Search
Asset 2

رژیم کمونیست چین تیشه به ریشه فرهنگ و رقص سنتی چین زد

رقصندگان در اجرای شن‏یون، طبل کمری می‏نوازند. هنر‏های نمایشی شن‏یون، با این هدف تاسیس شد تا دست به احیا دوباره فرهنگ حقیقی کهن چین بزند که قدمتی پنج‌هزارساله دارد. بخش اعظم این فرهنگ در طی ۶۰ سال سیطره رژیم کمونیست، به‏ویژه در طول به اصطلاح مبارزاتی همچون انقلاب فرهنگی نابود شده است. (عکس اهدایی از هنر‏های نمایشی شن‏یون)
رقصندگان در اجرای شن‏یون، طبل کمری می‏نوازند. هنر‏های نمایشی شن‏یون، با این هدف تاسیس شد تا دست به احیا دوباره فرهنگ حقیقی کهن چین بزند که قدمتی پنج‌هزارساله دارد. بخش اعظم این فرهنگ در طی ۶۰ سال سیطره رژیم کمونیست، به‏ویژه در طول به اصطلاح مبارزاتی همچون انقلاب فرهنگی نابود شده است. (عکس اهدایی از هنر‏های نمایشی شن‏یون)
رقصندگان در اجرای شن‏ یون، طبل کمری می‏نوازند. هنر‏های نمایشی شن‏ یون، با این هدف تاسیس شد تا دست به احیا دوباره فرهنگ حقیقی کهن چین بزند که قدمتی پنج‌هزارساله دارد. بخش اعظم این فرهنگ در طی ۶۰ سال سیطره رژیم کمونیست، به ‏ویژه در طول به اصطلاح مبارزاتی همچون انقلاب فرهنگی نابود شده است. (عکس اهدایی از هنر‏های نمایشی شن‏ یون)

کسانی که از انقلاب فرهنگی چین جان سالم به‏ در بردند، هرگز ترس و وحشت ناشی از آن را فراموش نمی‏کنند. در آن زمان به مذهب برچسب “خرافات” زده شد، روشنفکران دشمنان طبقاتی نامیده شدند و شالوده و زیربنای فرهنگ پنج‌هزارساله چین نابود شد.

در طی این دوران، رقص چینی که با حرکاتی نرم و روان اجرا می‌شد و ریشه در باور‏های کهن داشت، به سرعت با موجی همراه شد که آن را از ریشه‏ هایش جدا ساخت، به‌طوری‌که مسیری انحرافی درپیش گرفت و درنهایت به ابزاری برای ایجاد آشوب و کشمکش تبدیل شد.

اِلِن گِرِدس، با استناد به کُلین مَکِراس، متخصص برجسته در امور چین، در مقاله‏ای از مجله تئاتر آسیایی می‏ نویسد: “حزب کمونیست چین، از همان آغاز که دست به وضع قوانین زد، پیوسته تاکید داشت که هنر‏های نمایشی باید در فرآیند آموزش توده‏ها نقش داشته باشد.”

در ۱۶ ماه مِی ۱۹۶۶، رئیس مائو زدونگ، اولین رهبر حزب کمونیست چین، انقلاب فرهنگی را آغاز کرد. جنبش کشتار “دشمنان طبقاتی” و ویرانی فرهنگ سنتی تا زمان مرگ مائو در ۹ سپتامبر ۱۹۷۶ ادامه یافت. بنا بر آمار ارائه‌داده شده از  مرکز جهانی خروج از حزب کمونیست چین، انقلاب فرهنگی تنها در طی ۱۰ سال، منجر به مرگ ۸ میلیون نفر شد.

زمانی کوتاه پس از انقلاب فرهنگی، مائو همسر سوم خود، جیانگ چینگ را به قائم مقامی ریاست گروه مرکزی انقلاب فرهنگی منصوب کرد و بدین ترتیب همسر وی کنترل و نظارت بر فعالیت‏های حزب کمونیست چین مبنی بر نابودی و ازنوسازی فرهنگ و هنر‏های نمایشی را در دست گرفت.

زمانی که همسر مائو کنترل امور را به دست گرفت، خانم  لیلی کای، که در حال حاضر معلم رقص در سان فرانسیسکو می‌باشد، اما در آن زمان در چین زندگی می کرد، جزو افرادی بود که [به واسطه انقلاب فرهنگی]، ناچار به متوقف کردن تمرین رقص سنتی‏ شد. خلاصه‏ی داستان زندگی او در گزارشی از مرکز موسیقی لس آنجلس بیان شده است.

همسر مائو که “مادام مائو” نامیده می‏شد، اجازه داد که فقط تعداد پنج داستان از داستان‏های انقلابی به صورت رقص در‏آید و کای از جمله رقصندگان اصلی یکی از این داستان‌ها در خانه اپرای شانگهای بود. طبق این گزارش همسر مائو، “سبک، درون مایه و نحوه بیان هنر را تحت کنترل درآورد. بدین‏وسیله هنر به سمت مقاصد انقلابی و نظامی تغییر مسیر داد.”

در این گزارش بیان می‌شود که: “لیلی کای به خاطر می‏آورد که درآن زمان همه در خیابان در حال جدال بودند و حتی دانش آموزان به‏منظور ترویج نوشته‏های مائو تسه‏تونگ از مدارس بیرون فرستاده می‏شدند. در آن زمان همه مردم یک رقص انقلابی را آموختند که اساس آن بر هیچ تکنیکی استوار نبود.”

حفظ شکل ظاهری رقص یانگه و نابودی آن از درون

الن گردس در مورد رقص یانگه تحقیق کرد. یانگه، فرم بخصوصی از رقص محلی چینی است که ریشه در جشن‏های زراعی دارد. گمان می‏ رود که سر‏آغاز آن از زمان سلسله سونگ (۱۲۷۸-۹۵۹) باشد. وی می‏گوید: ” در زمان تشکیل حزب و نیز در طول انقلاب فرهنگی، رقص یانگه، به طرز خاصی به سیاست‏های حزب کمونیست چین، گره خورد.”

رقص یانگه توجه حزب کمونیست چین را به خود جلب کرد، زیرا اساس و بنیان این رقص گروهی زراعی قویاً به اهداف رژیم گره خورد تا با متحد‌کردن توده مردم که جزو طبقه پایین جامعه محسوب می‌شدند، علیه طبقه بالا شورش کرده و آنها را به زیر بکشند.

گردس اظهار می‏دارد: “دهقانان در سراسر چین، یانگه را به صورت گروهی می‏رقصیدند… بدین ترتیب این رقص، به عنوان سپری مهم  برای حزب کمونیست چین در نظر گرفته شد تا برای رسیدن به هدف خود طبقه پایین اجتماع را از طریق این رقص باهم متحد کند.”

از آنجا که رژیم چین رژیمی ملحد بوده و تا امروز هم رسماً ملحد باقی مانده است؛ حزب کمونیست چین، در طی انقلاب فرهنگی به‏منظور بر‏پایی فرهنگی جدید بر‏اساس کمونیسم و الحاد، ارزش‏ها و باور‏های سنتی چین را نابود کرد. گردس با استناد به مکراس بیان می‏کند: ” هنر‏های نمایشی نقشی مهمی را دراین خصوص ایفا کردند و عامل مهمی در پیروزی حزب کمونیست چین بودند.”

وی می‏نویسد: “رهبران حزب کمونیست چین، شکل ظاهری سرود‏های دسته جمعی و نماد‏های رمزگونه موجود در حرکات رقص یانگه را حفظ کردند تا رقصی برای مردم عادی ابداع کنند که از رهبری آنها تبعیت کند.

قبل از سال ۱۹۴۳، حزب کمونیست چین، دست به توسعه و ترویج رقص و موسیقی محلی زد. همچنین “حرکات جدید یانگه” که توسط حزب ابداع شد به مناطقی که هنوز توسط کومین تانگ (حزب ملی خلق چین) اداره می‌شد، راه یافت. به نوشته گردس، “آن حرکاتِ ابداع‌شده توسط حزب، رقص یانگه با فرم سنتی‏ نبود، بلکه فرم جدیدی بود که براساس استفاده ابزاری حزب کمونیست چین از آن، حرکات، درون مایه و محبوبیت آن توسعه یافت.”

گردس می‏گوید، “چنین رقصی، “یان‏آن یانگه” یا “یانگه انقلابی” لقب گرفت و “درون‏مایه و حرکات” آن متفاوت از رقص سنتی بود.” وی افزود: “حزب کمونیست چین دست به ابداع آن زد تا با تغییردادن یانگه کهن، آنرا مطابق سیاست فرهنگی حکومت درآورد.”

اخبار مرتبط

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

عضویت در خبرنامه اپک تایمز فارسی