بسیاری از افراد در جامعۀ بین‌المللی درک نسبتاً روشنی دربارۀ سوسیالیسم ندارند و فکر می‌کنند سوسیالیسم خیلی بد به نظر نمی‌رسد، زیرا ظاهراً «عدالت اجتماعی» و «برابری» را ترویج می‌دهد. در واقع، سوسیالیسم ذاتاً بسیار خطرناک است و به فرهنگ سنتی و ارزش‌های اخلاقی که برای هستی بشر ضروری است، اساساً آسیب می‌زند.
مدافعان سوسیالیست می‌توانند بسیار فریبکار باشند، چراکه اغلب جامۀ مبدل به تن کرده و سعی می‌کنند «به‌خاطر نفع مردم،» رأی کسب کنند. آنها بارها و بارها نقش «گرگ مادربزرگ» را بازی کرده‌اند، روسری بر سر گذاشته‌اند، سبدی در دست گرفته‌اند، و درِ قفس مرغ‌ها را زده‌اند: «در را باز کنید، من مادربزرگ هستم و غذاهای خوشمزه‌ای برایتان آورده‌ام.»
سوسیالیست‌ها «مالکیت عمومی،» «جامعۀ مرفه» و به‌اصطلاح «عدالت اجتماعی» را تبلیغ می‌کنند، درحالی‌که به‌طور مخفیانه مردم را تشویق می‌کنند به‌جای کار برای امرار معاش، «با اتکا به کمک مالی دولت زندگی کنند.»
در یکی از دستورات دلسردکنندۀ مارکس در مانیفست کمونیست آمده است: «نظریۀ کمونیسم را می‌توان در یک جمله خلاصه کرد: ازبین‌بردن همۀ دارایی‌های خصوصی.»
بیل موئلنبرگ، نویسندۀ متولد آمریکا، مفسر رسانه، و در حال حاضر دبیر شورای خانوادۀ ویکتوریا در استرالیا، اظهار داشت: «عدالت اجتماعی آن چیزی نیست که شما فکر می‌کنید،»، و «در کشورهای سوسیالیستی، تنها افرادی که صاحب دارایی‌های سطح بالا هستند، حاکمان سوسیالیست و نزدیکان وفادار آنها هستند. از آنجا که در سوسیالیسم حرکت به سمت بالایِ کمی وجود دارد، جوامع سوسیالیستی با دو سطح اقتصادی مشخص می‌شوند: نخبۀ حاکم بسیار ثروتمند در بالا، و توده‌های کم‌درآمد در پایین که مجبور به پیروی از دستورات اربابان سوسیالیست خود هستند. یک طبقۀ متوسط بزرگ و مرفه مانند آنچه در آمریکا داریم، در کشورهایی با یک قانون سوسیالیستی تک‌حزبی وجود ندارد.»
«راه سوم» چاوز
چاوز در سال ۱۹۹۸، در طول کمپین نامزدی‌اش برای ریاست‌جمهوری در ونزوئلا، برای به‌دست‌گرفتن قدرت، برنامه‌های سوسیالیستی‌اش را کم‌اهمیت جلوه و وعدۀ اصلاحات گستردۀ اجتماعی و اقتصادی را داد که اعتماد و محبوبیت مردم فقیر و طبقۀ کارگر را در آن زمان به خود جلب کرد.
او گفت «راه سومی» را بین سوسیالیسم و سرمایه‌داری برای انجام «انقلابی مسالمت‌آمیز و دموکراتیک» پیدا خواهد کرد و باعث شد مردم باور کنند او پیرو کمونیسم در اروپای شرقی نیست، که کمی بعد در سال ۱۹۹۱ از هم فروپاشید.
چاوز پس از به‌قدرت‌رسیدن، کنترل قانونگذاران را به دست گرفت و قانون اساسی را تغییر داد. سپس با ملی‌کردن بخش‌های اصلی اقتصادی، ارائه خدمات درمانی رایگان و آموزش رایگان و نیز سیستم مسکن عمومی، ترویج جامعِ سوسیالیسم را آغاز کرد. بنزین ونزوئلا ارزان‌ترین بنزین در جهان شد، در حالی که قیمتش کمتر از آب بسته‌بندی‌شده بود. شخص می‌توانست هر اندازه که دوست دارد، بنزین مصرف کند، بدون اینکه اصلاً نگران باشد وقتی چنین سطح مصرفی در آیندۀ نامشخص ناپایدار شود، چه اتفاقی رخ خواهد داد.
طی چند سال نخست دولت چاوز، مردم ونزوئلا زندگی خوبی داشتند، درآمد فقرا در بسیاری از مناطق ۵۵درصد افزایش یافت. نرخ بیکاری ۶٫۴درصد و جمعیت فقیر ۱۰درصد کاهش یافت. در نتیجه، چاوز در بین فقرا بیشتر و بیشتر محبوب شد، گویا «ناجی بزرگ» آنها بود.
ونزوئلا ۱۳۲ مرکز آموزش سوسیالیستی را در سال ۲۰۰۷ تأسیس کرد. چاوز به همه کارمندان شرکت‌های ملی دستور داد دست‌کم ۴ ساعت در هفته را صرف مطالعۀ تئوری مارکسیستی کنند و این الزام به ارتش و مدارس نیز گسترش یافت.
در روزهای نخستین، در حالی که ونزوئلا بزرگ‌ترین ذخایر نفتی جهان و بالاترین سود از قیمت بالای نفت را داشت، به نظر می‌رسید چاوز بهشتی را روی زمین در ونزوئلا خلق کرده است، جایی که مردم می‌توانستند فقط آرام بنشینند و از زندگی خوب به‌صورت رایگان لذت ببرند.
با وجود این، وقتی قیمت نفت سقوط کرد، اقتصاد برنامه‌ریزی‌شدۀ چاوز هر روز از وضعیت بد به وضعیت بدتر تغییر می‌کرد.
«قابلمۀ بزرگ برنج» دیر یا زود تمام می‌‌‌شد. همین ماجرا در دهۀ ۱۹۵۰ در چین اتفاق افتاد، وقتی رژیم کمونیستی «جهش بزرگ روبه‌جلو» را راه‌اندازی کرد و مردم از «همان قابلمۀ بزرگ» غذا خوردند. به‌اصطلاح «برابری» و «مزایای اجتماعی،» «افراد تنبل» بیشتر و بیشتری را به وجود آورد و منجر به ناکارآمدی و رکود اجتماعی و اقتصادی شد.
اقتصاد ونزوئلا از سال ۲۰۱۰ به‌سرعت روبه‌زوال گذاشت و سرانجام با چاپ بیش از حد اسکناس به‌طرز قابل‌توجهی سقوط کرد. پس از مدت کوتاهی گرسنگی و فقر ونزوئلا را گرفتار کرد.
وقتی چاوز اعلام کرد مجدداً ثروت را توزیع خواهد کرد و از ثروتمندان پول می‌گیرد تا به فقرا بدهد، ثروتمندان شروع به مهاجرت کردند. وقتی ملی‌شدن بنگاه‌های خصوصی و کنترل ارز خارجی و نیز کنترل قیمت مایحتاج روزانه را اعلام کرد، طبقۀ متوسط شروع به مهاجرت کرد. وقتی مادورو، جانشین او، اعلام کرد چاپگرهای اسکناس قرار است با تمام ظرفیت کار کنند، فقرا دست به هر کار ممکنی زدند تا به سایر کشورها فرار کنند.
تورم در ونزوئلا در سال ۲۰۱۸ به حد سرسام‌آورِ یک‌میلیون‌درصد رسید، اما دولت مادورو همچنان به چاپ اسکناس و قرض‌گرفتن وام‌های خارجی ادامه داد که مبلغش به ۱۲۰میلیارد دلار آمریکا رسید، در حالی که بیش از ۶۰میلیارد آن متعلق به چین کمونیست بود.
بر اساس نظرسنجی ملی شرایط زندگی در ونزوئلا (ای‌اِن‌سی‌اُوی‌آی) در ۲۰۱۹-۲۰۲۰، میزان فقر در ونزوئلا طی سال ۲۰۱۹ افزایش یافت، و این کشور رسماً فقیرترین کشور آمریکای لاتین و کارائیب شد. ۷۵درصد مردم در سراسر کشور درآمد کافی برای تهیۀ غذا نداشتند و به‌طور متوسط ۸٫۷ کیلوگرم کاهش وزن داشتند.
در سال ۲۰۱۹ درآمد متوسط در ونزوئلا، ۷۲ سنت آمریکا در روز بود. این نظرسنجی می‌گوید که صرفاً بر اساس درآمد، ۹۶درصد مردم ونزوئلا در فقر و ۷۰درصد در فقر شدید زندگی می‌کردند.
اروپای شرقی در سال ۱۹۸۹ کمونیسم را کنار گذاشت و ونزوئلا با گذشت ۳۰ سال از آن زمان، بار دیگر ثابت کرد کمونیسم بن‌بستی بیش نیست. آن، آنطور که وعده داده بود، خوشبختی را برای مردم به ارمغان نیاورد، آن شرارت، فساد و رنج و فقرِ مردم را پشت سرش باقی گذاشت.
شکست ونزوئلا توجهات را در سراسر جهان به خود جلب کرده است، اما برنی سندرز، بانفوذترین سوسیالیست آمریکایی، و سایرین دربارۀ آن بسیار کم گفتند و ادعا کردند سوسیالیسم به‌سبک نوردیک همان چیزی است که ایالات متحده باید دنبالش کند.
استاد بازنشسته پُل اِچ. روبین، متخصص سوسیالیسم و سرمایه‌داری، در اوت سال گذشته کتاب جدیدی را منتشر کرد با عنوان راهنمای سوسیالیسم برای دانشجویان: آن چگونه زندگی شما را به زباله تبدیل می‌کند. او در این کتاب توضیح داد ایالات متحده تحت سوسیالیسم چگونه خواهد بود: مردم فقیرتر خواهند بود. آزادی کمتری وجود خواهد داشت، کالاها کیفیت پایین‌تری خواهند داشت، اما گران‌تر خواهند بود. نوآوری کمتر خواهد بود و وضعیت محیط زیست بدتر خواهد شد.
او همچنین استدلال می‌کند که ایالات متحده بزرگ‌ترین مولد ثروت و ثروتمندترین کشوری است که تاکنون وجود داشته است و سطح فعلی ثروت در ایالات متحده به‌دلیل سرمایه‌داری است. در نهایت نشان می‌دهد بسیاری از انتقادات به سرمایه‌داری (مانند اینکه آن منجر به نابرابری بیش از حد می‌شود) اشتباه یا بی‌اساس هستند.
در حقیقت، سوسیالیست‌ها در ابتدا اغلب مانند چاوز رفتار می‌کنند، و افراطی‌گری‌های کمونیسم را کم‌اهمیت جلوه می‌دهند، اما صحنۀ زیبایی را به تصویر می‌کشند که می‌دانند هرگز تحقق نخواهد یافت.
نوشته: مینگهویی
نظرات بیان‌شده در این مقاله، نظرات این نویسنده بوده و لزوما منعکس کننده نظرات اپک تایمز نیست.
مطالب دیگر:
ابزار نگرانی قاضی ارشد سابق چین پیرامون محاکمه دو شهروند کانادایی در چین
۴۱ سناتور می‌گویند دستور توقف ساخت دیوار مرزی توسط بایدن قانونی نیست
ترامپ: لایحه اصلاح انتخاباتی H.R.1، فاجعه‌ای برای آمریکا خواهد بود
روسیه پس از اظهارات بایدن درباره پوتین، سفیر خود در ایالات متحده را فراخواند
