هر سال بیش از ۶۰۰۰۰ زن در ایالات متحده با یک نوع سرطان پستان به نام داکتال کارسینوم درجا DCIS در مراحل اولیه تشخیص داده میشوند که ۲۵ درصد از تمام موارد سرطانهای پستان را تشکیل میدهند. تقریبا تمام بیماران DCIS تحت درمان جراحی برای برداشت توده، برداشت کامل یک پستان و یا حتی هر دو پستان قرار میگیرند.
دو مطالعه اخیر از دو مرکز پژوهشی متفاوت نشان میدهد که زنانی که درجه پایین برای آنها تشخیص داده شده و تحت عمل جراحی قرار گرفتهاند، بیش از افراد با بیماری مشابه که عمل جراحی نداشتهاند، زندگی نخواهند کرد. « به عبارتی عمل جراحی این نوع سرطان در افزایش طول عمر بیماران بینتیجه بوده است.»
در اولین مطالعه پزشکان روی بیش از ۵۰۰۰۰ مورد مبتلا به DCIS دادههایی را مورد آزمایش و بررسی قرار دادند و یافتند که:
• میزان بقای ۱۰ ساله برای کسانی که در زمان کمی پس از تشخیص، تحت عمل جراحی قرار گرفتهاند ۹۸.۸ درصد و برای کسانی که عمل جراحی نداشتهاند ۹۸.۶ درصد بوده است. این بدان معناست که عمل جراحی منجر به طولانی شدن طول عمر زنان مبتلا به این نوع از سرطان پستان نخواهد شد.
• زنان مبتلا به این نوع سرطان که به منظور درمان، جراحیهای گسترده و وسیعتری داشتهاند، نسبت به زنانی که تحت عمل جراحی مختصر، فقط به منظور برداشتن توده سرطانی قرار گرفتهاند زندگی طولانیتری نداشتند.
• در مقایسه با بیمارانی که عمل جراحی نداشتند، اقدام به برداشتن توده پیشسرطانی در موارد بسیار خفیف این نوع سرطان نیز تاثیری درافزایش طول عمر بیماران نداشته است.
در ایالات متحده، در حال انجام درمانهای غیرضروری و اضافه برای سرطان پستان هستیم.
نویسنده ارشد این مطالعه، دکتر مهرا گلشن، که مدیر خدمات جراحی پستان در دانا-فاربر/ بریگهام و مرکز سرطان زنان است، می گوید: «در ایالات متحده، در حال انجام درمانهای غیرضروری و اضافه برای سرطان پستان هستیم، و این مطالعه به همراه سایر مطالعات، پیشنهاد میکند که ما نه فقط در درمان سرطان پستان به معنای عام، بلکه به طور اختصاصی نیاز به تعدیل استراتژیهای درمانی متناسب با نیاز هر زن مبتلا به سرطان پستان هستیم. به عبارتی، رویکرد ما برای درمان سرطان پستان بسته به شرایط هر بیمار باید از دیگری متفاوت باشد.»
در مطالعه دوم، اطلاعات از ۱۰۸۱۹۶ زن مبتلا به DCIS که حداقل ۱۰ سال پیگیری شدند، جمعآوری گردید.
• خطر کلی مرگ در مدت ده سال بعد از اینکه DCIS تشخیص داده شده بود، حدود ۳.۳ درصد بود.
• اینکه بیمارتحت عمل جراحی کوچک برداشتن توده قرار گیرد «لامپکتومی» و یا کل پستان طی عمل جراحی برداشته شود، تفاوتی در میزان بقای بیمار ایجاد نکرد.
• میزان مرگ و میر بیماران درآنهایی که عمل جراحی داشتند با بیمارانی که سابقه جراحی نداشتند برابر بود.
• رادیوتراپی « پرتودرمانی» اضافه شده به جراحی که در آن تنها توده برداشته شده بود « لامپکتومی» برای جلوگیری از عود کمک کرد، اما در افزایش طول عمر بیماران تاثیری نداشت.
علاوه بر این، در سرمقاله همان مجله توصیه شده است که پرتودرمانی نباید به طور معمول و به صورت روتین در هر زنی که با DCIS تشخیص داده شده، مورد استفاده قرار بگیرد.
نویسنده این مقاله عقیده دارد که بعد از عمل جراحی برای زن مبتلا به DCIS ،او تنها نیاز به پیگیری و نظارت پزشکان خودش دارد.
مروری بر داده های فعلی
• تنها در درصد بسیار کمی از بیماران، DCIS به سرطان مهاجم پستان تبدیل میشود. یک کمیته همکاری که توسط موسسه ملی سرطان برای کار و مطالعات تحقیقاتی در نظر گرفته شده، گزارش میکند که نامیدن DCIS به عنوان نوعی از سرطان درست و دقیق نیست. هیچ تست تشخیصی برای سرطان پستان وجود ندارد و تشخیص آن تنها بر اساس مشاهدات دکتر آسیب شناس «پاتولوژیست» از تغییرات ظاهری سلولها در زیر میکروسکوپ میباشد.
• امروزه جراحی به منظور خارج کردن توده « لامپکتومی » راه متداول درمانی میباشد.
• به نظر میرسد که جراحی در بیماران DCIS با درجات متوسط و یا شدید باعث افزایش طول عمر بیمار میگردد.
• همچنین احتمال دارد زنان مبتلا به DCIS، نوع دیگری از سرطان اولیه پستان را تجربه کرده و در اثر آن فوت کنند.
این اطلاعات برای زنانی که مبتلا به DCIS هستند به چه معنا است
از آنجاییکه برای درمان زنان مبتلا به DCIS در مراحل اولیه، اتفاق نظر وجود ندارد، پزشکان به مطالعات بیشتری نیاز دارند تا بتوانند تصمیم بگیرند که برای مراحل اولیه این بیماری، جراحی مورد نیاز است یا خیر.
در این مرحله، بیشتر پزشکان یک جراحی ساده را توصیه میکنند و برخی از آنان همچنان پرتودرمانی را نیز پیشنهاد میدهند.
اپکتایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر میشود.
