گزارشی جدید نشان می‌دهد که پکن از تاکتیک‌های به‌روز برای کنترل مناطق ماهیگیری جهانی، خالی کردن دریاها و ایجاد ناامنی غذایی و بیکاری استفاده می‌کند.
به گزارش اوتلا اوشن پراجکت، چین در حال حاضر با تسلط بر دریاهای آزاد با بیش از ۶ هزار کشتی، ناوگانی سه‌برابر عظیم‌تر از ناوگان بزرگ بعدی جهان دارد.
تحقیقات این نهاد غیرانتفاعی زیست‌محیطی مستقر در واشینگتن نشان می‌دهد که بیش از یک‌سوم ذخایر مربوط به غذاهای دریایی جهان با صید بی‌رویه مواجه شده که عمدتاً از «فعالیت‌های صنعتی پکن» در زمینه صید ماهی، ماهی مرکب، میگو و دیگر آبزیان صدف‌دار از اقیانوس‌های جهان نشأت می‌گیرد.
در بخشی از گزارش این پروژه آمده است: «تکثیر کشتی‌های ماهیگیری صنعتی خارجی و بویژه کشتی‌های چینی برای تأمین تقاضا، خطر از بین رفتن ذخایر ماهیان آب‌های جهان جنوب را به همراه دارد و در عین‌حال معیشت مردم محلی و امنیت غذایی را به خطر می‌اندازد.
مصرف‌کنندگان کشورهای دیگر، بویژه در اروپا، آمریکا و کانادا، از جمله ذینفعان غذاهای دریایی ارزان و ظاهراً فراوانی هستند که چینی‌ها صید می‌کنند.
چین به نقض قوانین و استانداردهای بین‌المللی ماهیگیری، اعمال فشار به دیگر کشتی‌ها، ورود غیرمجاز به قلمرو دریایی دیگر کشورها و بهره‌کشی از کارگران ماهیگیری خود شهرت دارد.
ابتکار جهانی علیه جرایم سازمان‌یافته فراملی در سال ۲۰۲۱ چین را به‌عنوان بزرگ‌ترین عامل ماهیگیری غیرقانونی جهان معرفی کرد.
ایان اوربینا، مدیر اوتلا اوشن پراجکت و از نویسندگان این گزارش، چندی پیش گفت که کشتی‌های چینی عمدتاً در مرزهای دریایی فعالیت کرده و «هر از گاهی» به آب‌های دیگر کشورها تجاوز می‌کنند.
او به اپک تایمز گفت: «چین اکنون رویکرد منعطف‌تری در پیش گرفته است… چین پرچم دیگر کشورها را با پرداخت هزینه روی کشتی‌های خود قرار می‌دهد تا در آب‌های آن کشورها ماهیگیری کند و بدین ترتیب کنترل مناطق ماهیگیری را به دست آورده است.»
پرچم‌گذاری به استفاده از شراکت تجاری جهت ثبت کشتی‌های چینی به‌عنوان کشتی‌های بومی اشاره دارد که به آن کشتی‌ها اجازه می‌دهد در آب‌های سرزمینی کشور مربوطه ماهیگیری کنند.
اوربینا گفت: «این بدین معنی است که کشتی‌های چینی مجبور نیستند برای ماهیگیری غیرقانونی وارد آب‌های خارجی شوند. پرچم‌گذاری یک تاکتیک قانونی است و باعث بی‌آبرویی پکن نمی‌شود، اما درنهایت به کاهش ذخایر غذاهای دریایی و تخریب محیط‌زیست می‌انجامد.»
ماهیگیری چینی‌ها در آب‌های جنوبی ایران
چند ماه پیش رئیس سازمان حفاظت محیط زیست ایران از آمادگی همکاری جمهوری اسلامی و جمهوری خلق چین در حوزه‌های مختلف حفاظت از محیط زیست خبر داد.
علی سلاجقه موضوع «توسعه دریامحور» را یکی دیگر از زمینه‌های همکاری ایران و چین دانست و گفت که توسعه دریامحور شامل بهره‌برداری پایدار از ظرفیت‌های منابع آبزی نیز می‌شود.
سال گذشته رسانه‌های داخلی خبر دادند که کشتی‌های چینی صید ترال بعد از دو سال ممنوعیت، به آب‌های ایران بازگشته‌اند و این اتفاق می‌تواند دوباره فاجعه‌ای عظیم به همراه داشته باشد.
کارشناسان محیط زیست می‌گویند که صیادان چینی از روش صنعتی «ترال» برای صید استفاده می‌کنند که یکی از مخرب‌ترین روش‌های ماهیگیری برای اکوسیستم دریایی است که باعث تخریب خانه آبزیان و بستر دریا می‌شود. تور‌های ترال بسیار بزرگند؛ تقریبا به اندازه یک زمین فوتبال هستند و میله‌های بزرگی دارند که تا کف دریا می‌روند و هرچه آنجا وجود دارد را جارو می‌کند.
در این روش مقادیر زیادی از آبزیان، از جمله آبزیان در معرض انقراض، به صورت مخلوط و درهم صید می‌شوند و به مرجان‌های کف دریا آسیب جبران‌ناپذیری وارد می‌کنند. در این روش تجاری صید هر موجود زنده‌ای مانند دلفین، لاک پشت، کوسه، و ماهی‌های تخم‌گذار و والد وارد تور می‌شود.
