درامر استرلینگ کمپل از دو دهه خاطراتش با دیوید بووی می‌‌‌‏گوید

نیویورک- سال ۱۹۷۸ بود. ۱۴ ساله بودم و چند سالی می‌‌‌‏شد که درام می‌‌‌‏زدم. روزی به‌‌‌‏طور اتفاقی که در‌‌‌‏حال قدم زدن در لابی آپارتمانمان بودم با درامری به‌‌‌‏نام «دنیس دیویس» که کیف سنجی در دستش بود، برخوردم. من هیچ کدام از نوازندگان حرفه‌‌‌‏ای را نمی‌‌‌‏شناختم؛ برای همین به‌‌‌‏سادگی پرسیدم: «کجا می‌‌‌‏روی؟»

هنگامی که دنیس گفت: «امشب در مدیسون اسکوئر گاردن اجرا دارم» شوکه شدم و حتی وقتی در ادامه گفت، «با دیوید بووی اجرا دارم. می‎خواهی تو هم بیایی؟» بیش‌‌‌‏تر شوکه شدم و او به من یک بلیط داد.

در آن زمان، من فقط یکی‌‌‌‏از آهنگ‌‌‌‏های دیوید بووی به‌‌‌‏نام Fame را می‌‌‌‏شناختم و آهنگ‌‌‌‏هایی که دنیس دیویس با او ضبط کرده بود هنوز بخشی‌‌‌‏از زبان موسیقیایی‌‌‌‏ام نشده بود.

بدون هیچ ایده و پیش‌‌‌‏زمینه‌‌‌‏ای به آن‌‌‌‏جا رفتم و این شروع همکاری من با دیوید بووی شد.

فضا تاریک شد و دیوید به‌‌‌‏روی صحنه آمد. برنامه برخلاف تصورم با انفجاری بزرگ شروع نشد بلکه با قطعه‌‌‌‏ای جدی و تأمل‌‌‌‏بر‌‌‌‏انگیز به‌‌‌‏نام Warszawa از آلبوم Low آغاز شد.

دیوید قادر بود ظرافت و زیبایی شهری یعنی موسیقی سول و R&B را با نوع اروپایی آن یعنی موسیقی ناموزون معنوی کلاسیک و الکترونیک پیوند زند. اجرای گروه بسیار شگفت‌‌‌‏انگیز بود و بسیار با هم هماهنگ بودند. دنیس دیویس درام می‌‌‌‏نواخت.

این تجربه‌‌‌‏ای جادویی و نقطه عطفی در زندگی‌‌‌‏ام شد؛ زیرا آن شب تصمیم گرفتم تا زندگی‌‌‌‏ام را وقف موسیقی کنم.

دهه ۱۹۸۰

موسیقی از دهه ۷۰ میلادی و سه‌‌‌‏گانه دیوید بووی (۱۹۷۹-۱۹۷۷) یعنی Low، Heroes، Lodger بسیار تغییر کرد و تأثیر به‌‌‌‏سزایی بر صدا و موسیقی دهه ۸۰ میلادی گذاشت.

دوران پر جنب‌‌‌‏و‌‌‌‏جوش و شلوغی بود. هیپ‌‌‌‏هاپ، موسیقی رقص و جنبش عاشقانه جدیدی ظهور کرد و دیوید هم، هم‌‌‌‏راستا با آن حرکت می‌‌‌‏کرد. در سال ۱۹۸۰، وی Scary Monsters را منتشر کرد و آهنگ Let’s Dance در سال ۱۹۸۳ در سراسر جهان جزء برترین آهنگ‌‌‌‏ها شد. دیوید برای ساخت این آهنگ از «نیل راجرز»، عضو گروه «دیسکو شیک» کمک گرفت. نیل کسی بود که بعدها من را به دیوید معرفی کرد.

آغاز سحر و جادو

اولین ملاقاتم با دیوید بسیار فوق‌‌‌‏العاده بود. بالاخره قهرمانم را می‌‌‌‏توانستم ببینم. او بسیار ترغیب‌‌‌‏کننده بود و لبخند می‌‌‌‏زد؛ به‌‌‌‏نظر می‌‌‌‏رسید که شروع ساخت آلبوم جدید او را هیجان‌‌‌‏زده کرده بود. او دموی آهنگ‌‌‌‏های جدید را نواخت که بسیار ساده بود. دیوید نمی‌‌‌‏دانست که من در‌‌‌‏واقع شاگرد دنیس دیویس بودم. من هم موسیقی دیوید و هم درام‌‌‌‏زنی دنیس را مطالعه کرده بودم.

دیوید و دنیس از نتیجه راضی بودند.

دیوید برای من مثل یک دانشگاه بود. بخشی‌‌‌‏از نبوغ دیوید توانایی عجیب او در شناخت افراد با‌‌‌‏استعداد بود- نه‌‌‌‏تنها موسیقی‌‌‌‏دانان بلکه تهیه‌‌‌‏کنندگان، طراحان مد، فیلم‌‌‌‏سازان، طراحان هنری، عکاسان و هر کس دیگر.

زمانی‌‌‌‏که دنیس در اواخر دهه ۷۰، درامر دیوید بود، «زاک آلفورد»، «پوجی بل» و من اطراف دنیس بودیم و بنابراین ما هم وارد دنیای او شدیم. بنابراین به‌‌‌‏گونه‌‌‌‏ای مثل یک خانواده شده بودیم و هنوز هم بعد از ۴۰ سال با آن‌‌‌‏ها در‌‌‌‏ارتباطم. در‌‌‌‏واقع بودن با دیوید مثل این بود که وارد انجمن برادری و خواهری می‌‌‌‏شدی.

چند سال پس‌‌‌‏از ضبط Black Tie White Noise، دیوید با من تماس گرفت و از من پرسید که برای ساخت یک آلبوم جدید به‌‌‌‏نام Outside وقت دارم یا نه و من قبول کردم.

حدود سال ۱۹۹۴، من عضو ثابت گروه Soul Asylum شدم و نمی‌‌‌‏دانستم که دیوید برنامه دارد تا تور Outside را راه بیاندازد.

خیلی زود بعد از آن، دیوید با من تماس گرفت که آن‌‌‌‏ها چنین تصمیمی دارند و از من خواست که آن‌‌‌‏ها را در این تور همراهی کنم. این رویای من بود اما به‌‌‌‏خاطر تعهد به گروه Soul Asylum درخواست او را رد کردم؛ در‌‌‌‏عوض، به او زاک آلفورد را پیشنهاد دادم؛ دوست کودکی‌‌‌‏ام و درامری بزرگ.

همکاری با زاک خوب پیش رفت به‌‌‌‏طوری که او در ساخت آلبوم بعدی به‌‌‌‏نام Earthing و تور آن نیز شرکت داشت.

همکاری دوم

در اواخر دهه ۹۰، دیوید مجدداً با من تماس گرفت تا در ساخت آلبوم Hours با او همکاری کنم. شنیدن صدای او و دعوت من به همکاری برایم فوق‌‌‌‏العاده بود.

تور بزرگ دیوید یک تور واقع‌‌‌‏نما بود. درواقع یکی‌‌‌‏از بهترین تورهای مورد علاقه‌‌‌‏ام بود. بسیاری از کارهای او را کاور کردیم و اگر ذهنم یاریم دهد بیش‌‌‌‏از ۵۰ آهنگ را حاضر کردیم. در سراسر جهان اجرا کردیم و بسیار خندیدیم. قطعاً این قوی‌‌‌‏ترین خاطره‌‌‌‏ای است که از دیوید در ذهنم مانده است- او بسیار شوخ‌‌‌‏طبع بود.

همیشه سعی می‌‌‌‏کردیم هنگام رفتم به‌‌‌‏روی صحنه هم‌‌‌‏دیگر را بخندانیم. شبی در «وگاس» در‌‌‌‏حال اجرای آخرین آهنگ به‌‌‌‏نام Ziggy Stardust بودیم. در لحظه پایانی آهنگ، مکث کوتاهی وجود داشت که دیوید پیش‌‌‌‏از پایان کار گروه، به‌‌‌‏تنهایی آواز می‌‌‌‏خواند. این مکث به من فرصت کوتاهی داد که از پشت درام بلند شوم و در‌‌‌‏کنار دیوید بایستم. هنگامی که گروه دوباره شروع به نواختن کرد، من در کنار او ایستاده بودم و یکی از اعضای گروه بخش من را به‌‌‌‏عهده گرفت. دیوید نگاهی به من و نگاهی به درام انداخت و شکه شد. این یکی‌‌‌‏از زمان‌‌‌‏هایی بود که کل گروه او را دست انداخته بودند.

شش سال گذشت و یک روز دوباره دیوید با من تماس گرفت. از آخرین باری که همدیگر را دیده بودیم زمانی طولانی گذشته بود. حالم را پرسید و سئوال کرد که آیا می‌‌‌‏تواند به دیدنم بیاد. من شکه شدم جواب دادم «البته».

دیدارمان بسیار فوق‌‌‌‏العاده بود. دیوید به من پیشنهاد همکاری در آلبوم بعدی او یعنی The Next Day را داد.

اسطوره

این آخرین باری بود که دیوید را دیدم. با هم در‎ارتباط بودیم اما نه خیلی زیاد. سپس خبر آمد که آهنگ جدیدی از او منتشر می‌‌‌‏شود. هنگامی که آهنگش منتشر شد به او ایمیل زدم و آخرین کلمات او به من این بود: «ممنونم استرلینگ» و بعد از آن از دنیا رفت.

اکنون او یک اسطوره است و تنها چیزی که از او برایم مانده خاطراتش است.

دیوید در نوع خود مرد اصیلی بود. او بشردوست بود. به خیلی چیزها اهمیت می‌‌‌‏داد. مسائل حقوق بشر برایش مهم بودند و به آن‌‌‌‏چه که در دنیا درحال روی دادن بود اهمیت می‌‌‌‏داد. او اهل مطالعه بود و بسیار کتاب می‌‌‌‏خواند.

در سال ۲۰۰۲، من به چین رفتم تا در تظاهراتی علیه نسل‌‌‌‏کشی فالون گونگ (یا فالون دافا)، یک روش باستانی مدیتیشن چینی که من آن را تمرین می‌‌‌‏کنم، شرکت کنم. در‌‌‌‏نهایت آن‌‌‌‏جا بازداشت و از آن کشور اخراج شدم.

در طول دو هفته اقامتم در چین، یک هفته آن را در بازداشت پلیس چین بودم و هفته بعد از آن من به‌‌‌‏همراه دیوید در خانه تبت در تالار کارنگی اجرا کردیم. تمرین‌‌‌‏ها را از‌‌‌‏دست دادم اما خودم را به کنسرت رساندم.

داستان‌‌‌‏های زیادی وجود دارند. کسانی که در حلقه دیوید بودند، همراه‌‌‌‏با او یک ماجراجویی «فرودو بیگینز» را آغاز می‌‌‌‏کردند. من ۲۵ سال را در صنعت موسیقی بوده‌‌‌‏ام که بیش‌‌‌‏تر آن را با او در‌‌‌‏حال ساخت موسیقی بودم.

دیوید به من و دیگر نوازندگان اجازه می‌‌‌‏داد خودمان باشیم. او به‌‌‌‏ندرت به ما می‌‌‌‏گفت چگونه بنوازیم. این بر‌‌‌‏عهده خودمان بود تا خلاق باشیم. او به اعتقادات من احترام می‌‌‌‏گذاشت و از همه می‌‌‌‏خواست تا خودشان را بیان کنند. در‌‌‌‏واقع همکاری من با دیوید افتخاری بود که برای همیشه آن را گرامی می‌‌‌‏دارم.