جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا در نخستین روزهای کاری خود فرمان پیوستن مجدد آمریکا به پیمان پاریس را صادر کرد. پیمانی که نخستین بار اوباما به آن پیوست و سپس ترامپ از آن خارج شد. از دلایلی که ترامپ برای خروج خود اعلام کرد زیانی بود که در نتیجه این پیمان متحمل صنعت نفت، گاز و زغال سنگ آمریکا می‌شد، و در نتیجه بیکاری حاصل از این زیان که متوجه مردم آمریکا می‌شد.
اکنون با بازگشت آمریکا به پیمان پاریس، تصمیم بایدن برای این بازگشت، سوای مسائل اقتصادی، از دید زیست محیطی و علمی نیز مورد انتقاد قرار گرفته است که در ادامه به نظرات دانشمندانی پرداخته می‌شود که موضوع گرمایش جهانی و تئوری تغییر اقلیم را به طور علمی به چالش کشید‌ه‌اند.
زمانی که در اوایل دهه ۱۹۹۰ موضوع گرم شدن زمین و تغییر اقلیم مطرح شد، طرفداران این نظریه معتقد بودند که این اتفاق غیرقابل برگشت، و در نتیجه فعالیت‌های انسانی و تولید گاز دی‌اکسید کربن و دیگر گازهای گلخانه‌ای ناشی از استفاده از سوخت‌های فسیلی است. آنها همچنان تا امروز بر عقیده خود پافشاری می‌کنند.
اما در مقابل، تعداد زیادی دانشمند وجود دارند که موافق این نظریه نیستند و نگران میلیاردها دلاری هستند که بیهوده برای موضوع مقابله با گرمایش جهانی و موضوع تغییر اقلیم صرف می‌شود. به عقیده این دانشمندان، نه تنها گاز دی‌اکسید کربن برای طبیعت و گیاهان زیان‌بار نیست، بلکه از جهاتی می‌تواند مفید هم باشد.
این گروه از دانشمندان معتقدند فعالیت‌های سازمان ملل و مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی، سیاسی است و با انگیزه‌های مالی و تبلیغاتی انجام می‌شود و مبنای علمی ندارند. به عقیده این دانشمندان، آب و هوا دوره‌های تاریخی گرم و سرد دارد و گرم شدن دوره‌ای زمین ارتباطی به انتشار گازهای گلخانه‌ای و دی‌اکسید کربن ندارد.
پاتریک مایکلز، اقلیم شناس و رئیس مرکز مطالعات علمی کاتو در واشنگتن می‌گوید «واقعا شواهد متقاعد کننده‌ای درباره آنچه که گرمایش جهانی و تغییر اقلیم نامیده می‌شود وجود ندارد. نرخ بالا رفتن دمای زمین بسیار ناچیز است و با نگاه به داده‌های ثبت شده دما از اواخر دهه ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۱۴ می‌بینیم که عملا گرم نیست. مگر آنکه بخواهیم داده‌ها را دستکاری کنیم.»
به گفته این دانشمند «هر چند که علم و دانش قطعی نیست و فرایندی در حال پیشرفت است، اما طرفداران بحث تغییر اقلیم و گرمایش زمین با اهداف سیاسی سعی دارند از مسائل علمی سوءاستفاده کنند. انسان‌ها ممکن است تغییرات اندکی در آب و هوا اعمال کنند، اما در این میان عوامل عمده دیگری نیز دخیل است.»
پاتریک مایکلز در سال ۱۹۹۷، یکی از ۳۱ هزار و ۵۰۰ دانشمند آمریکایی بود که درخواستی را امضاء کردند مبنی بر اینکه اولین معاهده بین‌المللی تغییرات آب و هوایی به نام پروتکل کیوتو، باید لغو شود. در درخواست آنان بیان شد که پیشنهادات ارائه شده با هدف محدود کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای به محیط زیست زیان می‌رساند و مانعی است در جهت پیشرفت علم، و به سلامت و رفاه بشر آسیب می‌رساند. در این درخواست تأکید شد که هیچ شواهدی علمی وجود ندارد که انتشار گازهای گلخانه‌ای موجب افزایش فاجعه بار دمای جو زمین شود.
مقاله‌ای در وب سایتی که توسط دانشمندان سابق ناسا تأسیس شده است، می‌گوید «دی‌اکسید کربن یک ماده طبیعی است که برای حفظ حیات انسان، حیوان و گیاه ضروری است و جایگزینی برای آن نیست». این مقاله می‌افزاید اینکه آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا، دی‌اکسید کربن را آلودگی اعلام کرده است از دید علمی شرم‌آور است.
نتایج مطالعات جدیدی در مجله سیاست و اقتصاد نشان می‌دهد که انتشار گاز دی‌اکسید کربن فواید زیادی دارد. این تحقیق می‌گوید که مزایای عمومی انتشار دی اکسید کربن حداقل تا ۳۰ سال آینده از هزینه‌ها فراتر خواهد رفت. مطالعات نشان می‌دهد که افزایش سطح دی اکسید کربن به بیشتر گیاهان از جمله محصولات غذایی کمک می‌کند تا بیشتر و سریعتر رشد کرده و از آب با بهره‌وری بیشتری استفاده کنند. (بیشتر بخوانید: سود اقتصادی ناشی از انتشار گاز دی‌اکسید کربن و فواید آن در رشد گیاهان)
اختلاف نظرهای علمی
مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی ادعا می‌کند، جهان تا یک درجه سانتیگراد گرم شده و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۴۰ این افزایش دما به یک و نیم درجه سانتیگراد برسد و به گفته این نهاد اگر چنین اتفاقی رخ دهد، نتایج فاجعه باری مانند افزایش سطح دریا، طوفان‌های قوی‌تر، درجه حرارت سوزان، افزایش خشکسالی، سیل‌های سنگین و ذوب‌شدن یخچال‌های طبیعی در پی خواهد بود. این مجمع برای جلوگیری از چنین سناریویی، سعی دارد جهان را به سمت دور شدن از مصرف سوخت‌های فسیلی سوق دهد و مصرف دی‌اکسید کربن را کاهش دهد و یا حتی آن را از بین ببرد.
در جامعه علمی در خصوص این نظریه‌ها اختلاف نظر جدی وجود دارد. مخالفان می‌گویند این بحث‌های آزاردهنده، علمی نیست و باعث ایجاد ترس و تشنج بی دلیل در جامعه می‌شود.
ایان کلارک استاد گروه علوم زمین دانشگاه اتاوا در کانادا می‌گوید «من بر این باور هستم که موسسه گرمایش جهانی یک سازمان سیاسی و اجتماعی است، نه یک مجموعه علمی». به عقیده این دانشمند، در این خصوص اغراق و غلو می‌شود. زیرا شواهدی وجود ندارد که نشان دهد که گاز دی‌اکسید کربن یک عامل قوی در گرمایش جهانی و یک گاز گلخانه‌ای قوی باشد.
ایان کلارک استاد گروه علوم زمین دانشگاه اتاوا در ادامه می‌گوید، بهتر است به جای اینکه میلیاردها دلار برای تغییرات اقلیم هزینه شود، این پول صرف معضلات جدی‌تر زیست محیطی هزینه شود.
ده‌ها سال پیش‌بینی‌های غلط اقلیمی و آب و هوایی
پیش‌بینی‌های متعدد در سال‌های اخیر توسط مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی صورت گرفته همگی غلط از آب درآمده است. ال گور، سیاستمدار آمریکایی، در سال ۲۰۰۸ پیش‌بینی کرد که یخ‌های قطب شمال طی ۵ سال، یعنی تا سال ۲۰۱۳ به طور کامل ذوب می‌شود. یکی از گزارشات اخیر مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی می‌گوید اگر دی‌اکسید کربن تا سال ۲۰۴۰ به شدت کاهش نیابد، دنیا شاهد عواقب فاجعه‌آمیزی خواهد بود.
غلط از آب در آمدن اینگونه پیش‌بینی‌ها قدمتی چند ده ساله دارد. گزیده‌ای از این پیش‌بینی‌ها که در روزنامه‌ها در سال‌های مختلف چاپ شده است، اخیراً توسط یک موسسه به نام CEI و با کمک تونی هلر، یک زمین شناس جمع‌آوری و منتشر شد. (بیشتر بخوانید: ده‌ها سال پیش‌بینی‌های غلط اقلیمی و آب و هوایی)
برای مثال روزنامه کریر، چاپ پنسیلوانیا، روز ۱۷ دسامبر ۱۹۳۹ گزارش داد «همه یخچال‌های طبیعی گرینلند شرقی به سرعت در حال ذوب شدن هستند.» این مقاله به نقل از هانس آهمن، زمین شناس سوئدی، نوشت «بدون اغراق می‌توان گفت که یخچال‌های طبیعی – مانند آنهایی که در نروژ هستند – با سقوطی فاجعه‌بار مواجه هستند.»
یک مقاله در سال ۱۹۴۷ در روزنامه وِست استرالین نوشت «احتمال بالا آمدن فوق العاده سطح اقیانوس و طغیان گسترده ناشی از آن، بر اثر یک پدیده آب و هوایی قطبی، توسط هانس آهمن، در دانشگاه کالیفرنیا، مورد بحث قرار گرفت.»
دکتر ویلیام کارلسون، در ۱۸ فوریه ۱۹۵۲، در روزنامه استرالیایی کایرن گفت «یخچال‌های طبیعی نروژ و آلاسکا تنها نیمی از ۵۰ سال قبل خود را دارند.» و روزنامه دموکرات و کرونیل نیویورک، در ۱۰ مارس ۱۹۵۵ به نقل از یک کارشناس قطب شمال به نام دونالد مک میلان، نوشت «اکنون شش میلیون مایل مربع یخ در قطب شمال وجود دارد، در حالی که پیش از این ۱۲ میلیون مایل مربع وجود داشت.»
یک مقام محیط زیست در سازمان ملل، به نام نوئل براون، در ژوئن ۱۹۸۹، در روزنامه سن خوزه مرکوری نیوز، گفت «اگر گرم شدن زمین تا سال ۲۰۰۰ متوقف نشود، بسیاری از کشورها با بالا رفتن سطح دریا از روی سطح زمین محو می‌شوند. طغیان‌های ساحلی و خرابی محصولات زراعی می‌تواند منجر به موج پناهجویان زیست‌محیطی شود، و هرج و مرج ایجاد شود.»
خبرگزاری فرانسه در سال ۱۹۸۸ گزارش داد کشور کوچک مالدیو با افزایش تدریجی سطح آب دریا کاملاً زیر آب خواهد رفت و خاطرنشان کرد «در صورت خشک شدن منابع آب آشامیدنی، پایان مالدیو و مردم آن می‌توانند زودتر از این روی دهد» و این پایان را سال ۱۹۹۲ پیش‌بینی کرد! سه دهه بعد، در سال ۲۰۲۱ مالدیو به سرعت در حال پیشرفت است و جزایر زیبای این کشور محلی برای جذب جمعیت عظیمی از گردشگران است.
طبق بسیاری از پیش‌بینی‌ها، قرار بود بسیاری از مناطق در تابستان‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸ در شرایط یخبندان باشد.
در حالی امروزه برخی از دانشمندان بازهم در حال پیش‌بینی‌هایی در خصوص گرمایش جهانی و ذوب شدن یخ‌های قطبی هستند که گزارش مرکز تحقیقات اقلیمی گرینلند در آگوست سال ۲۰۱۹، از یخبندان زیاد و قابل توجهی در قطب شمال می‌گوید، و در حالی برای کاهش جمعیت خرس‌های قطبی سوگواری می‌کنند که مدیر دریایی منطقه حیات وحش نوناویک در شمال کانادا، می‌گوید که گزارش‌هایی که اسکیموهای کانادا و گرینلند ارائه داده‌اند حکایت از افزایش جمعیت خرس‌های قطبی و سالم و سرحال بودن آنها دارد.
ساخته شده بر اساس دروغ
مارک مورانو، نویسنده کتاب «هدایت غلط سیاسی تغییر اقلیم» و نویسنده مستند «فریب اقلیم» می‌گوید «یک فصل کتابم درباره بخشی از دانشمندان سازمان ملل است که علیه سازمان ملل عمل کرده‌اند. آنها در جلسات می‌نشستند و می‌گفتند که باید گزارش بعدی را طوری تنظیم کنیم که جهان وارد اقدامی عملی شود.» مورانو افزود «آنها تلاش کردند هر رویداد آب و هوایی معمولی به نظر غیر معمول بیاید.»
در سال ۲۰۱۰، صد و سی دانشمند آلمانی، نامه‌ای به صدراعظم آلمان فرستادند تا در این خصوص نگرانی‌های خود را ابراز کنند. در سال ۲۰۰۹، بیش از صد دانشمند بین‌المللی، ادعاهای اقلیمی باراک اوباما را به چالش کشیدند و آنها را نادرست نامیدند. همچنین در سال ۲۰۰۹، بالغ بر ۱۶۶ دانشمند از سراسر جهان نامه‌ای را به دبیر کل سازمان ملل نوشتند و اعلام کردند که ادعاهای مربوط به تغییر اقلیم و گرمایش زمین علمی نیست.
مورانو می‌گوید، مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی بر این اساس تأسیس شد که دی‌اکسیدکربن یک تهدید است. بنابراین هیچ یافته علمی دیگری را قبول ندارد و این به دلیل سود و منافع مالی و نیز فشار برای افزایش برنامه‌ریزی مرکزی آنان است. ایده آنها این بود که اگر دی‌اکسیدکربن را یک تهدید جلوه دهند، هم می‌توانند از این طریق بودجه داشته باشند و سالانه جلسات متعدد برگزار کنند و توجه رسانه‌ها را به سمت خود جلب کنند و هم سازمان ملل مسئولیت راه حل را همواره به عهده خواهد داشت.
یک نویسنده کانادایی به نام گرانت جفری، در کتاب خود تحت عنوان «فریب گرمایش جهانی» می‌گوید که صنعت تغییرات اقلیم از طریق جلب حمایت دانشمندان، سازمان‌ها، رسانه‌ها و گروه‌های سیاسی تلاش می‌کند جنبش گرمایش جهانی را ارتقاء می‌دهد. وی می‌نویسد «از افرادی که برای ترویج بحث گرمایش جهانی ساخته دست بشر تلاش می‌کنند، پشتیبانی مالی بسیار پرباری می‌شود. اما دریغ از هرگونه حمایت از دانشمندانی که شهامت کاوش در تئوری‌های متفاوت و جایگزین را دارند.»
مارک مورانو می‌گوید، نتیجه نشست‌های سالانه تغییر اقلیم، صرفاً هدر دادن پول بیشتر برای پشتیبانی از یک دروغ است. به عقیده وی «آنها هیچ چیز راهکار عملی و متفاوتی ارائه نمی‌کنند و صرفاً کارهایی نمادین و سمبلیک می‌کنند که پشت آنچه انجام می‌دهند یک چرخه اقتصادی واقعی و روندی سیاسی وجود دارد.»
این دانشمند افزود «همه چیز در آن وجود دارد، به غیر از علم و دانش».
مطالب دیگر:
پیامدهای منفی لغو پروژه کی‌استون برای شرکت‌های برق روستایی
بیانیه کامل رئیس جمهور سابق، دونالد ترامپ، درباره میچ مک کانل
ترامپ: حزب جمهوری خواه با وجود سناتور مک‌کانل موفق نخواهد بود
