مردان چه باید انجام دهند، در صورتی که پزشک به آنان بگوید: “شما سرطان پروستات دارید”؟ پاسخ دادن به این سؤال مشکل است زیرا پزشکان در نحوه درمان صحیح پروستات اتفاق نظر ندارند. هم‌اکنون گزارشی در مجله پزشکی نیوانگلند، فواید عمل جراحی را زیر سؤال برده‌است. پیام اصلی آن به پزشکان این است که اولین اصل پزشکی را رعایت نمایند که “پیش از هر چیز نباید آسیبی به بیمار برسانید.”
خطر مادام‌العمر ابتلا به سرطان پروستات در مردان حدود ۱۶ درصد است اما خطر مرگ‌ومیر ناشی از آن تنها ۳ درصد می‌باشد. این نشان می‌دهد که بسیاری از سرطانهای پروستات، خطرناک نیستند و گزینه محتاطانه، عدم درمان آن است.
مطالعه‌ای در ایالات متحده آمریکا روی ۷۳۱ مرد مبتلا به سرطان پروستات موضعی انجام گرفت که به آنان دو گزینه برای انتخاب داده شده‌بود، عمل جراحی ویا انتظار همراه با مراقبت. سپس آنان به مدت ۱۰ سال مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه این مطالعه نشان می‌دهد که هیچ تفاوت آماری در خطر مرگ‌ومیر بین این دو گروه وجود ندارد. مطالعات دیگر نیز همین نتیجه را تصدیق می‌کنند.
اما هیچگاه آمار تمام ماجرا را بیان نمی‌کند. یک بار پروفسور فولِر آلبرایت، یکی از محققین برجستهی هاروارد در کلاس من اظهار داشت که “این معمولاً اشتباه است که به دنبال اثبات چیزی از طریق آمار باشید.” در نهایت تصمیم اینکه آیا سرطان پروستات را باید درمان کرد یا نه، باید توسط بیمار و پزشک معالجش گرفته شود.
این مطالعه مهر تأییدی بود بر باور من در مورد عمل جراحی پروستات: بیماران باید آمادگی این را پیدا کنند که خطر عوارض جراحی را بپذیرند. در طول این سالها من در مورد جراحی پروستات بیش از هر عمل جراحی دیگری از خوانندگان بازخورد منفی گرفته‌ام.
تکنیکهای پیشرفتهی جراحی، خطر عوارض عمل پروستات را کاهش داده‌است. اما مطالعه انجام‌شده توسط محققین مینِپولیس نشان می‌دهد که در طول ۳۰ روز اول،۲۱ درصد بیماران از عوارض پس از جراحی رنج می‌برند.
عوارض عمده، ناتوانی جنسی و بی‌اختیاری ادراری هستند. گاهی اوقات ناتوانی جنسی را می توان با کمک دارو بهبود بخشید، اما بی‌اختیاری ادرار را نمی‌توان به این راحتی درمان کرد. من این جمله را از بیش از یک بیمار شنیده‌ام که “انتظار نداشتم با پوشک زندگی کنم.” مسلماً دیگر بیماران هرگز حاضر نمی‌شدند زیر تیغ جراحی بروند اگر این عارضه به‌طور کامل با آنان مورد بحث قرار می‌گرفت.
همچنین بر این باورم که عوارض بی‌اختیاری ادراری کمتر از آنچه که واقعاً هست گزارش شده‌است. همواره بیماری که شلوار خود را خیس می‌کند بیشتر از پزشکی که عمل جراحی را انجام داده از این مشکل آگاه می‌باشد!
آنچه باعث این بحث شده است، افزایش استفاده از آزمون پی‌اِس‌اِی است. در واقع ریچارد آلبین، کاشف آن، آرزو کرده کاش هرگز آن را گسترش نداده‌بود، زیرا منجر به یک فاجعه بهداشت عمومی شده‌است. او اذعان می‌کند که این یک تست ناقص می‌باشد و در نتیجه بسیاری از غدد بدخیم کشف‌شده در آن ممکن است نیازی به درمان نداشته‌باشند. آلبین خود هرگزتا به حال آزمایش پی‌اِس‌اِی انجام نداده‌است.
مسأله مهم اینست که هیچ کس مایل نیست بداند با یک غده بدخیم زندگی می‌کند. من بارها و بارها یک بیمار و دوست هفتاد ساله را که یک ناحیه میکروسکوپی از سرطان پروستات داشت، تشویق کردم که عمل نکند. او جراحی کرده و به‌دلیل عوارض آن فوت کرد. بهتر است که به‌یاد داشته‌باشیم که یک‌سوم مردان در سن ۴۰ سالگی شواهد میکروسکوپی سرطان پروستات را نشان می‌دهند، که این برای سن ۸۰ سالگی به ۵۰ درصد می‌رسد.
بنابراین این یک بیماری است که در آن بهتر است با شیطانی زندگی کنی که می‌شناسی به‌جای شیطانی که نمی‌شناسی. سرطان پروستات، بویژه با پیرتر شدن شما، کمی مانند خاکستری شدن موهاست که هیچ کدام از این دو مسأله شما را نمی‌کشد.
من همواره آنچه را که دکتر ویلِت‌ویتمور سالها پیش در جریان یک مصاحبه در نیویورک به من گفت به‌یاد دارم. ویتمور یک مقام جهانی در سرطان پروستات اظهار داشت که “پیرتر شدن همواره کشنده است، اما سرطان پروستات تنها گاهی منجر به مرگ میشود.”
ویتمور اضافه کرد که میزان زنده‌ماندن ارتباط اندکی با درمان دارد. در عوض آن بیشتر به “نوع بیولوژیکی سرطان” مربوط است که درواقع آیا این غده بدخیم به صورت تند و یا کُند در حال رشد است؟ در حال حاضر تعیین آن بسیار مشکل می‌باشد.
بنابراین بیماران و پزشکان همچنان نیاز به آگاهی و اطلاعات برای درمان این بیماری دارند. اما این مطالعه و مطالعات دیگر نشان می‌دهد که بسیاری از مردان از این آگاهی دارند که عدم درمان را، به عنوان تنها راهی که هیچ آسیبی به آنان نمی‌رساند برگزینند. به‌هرحال، تصمیم نهایی تنها بستگی به شما و پزشکتان دارد.
