دختران ابراهیم نبوی، فعال سیاسی و طنزپرداز از خودکشی پدرشان در شامگاه سهشنبه، ۱۴ ژانویه در شهر سیلورسپرینگ ایالت مریلند خبر دادند.
به گفته آنها، ابراهیم نبوی «در یک دهه اخیر افسرده و دلتنگ ایران بود و ناممکن بودن زندگی در وطنش، بار سنگینی را بر دوش او گذاشته بود. او در حالی از دنیا رفت که هرگز نتوانست با اقامت اجباری خود دور از ایران کنار بیاید.»
ابراهیم نبوی در زمان مرگ ۶۴ ساله بود و در دهه ۶۰ و ۷۰ شمسی در مطبوعات داخلی ایران طنزهای سیاسی اجتماعی مینوشت، حاصل نوشتههایش در چند کتاب نیز منتشر شده است.
او در سال ۱۳۷۷ به دلیل نوشتههایش در مطبوعات به اتهام انتسابی «اقدام علیه امنیت ملی» به مدت یک ماه بازداشت شد و دومین بار به اتهام «اهانت به مسئولیت حکومتی و توهین به نظام جمهوری اسلامی» در سال ۱۳۷۹ بازداشت و زندانی شد. سرانجام او در فروردین ۱۳۸۲ از ایران خارج شد.
ابراهیم نبوی در سال ۱۳۹۲ و چند ماه بعد از روی کار آمدن دولت حسن روحانی اعلام کرد که قصد بازگشت به ایران را دارد. او در مصاحبه با هفتهنامه حاشیه گفت: «من امیدوارم آن مسئولان سیاسی که دوست دارند من و امثال من برگردیم و میدانند که بازگشت ما به نفع فرهنگ و سیاست کشور است، آنهایی را که دوست ندارند ما برگردیم قانع کنند و ما در فشار کمتری به میهنمان بازگردیم. امیدوارم اینقدر عقلانیت باشد که بدانند یک نویسنده در کشور خودش بیشتر به کار حرفهای میپردازد و کمتر درگیر حواشی سیاسی میشود. من هم جز انجام چند تحقیق گسترده و منتشر کردنش کاری در ایران ندارم.»
با این وجود او به ایران بازنگشت. در زمان کارزار اخیر انتخابات ریاست جمهوری در ایران بعد از کشته شدن ابراهیم رئیسی، او مردم را تشویق کرد که به پزشکیان رای دهند و او را «یکی از راههای معدود نجات ایران» خواند.