قرنهاست که سگها همراهان وفادار و اهلی شده انسان به شمار میروند. در عقاید مصریان باستان، آنها به عنوان پلهایی به زندگی پس از مرگ خدمت میکردهاند، با این امید که از طرف صاحب خود، نزد خدای «آنوبیس» برای طلب کمک میانجیگری کنند.
اخیراً باستان شناسان هشت میلیون حیوان مومیایی شده از گورهای دخمهای اطراف عبادتگاه «آنوبیس»، خدای مصر یافتهاند که اغلب آنها سگ هستند.
کشف این تعداد بسیار زیاد حیوان در یکی از مکانهای تاریخی پربازدید مصر، باستانشناسان را بسیار شگفتزده کرده و آنها را برآن داشته تا تحقیقات گستردهای را دربارهی آیینها و انگیزههای مصریان باستان از این کار شروع کنند.
«پل نیکلسون»، محقق دانشگاه کاردیف بریتانیا و مدیرپروژهی این کاوش میگوید: «این نتایج ما را بسیار خوشحال و تا حدودی شگفتزده کرده. ما انتظار نداشتیم که این قدر زیاد حیوان وجود داشته باشد و این موجب طرح یک سری سوالات جدید شده است.»
نیکلسون که از سال ۱۹۹۰ میلادی دربارهی نقش حیوانات در دورانهای گذشته تحقیق میکند، معتقد است که مردمان مصر باستان بهسادگی و بدون دلیل دست به کشتن یک حیوان نمیزدند؛ چه رسد به اینکه آنها را برای دفن به مکانهای مقدس خود ببرند.
بهنظر میرسد صاحبان این حیوانات باتوجه به باور قوی به زندگی پساز مرگ، هنگامی که یکی از اعضاء خانوادهشان در میگذشت، حیوانی به همراه وی دفن میکردند تا در دنیای دیگر نزد خدای «آنوبیس» میانجیگری کرده، هم به شخص مرده کمک کند و هم بازماندگان را از گزند حوادث محفوظ بدارد.
از آنجاکه آنوبیس همیشه با بدن یک مرد و سر یک سگ تصویر میشده، آنها یک سگ را برای این کار انتخاب میکردند. سگهای بالغ یا نابالغی که احتمالا برای همین منظور تربیت شده بودند.
به عقیدهی نیکلسون، این عمل ارتباطی با آیین قربانی کردن و خونریزی نداشته، بلکه اقدامی مذهبی به منظور هدفی خاص است.
به گفتهی باستانشناسان بیشتر این سگها، بهصورت بسیار نامرتب و ناقص در باندهای مخصوص مومیایی پیچیده و بر روی هم انباشته شده‌اند.
تاریخ این گورهای دخمهای بین حدود ۷۵۰-۳۰ پیشاز میلاد تخمین زده میشود.
نیکلسون و همکارانش، سلیمه اکرام و استیو میلز، هماکنون در حال تکمیل مطالعات خود در محوطهی تاریخی «سقاره» هستند؛ جایی که دخمههای حیوانی و بناهای تاریخی دیگری وجود دارد.
خلاصهای از یافتههای گروه کاردیف طی این هفته در مجلهی دوران باستان منتشر شد. در همین حال بررسیهای آزمایشگاهی برای کشف حقایق بیشتری از این حیوانات از جمله الگوهای سن و جنس آنان ادامه دارد.
اپکتایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر میشود.
