نویسنده: کوری مورگن
از اعضای ناتو انتظار می‌رود که برای حضور در این ائتلاف ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به بودجه دفاعی اختصاص دهند. کانادا با هزینه ۱.۴ درصدی به حد نصاب نرسیده است. اتاوا اخیراً اعلام کرده که تا سال ۲۰۳۰ می‌تواند به هدف ۱.۷۶ درصد از تولید ناخالص داخلی برسد اما هنوز به تعهدات خود عمل نکرده و برنامه‌ای هم درخصوص دستیابی به این هدف ارائه نکرده است.
حدود یک‌چهارم از سناتورهای آمریکایی در نامه‌ای سرگشاده به نخست‌وزیر کانادا به ابراز ناامیدی و انتقاد از عقب‌ماندگی دفاعی کانادا پرداختند. این نامه‌نگاری اقدامی بی‌سابقه از جانب سناتورها بود و نشان داد که آن‌ها تا چه حد از بودجه اندک دفاعی کانادا مأیوس شده‌اند.
اگر منصف باشیم، باید بگوییم که بودجه دفاعی کانادا مدت‌ها قبل از روی کار آمدن جاستین ترودو از اولویت خارج شده بود. اندازه و وضعیت ارتش کانادا نیز در دولت‌های قبلی تحلیل رفت. با توجه به برخورداری کانادا از سپر دفاعی یک ابرقدرت در مرز جنوبی، غفلت از بودجه دفاعی بدیهی به نظر می‌رسد.
ناتو ثمره جنگ سرد است. این ائتلاف به‌عنوان یک بازوی دفاعی برای مهار اتحاد جماهیر شوروی درصورت اقدام به گسترش مرزهای خود تشکیل شد. وقتی بلوک شوروی در اروپا فروپاشید، نیاز اروپای غربی به یک نیروی دفاعی متحد چندان جدی نبود. بسیاری از اعضای ناتو شروع به کاهش بودجه دفاعی خود کردند و دیگر کشورها نیز مشکلی با پشت گوش انداختنِ تعهدات آن‌ها نداشتند. صرفاً به نظر می‌رسید که بودجه دفاعی جزو اولویت‌های اصلی نیست.
همه چیز با حمله روسیه به اوکراین تغییر کرد. ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، به صراحت از بلندپروازی‌های توسعه‌طلبانه خود گفته است. علتِ رویارویی هرچه که باشد، درگیری ادامه یافته و کشورهای همسایه از این می‌ترسند که آن‌ها قربانی بعدی باشند.
اگر اعضای ائتلاف بخواهند از قدرت خود به‌عنوان یک عامل بازدارنده استفاده کنند، دیگر نباید تعهدات خود را پشت گوش بیندازند و با توجه به این‌که کانادا از نظر بودجه دفاعی در بین ۳۲ کشور در رتبه ششم قرار دارد، به‌طور حتم در نشست سران مورد خطاب قرار خواهد گرفت.
ترودو به واسطه اتفاقات داخلی کانادا تحت فشار است و تمرکزِ درستی ندارد، زیرا با مخالفت برخی از نمایندگان حزب خود روبه‌روست که خواهان یک رهبر جدید هستند. امیدواریم که نخست‌وزیر و تیم او برای پاسخ به انتقاداتِ نشست واشینگتن برنامه داشته باشند و بتوانند روابط دوستانه‌شان را با شرکای سرخورده خود حفظ کنند.
حاکمیت قطب شمال یکی از موضوعات اصلی این نشست خواهد بود. قطب شمال عمدتاً در داخل مرزهای کانادا واقع شده و روسیه در آن‌سوی این پهنه یخی خودنمایی می‌کند. زیردریایی‌های هسته‌ای به مناطق مرتفع قطب شمال دسترسی دارند اما کانادا چنین چیزی ندارد. روسیه زیردریایی‌های هسته‌ای دارد و چیزی که بیشتر نگران‌کننده است این است که چین هم زیردریایی‌های هسته‌ای دارد. حضور چین در آب‌های قطب شمال کانادا بیش از همیشه مشهود است و نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.
سازمان‌هایی مثل ناتو ممکن است برای دفاع کانادا ضرورت پیدا کنند اما درصورتی‌که کانادا همچنان به تعهدات خود عمل نکند، درخواست کمک از آن‌ها در مواقع بحرانی دشوار خواهد بود.
اگر یک نفر تاکنون درباره این مسائل بی‌پرده سخن گفته باشد، آن یک نفر کسی نیست جز رئیس‌جمهور سابق آمریکا، دونالد ترامپ. او در گردهمایی اخیر خود در کارولینای جنوبی گفت: «هزینه نکرده‌اید؟ پس مقصر هستید… نه، من از شما دفاع نمی‌کنم.» شاید این حرف ترامپ کمی مبالغه‌آمیز باشد اما اگر دوباره رئیس‌جمهور آمریکا شود، نگرش او در قبال این موضوع این‌چنین خواهد بود.
در نشست ناتو در واشینگتن گزینه‌های زیادی پیش روی کانادا وجود دارد. نشست سران ناتو به کانادا فرصت می‌دهد که نام و آوازه خود را به‌عنوان یک بازیگر بین‌المللی احیا کند. اگر کانادا بخواهد خودش را به‌عنوان یک عضو شایسته ناتو- به‌عنوان کشوری که سهم خودش را می‌پردازد و سزاوار دریافت کمک‌های دفاعی آن است- ثابت کند، زمانِ آن همین نشست جاری است.
دیدگاه ارائه‌شده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
