سینمای هالیوود، تحت کنترل چین!

تصور کنید یک حزب سیاسی در ایالات متحده، سیستمی از کنترل را بر هالیوود درنظر بگیرد که بر اساس آن نمایاندن هرگونه تصویر منفی از آن حزب و نیروهای نظامی‌‌‌‏اش ممنوع اعلام شود، همچنین تصور کنید که این سیستم ممنوعیتی، شامل تصاویر مثبتی از باور‌‌‌‏های انسانی و یا هرگونه تصویر مرتبط به ماوراء‌‌‌‏الطبیعه شود و نیز هر فیلمی که در آن صحنه‌‌‌‏هایی از تخطی افراد از این قانون باشد نیز ممنوع اعلام شود.

درواقع اکنون در هالیوود چنین شرایطی حکم‌‌‌‏فرما است، اما نه از سوی احزاب سیاسی ایالات متحده، بلکه هالیوود فیلم‌‌‌‏های خود را برای راضی نگه‌‌‌‏داشتن حزب کمونیست چین و به امید به دست آوردن بازار این کشور سانسور می‌‌‌‏کند.

حالا شرکت‌‌‌‏های چینی به خریداری مشاغل مهم و کلیدی در صنعت فیلمسازی آمریکا روی آورده‌‌‌‏اند و در عین حال بسیاری از فیلم‌‌‌‏سازان آمریکایی درصدد شریک شدن با شرکت‌‌‌‏های چینی و همکاری مستقیم با ادارات حزب کمونیست چین که فیلم‌‌‌‏هایشان را  سانسور و اصلاح  می‌‌‌‏کنند، هستند. حزب کمونیست چین اکنون به کنترل بر هرآنچه هالیوود می‌‌‌‏تواند تولید کند و یا نمی‌‌‌‏تواند، دست یافته است.

منافع حکومتی رهبران چین از تاثیرگذاری بر هالیوود به مراتب فراتر از سانسور و سود می‌‌‌‏رود. آنها جنگی فرهنگی را آغاز کرده‌‌‌‏اند که قربانیانش را مخاطبان این فیلم‌‌‌‏ها و آزادی خلاقیت سینماگران آمریکایی تشکیل می‌‌‌‏دهند.

هالیوود کارخانه رویاهای امریکا است و بیشتر از هر شکل فرهنگی دیگر، تخیلات آمریکایی‌‌‌‏ها را شکل می‌‌‌‏دهد. رسانه‌‌‌‏ای که به زعم بسیاری از آمریکایی‌‌‌‏ها به نوعی شخصیت ملی این کشور را در خود دارد. اما حالا رژیم چین به‌‌‌‏طور مستقیم در حال نفوذ و مداخله در داستان‌‌‌‏های هالیوود و مردم آمریکا است.

بر اساس گزارشی که در ۲۸ اکتبر ۲۰۱۵، از کمیسیون بررسی اقتصاد و امنیت ایالات متحده و چین منتشر شد، «چین فیلم را به مثابه مؤلفه‌‌‌‏ای برای کنترل اجتماع می‌‌‌‏بیند و هنگامی که پای سیاست‌‌‌‏هایش در مورد کنترل محتوای فیلم به میان می‌‌‌‏آید، نگرانی‌‌‌‏های حزب کمونیست چین بالاتر از همه سودها و منافع دیگر قرار می‌‌‌‏گیرد.»

بهترین هنرها ما را به پرسش و تفکر وا می‌‌‌‏دارد. ما را به تعمق در انتخاب‌‌‌‏های جدید ترغیب می‌‌‌‏کنند و کمونیست‌‌‌‏ها این را نمی‌‌‌‏خواهند.»

«رونالد جی ریچلاک»، استاد حقوق دانشکده حقوق میسیسیپی

این موضع به وضوح در برخی از فیلم‌‌‌‏های که سانسور شده‌‌‌‏اند و یا به دلیل سیستم کنترل رژیم چین مسدود شده‌‌‌‏اند، دیده می‌‌‌‏شود.

برای مثال فیلم «کاپیتان فیلیپس» محصول سال ۲۰۱۳، با بازی «تام هنکس» در نقش کاپیتان کشتی باری آمریکایی‌‌‌‏ای که توسط گروهی از تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده، از دست دزدان دریایی سومالی نجات می‌‌‌‏یابد؛ طبق گزارش کمیسیون بررسی اقتصاد و امنیت، رژیم چین این فیلم را به سبب نشان دادن نقش مثبتی از ایالات متحده و ارتش آن، مسدود کرد.

در فیلم «مأموریت غیرممکن ۳» محصول ۲۰۰۶، با بازی «تام کروز» هم تصاویری از لباس‌‌‌‏های آویزان بر طناب رخت در شانگهای چین نشان داده می‌‌‌‏شود که چین این صحنه از فیلم را حذف می‌‌‌‏کند. بنابر گزارش، با وجود این که در واقعیت هم بسیاری از مردم شانگهای ماشین لباسشویی و یا خشک کن ندارند، به خاطر این که این صحنه شامل تصویر مثبتی از چین نبود، حذف شد.

«اَمَر منظور»، نویسنده کتاب «هنر جنگ صنعتی»، نوشته است: «استفاده حزب کمونیست چین از فیلم شبیه شیوه‌‌‌‏ای که یک شرکت برند خود را ترویج می‌‌‌‏کند، در حالی به رقیب اصلی خود حمله می‌‌‌‏کند، برداشت می‌‌‌‏شود.»

حزب کمونیست چین «برند« شناخته شده در دنیا به عنوان الگوی موارد نقض حقوق بشر، سانسور، محصولات نامرغوب، جاسوسی و حاکمیت استبدادی است، اما از طریق سانسور فیلم، در صدد تحریف برداشت‌‌‌‏های بین‌‌‌‏المللی به نفع خود است.

این حزب هالیوود را نه تنها به نشان دادن چهره‌‌‌‏ای مثبت از چین به‌‌‌‏جای چهره‌‌‌‏ای منفی مجبور می‌‌‌‏کند، بلکه همچنین در برخی موارد سازنده‌‌‌‏های فیلم‌‌‌‏های هالیوود را از ارائه تصویری مثبت از ایالات متحده، رقیب اصلی رژیم چین، نیز منع می‌‌‌‏کند.

به گفته «رونالد جی ریچلاک»، استاد حقوق دانشکده حقوق میسیسیپی، رژیم‌‌‌‏های مقتدر از اوایل قرن بیستم از فیلم‌‌‌‏ها برای منافع سیاسی خود بهره می‌‌‌‏برده‌‌‌‏اند.

ریچلاک می‌‌‌‏گوید: «این گونه هنر-صنعت‌‌‌‏ها فوق‌‌‌‏العاده تأثیرگذارند. به عقب برگردید که چگونه اتحاد جماهیر شوروی سینما و باله را کنترل می‌‌‌‏کرد. نازی‌‌‌‏ها هم همین کار را می‌‌‌‏کردند.»

ریچلاک به خوبی دراین موضوع تبحر دارد. او کتاب «فریب» را با همکاری سپهبد «ین میهای پاسپا»، از عالی‌‌‌‏ترین مقامات اطلاعاتی بلوک شوروی که به غرب پناهنده شد، نوشت و در آن به جزئیات تاکتیک‌‌‌‏های مورد استفاده رژیم‌‌‌‏های کمونیستی که در آن دروغ‌‌‌‏هایی می‌‌‌‏ساختند و دیدگاه‌‌‌‏ها را به نفع خودشان تغییر می‌‌‌‏دادند، پرداخت.

ریچلاک گفت: «بهترین هنرها ما را به پرسش و تفکر وا می‌‌‌‏دارد. ما را به تعمق در انتخاب‌‌‌‏های جدید ترغیب می‌‌‌‏کنند و کمونیست‌‌‌‏ها این را نمی‌‌‌‏خواهند.»

«هنرمندان شاید در مورد قدرت هنر گفت‌‌‌‏وگو کنند، اما اقتدارگرایان واقعا قدرت هنر را درک کرده‌‌‌‏اند، چرا که آنها از آن سوء استفاده می‌‌‌‏کنند.»

به هرشکل درب‌‌‌‏های هالیوود برای سانسورهای رژیم چین همچنان باز بوده، چراکه معتقد است فرصتی طلایی در بازار چین وجود دارد.