مورین مولک طی ۸ سال گذشته برای دفاع از امنیت آنلاین کودکان تلاش کرده است.
یک سال پس از آن‌که پسرش، دیوید، در سال ۲۰۱۶ به دلیل آزار رایانه‌ای خودکشی کرد، مورین در ایالت محل زندگی خود، تگزاس، به فکر تصویب قانون جدیدی افتاد که به نام «قانون دیوید» هم شناخته می‌شود.
این قانون آزار رایانه‌ای را یک جرم جنایی می‌داند و به قربانیان اجازه می‌دهد که برای کاربران شبکه‌های اجتماعی که افراد زیر سن قانونی را مورد آزار و اذیت و قلدری قرار می‌دهند، حکم قضایی بگیرند.
زمانی که قانون دیوید در سال ۲۰۱۷ در تگزاس به تصویب رسید، مفاد مشخصی که شبکه‌های اجتماعی را به جلوگیری از آزار رایانه‌ای ناشناس ملزم می‌کردند، از لایحه حذف شدند.
خانم مولک گفت که باور دارد این کار به دلیل لابی شرکت‌ها انجام گرفته و قول داد که در سطح فدرال به این موضوع بپردازد.
آخرین اقدام او به قانون ایمنی آنلاین کودکان مربوط می‌شود؛ لایحه‌ای که شبکه‌های اجتماعی را به جلوگیری از انتشار محتوای زیان‌بار، از جمله موارد مربوط به خودکشی، اختلالات خوردن، قلدری و مواد مخدر ملزم می‌کند.
این لایحه همچنین شرکت‌های فناوری را ملزم می‌کند که به افراد زیر سن قانونی اجازه دهند تا دسته پیشنهادات را محدود کنند یا از سیستم پیشنهادات شخصی‌سازی‌شده که امکان گشت‌و‌گذار اینترنتیِ نامحدود را فراهم می‌کند، خارج شوند.
خانم مولک در ۱۸ ماه گذشته هفت مرتبه به واشینگتن سفر کرده و هربار با بیش از ۱۰ نماینده مجلس ملاقات کرده است.
این حسابدار سابق ۶۱ ساله خودش را به‌طور کامل وقفِ مؤسسه خیریه «میراث دیوید» کرده که شخصاً آن را تأسیس کرده است.
از زمانی که نسخه ۲۰۲۲ قانون ایمنی آنلاین کودکان در کنگره قبلی مطرح شد، خانم مولک و جمعی از مادرانی که فرزندان‌شان را به دلیل آسیب‌های آنلاین از دست داده‌اند، از این قانون حمایت کرده‌اند.
به گفته شماری از کسانی که در آن جلسات حضور داشتند، مادران ماجراهای شخصی خود را با نمایندگان به اشتراک گذاشتند و آنها نیز با مادران داغدار ابراز همدردی کردند.
این لایحه در دسامبر ۲۰۲۳ مورد تأیید کمیته بازرگانی سنا قرار گرفت و قرار است که به زودی از کمیته بازرگانی مجلس نیز تأییدیه بگیرد.
مایکروسافت، شبکه اجتماعی ایکس و دیگر شرکت‌ها حمایت خود را از این قانون اعلام کرده‌اند.
لیندا یاکارینو، مدیرعامل ایکس، در جلسه استماع کنگره در ۳۱ ژانویه گفت: «سناتور، ما از قانون ایمنی آنلاین کودکان حمایت می‌کنیم و به تسریع روند تصویب آن ادامه می‌دهیم و از نوجوانانی که به دنبال شنیده شدن صدای خود هستند، حمایت می‌کنیم.»
خانم مولک به اپک تایمز گفت: «اگر بتوانیم قانون ایمنی آنلاین کودکان را به تصویب برسانیم، می‌توانیم جان‌شان را نجات دهیم.»
او مصمم است که به دیگران کمک کند تا هیچ کودک یا خانواده‌ای مصیبتی را که خودش پشت سر گذاشت، تجربه نکند.
از دست دادن دیوید به دلیل آزار رایانه‌ای
دیوید ورزشکار بود. قد بلندی داشت و لاغر بود. برای تیم بسکتبال مدرسه و تیم اتحادیه ورزشکاران آماتور بازی می‌کرد.
دیوید به گفته مادرش عاشق این ورزش بود و از زمانی که می‌توانست با توپ راه برود و دریبل بزند، «۱۵ سال از عمرش را وقف آن کرده بود.»
در دوره نقاهتی که پس از آسیب‌دیدگی کمر در ژوئن ۲۰۱۴ برای دیوید پیش آمد، او به شبکه‌های اجتماعی و بازی‌های آنلاین روی آورد تا جای خالی ورزش را با آنها پر کند.
خانم مولک ۸ ماه بعد متوجه تغییراتی در رفتار دیوید شد.
دیوید شب‌ها در ساعاتی که قرار نبود از دستگاه‌های دیجیتال استفاده کند، با آنها کار می‌کرد و وقتی والدینش جلوی او را می‌گرفتند، عصبی و پرخاشگر می‌شد.
او بتدریج به استفاده بی‌اجازه از کارت اعتباری والدین خود روی آورد تا لوازم جانبی بازی‌های آنلاین را خریداری کند.
پزشک اجازه داد که دوباره بسکتبال بازی کند اما دیگر علاقه‌ای به آن نداشت.
خانم مولک گفت: «در عوض، ترجیح می‌داد با دستگاه‌های دیجیتال کار کند. آن‌جا بود که فهمیدیم با چیزی روبه‌رو هستیم که سابقه نداشته است.»
اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی مقوله نسبتاً جدیدی بود. سال گذشته، ویوک مورتی، جراح کل ایالات متحده آمریکا، با انتشار توصیه‌نامه‌ای گفت که استفاده بیش از اندازه از شبکه‌های اجتماعی می‌تواند باعث اضطراب و افسردگی شود.
اما این آسیب ۱۰ سال پیش آن‌قدرها شناخته‌شده نبود.
دیوید کوچک‌ترین پسر در بین سه پسر خانم مولک بود و ۵ سال و نیم از برادر وسطی‌اش، کریس، که یک تلفن تاشو داشت، کوچک‌تر بود. اما دیوید آیفون داشت.
او جدیدترین مدل آیفون را در حراج خریده بود. با خریدن آیفون، امکان دسترسی به شبکه‌های اجتماعی نیز فراهم شد.
دیوید بدون اطلاع خانم مولک هدف آزار رایانه‌ای قرار گرفت.
وقتی دیوید در اکتبر ۲۰۱۵ این موضوع را با مادرش در میان گذاشت، سه ماه گذشته بود و شرایط خوبی نداشت. آزارگر ظاهرِ دیوید را هدف قرار داده بود. او را در پیام‌های خود «میمون» خطاب می‌کرد و تهدید می‌کرد که او را درون کیسه حمل جسد می‌اندازد.
خانم مولک بلافاصله دیوید را در اواسط ترم به مدرسه‌ای خصوصی منتقل کرد. اما آزارگر رایانه‌ای دست‌بردار نبود.
خانم مولک گفت اعتیاد پسرش به شبکه‌های اجتماعی او را «در برابر آزار رایانه‌ای آسیب‌پذیر و کم‌تحمل کرده بود، به‌طوری که نمی‌توانست برخورد درستی با آن داشته باشد.»
خانم مولک گفت: «او هویتش را در شخصیت‌هایِ آنلاین بازی‌ها و شبکه‌های اجتماعی و براساس میزان محبوبیتش تعریف می‌کرد.»
«آن‌قدر آزار دیده بود که دیگر امیدی نداشت. مشکل، باورِ نادرستی بود که در قبال هویت آنلاین خود داشت و از همین طریق مورد هدف قرار گرفته بود. شخصیتش خرد شده بود.»
دیوید یک روز قبل از بازگشت به مدرسه در ژانویه ۲۰۱۶، خود را از درخت حیاط پشتی خانه‌شان حلق‌آویز کرد.
یک شب قبل از خودکشی در ۴ ژانویه به یک گفت‌و‌گوی گروهی با تعدادی از افراد ناشناس اضافه شد. آنها پس از ارسال پیام‌های توهین‌آمیز او را از گروه بیرون کردند.
وقتی این ماجرا اتفاق افتاد، کریس کنارش بود.
۴ ژانویه، حوالی ساعت ۱۰:۳۰ شب، کریس خانم مولک را بیدار کرد. چراغ اتاق دیوید روشن بود اما در تختش نبود. شروع به جستجوی خانه کردند.
خانم مولک به یاد می‌آورد: «حس ترس به سراغم آمد.»
با پلیس و با پدر و مادرش که آنها هم در سن‌آنتونیو زندگی می‌کردند تماس گرفت. شوهرش برای جراحی زانو در کالیفرنیا بود.
دنبال دیوید می‌گشت. سه ساعت گذشت. سرانجام، پلیس تلفن دیوید را رهگیری کرد و متوجه شد که داخل خانه است. مأمور پلیس گفت می‌خواهد حیاط پشتی را بررسی کند. خانم مولک به سمت چراغ‌های کنار دفترش رفت تا روشن‌شان کند.
از پشت در شیشه‌ایِ دفتر، دیوید را در حیاط پشتی دید.
خانم مولک گفت: «وقتی او را دیدم، با عجله از دفتر بیرون رفتم اما مأمور پلیس جلویم را گرفت و نگذاشت به دیوید نزدیک شوم.»
«فقط گریه می‌کردم. پدرم وقتی صدای ناله‌هایم را شنید، به سمت من آمد. مرا نگه داشت تا پلیس سراغ دیوید برود.»
«زندگی‌ام در آن لحظه متوقف شد و دیگر مثل قبل نخواهد بود.»
او گفت: «هشت سال گذشته و هنوز گاهی احساس می‌کنم همه چیز کابوس بوده و قرار است از خواب بیدار شوم و همه چیز تمام شود.»
این مادر داغدار گفت صبحِ آن روزی که از خواب بیدار شد و فهمید که دیوید از بین‌شان رفته، سخت‌ترین لحظه بوده است.
او گفت: «خوب نمی‌خوابم و دلم بشدت برایش تنگ شده. این‌که مجبورم بقیه عمرم را بدون کوچک‌ترین فرزندم زندگی کنم، خیلی ناهنجار و غیرمنصفانه است.»
