مراسم ارزشمند چوب بازی به عنوان بخشی از فرهنگ مردم سیستان قدمتی پنج هزار ساله دارد.
انجام رقص چوب بازی که رقصی جمعی است برای ابراز شادی در صلح و از سوی دیگر تمرینی برای آمادگی دفاعی در میان مردم سیستان مرسوم بوده است.
امروزه در بسیاری از جشن های عروسی منطقه سیستان از چوب بازی به عنوان رقص محلی استفاده می شود. در چوب بازی عده ای از افراد با تشکیل دایره و همراهی نوای دهل و ساز به حرکت درآمده و با کوبیدن چوب های کوتاهی که در دست دارند در یک حرکت دوار به چرخش درمی آیند.
رئیس هیات ورزش های روستایی و عشایری سیستان و بلوچستان معتقد است شروع این بازی آهسته و آرام است و با هر ضربه اصلی و محکم دهل هر دو نفر که کنار یکدیگر قرار دادند چوب‌های‌شان را به هم می کوبند و به تدریج ریتم آهنگ تند شده و حرکت چوب نیز با آن تند می شود.
در این ورزش تمرین فنون شمشیر زنی صورت می گرفت تا بدن ها برای روزگاران جنگ آماگی کامل داشته باشد و به عبارت دیگر می توان گفت ورزش چوب بازی تمرین فن شمشیر زنی در دوران صلح است که گاه به صورت چاپ دوچوبه نیز اجرا می شود. در چاپ دو چوبه حرکت شرکت کنندگان بر روی خط و دایره های شکل نیست و تعداد شرکت کنندگان نیز کمتر از چوب‌بازی است.
او می افزاید «در بسیاری از مواقع به هنگام چوب بازی ساده ۲، چهار و یا ۶ نفر از ورزیدگان مسلط و آگاه در داخل دایره چوب بازی به جای چوب از شمشیر استفاده می کردند. این ورزش در شمال سیستان و بلوچستان و در منطقه سیستان رواج دارد که قدمت آن نیز به قدمت شهر سوخته می رسد.»
