شود.