Search
Asset 2

نگذاریم ترس از پیوند، ما را از هم دور کند

(Ridofranz/iStock)
(Ridofranz/iStock)

از سری مقالات دکتر مجید مجد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‏نیا

بسیاری از ما در روابط روزانه خود ، از تداوم ارتباط و نزدیک شدن به مرحله پیوند، در هراس هستیم، شاید این هراس بیشتر در درون افراد مذکر بیشتر از افراد مونث بروز داشته باشد ، چرا که تداوم ارتباط ، آشنایی بیشتر، خودگشودگی (از خود گفتن و اصطلاحاً افشا کردن خود در مقابل دیگران) که به تدریج به مرحله صمیمی شدن نزدیک‌‏تر می‌‏شوند، موجب شناخت بیشتر  گردیده و این روابط گرم و صمیمانه، انسان‌‏ها را بسوی زندگی مشترک سوق می‌‏دهد.

البته رسیدن به مرحله پیوند ، به دنبال شناخت بیشتر طرفین اتفاق می‌‏افتد . بسیار دیده شده است که در این مرحله، افراد دچار سردرگمی شده و اتخاذ تصمیم برای ادامه رابطه برایشان مشکل‌‏تر می‌‏شود، چرا که این رابطه سالم کم کم به مرحله پیمان بستن کشیده می‌‏شود و لازمه این مرحله از زندگی، پذیرش تعهداتی است که شاید اجزای آن در این مقطع زمانی به درستی برای طرفین مشخص نیست .

این دشواری‌‏ها در کنار سایر شرایطی که برای جوانان و از سوی خانواده‌‏های آنان تعیین می‌‏شود، موجب تشدید این هراس می‌‏گردد و علی رغم وجود احساسی مشترک و علاقه‌‏مندی فی مابین، ممکن است موجب گسست ارتباط گردد، قطعا پای بندی  به فرهنگ غالب، رعایت آداب و رسوم ، تبعیت از باورها و گرایشها، توجه به توصیه‌‏های بزرگتر‌‏های خانواده و سایر عوامل حاشیه‌‏ای در این مرحله نقش دارند و می توانند موجب تقویت اعتماد به نفس آنان شوند و یا در جهت عکس آن ، یعنی گسیختن روابط خانوادگی حرکت کنند.

بسیاری از جوانان امروز ، توان پذیرش تعهد در برابر یک زندگی مشترک را ندارند و یا این قدرت را در خود نمی‌‏بینند که بتوانند با ناملایمات پیرامون خود بجنگند و از یک خانواده کوچک دو نفره حمایت کنند و تعهداتی را نسبت به همدیگر قبول کنند و بدآن پای بند  باشند. روان شناسان این مرحله از زندگی را مرحله «ترس از تعهد» نام گذاشته‌‏اند . هر اندازه روابط صمیمانه توام با احساس دلبستگی، قوی‌‏تر و محکم‌‏تر باشد، فرد مقابل ارتباط را در برابر مشکلات تصمیم گیری می‌‏تواند مقاوم‌‏تر و پایدارتر و پابرجاتر نماید .

دخالت‌‏های اعضای خانواده‌‏های طرفین نیز موجب بروز تنش‌‏های عصبی می‌‏شود. اندیشمندان علم ارتباط معتقدند که هر اندازه تعداد نفرات درگیر در یک ارتباط کمتر باشد، دستیابی به رضایت طرفین، به همان اندازه راحت‌‏تر و ساده‌‏تر خواهد شد .زمانی که فرآیند ارتباط در یک گروه کوچک  دو یا سه نفره جریان می‌‏یابد، ایجاد شرایط موافق ساده‌‏تر است .

این سادگی ، بیشتر از این جهت است که شرایط مشارکت و اظهار نظر برای طرفین به وجود می‌‏آید و افراد مطابق میل خود در فرآیند ارتباطی مشارکت نموده و نقطه نظرهایشان را بیان می‌‏کنند . البته این امر تجربیات جمعی گروه را نفی نمی‌‏کند . کما اینکه در یک رابطه گروهی ، چنانچه چند نفر از اعضای گروه روحیه سازگاری نداشته باشند ، می‌‏توان ارتباط موثر را با بقیه اعضای گروه تداوم بخشید مثلا در یک تیم فوتبال و یا یک کلاس درس چنانچه برخی‌‏ها تحمل شنیدن موثر را نداشته باشند و یا به هر ترتیبی نتوان آنها را به فراگرد ارتباطی بازگرداند، می توان با سایرین که با دقت و توجه بیشتری به مطالب گوش می‌‏دهند ، رابطه صمیمانه‌‏تر و محکم تری برقرار ساخت.

دکتر مجید مجد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‏نیا دارای مدرک دکترای تخصصی ارتباطات، کارشناس علوم اجتماعی دانشگاه علامه طبابایی، مدرس، مترجم و پژوهشگر علوم ارتباطات هستند. وی ۲۰ سال تجربه مدیریت در حوزه آموزش و پژوهش در سیستم بانکی و ۱۵ سال تجربه تدریس در دانشگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‏های ایران را داراست.

در مقالات دیگر از دکتر مجید مجد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‏نیا به بحث ارتباطات بیشتر خواهیم پرداخت. 

اخبار مرتبط

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

عضویت در خبرنامه اپک تایمز فارسی