مجله آزادی مذهبی و حقوق بشر بیتر وینتر مقالهای را در ۴ اکتبر ۲۰۲۳ در رابطه با برداشت اجباری اعضای بدن که در چین با مجوز حکومت کمونیستی انجام میشود منتشر کرد. اکثر قربانیان برداشت اجباری اعضای بدن در چین تمرینکنندگان روش معنوی فالون گونگ هستند.
فالون دافا که به نام فالون گونگ نیز معروف است، یک روش باستانی تزکیه شخصی، براساس اصول حقیقت، نیکخواهی و بردباری است. تمرینکنندگان این روش سخت تلاش میکنند خود را ازنظر جسمی و ذهنی رشد دهند. آموزههای اخلاقی در کتاب اصلی این روش، جوآن فالون، با مجموعهای از تمرینات مدیتیشن ملایم تکمیل میشوند.

پس از معرفی عمومی تمرین مدیتیشن فالون گونگ در سال ۱۹۹۲ توسط بنیانگذار آن آقای لی هنگجی، این تمرین معنوی آرامشبخش در سراسر چین با استقبال گستردهای روبرو شد چراکه تاثیرات شگفتانگیزی روی سلامتی جسم و ذهن افراد باقی گذاشت. پس از گذشت هفت سال، دههامیلیون نفر انجام تمرینات ملایم آن و پیروی از آموزههای اخلاقیاش را شروع کرده بودند. جیانگ زمین رهبر سابق حزب کمونیست چین، محبوبیت فزاینده فالون گونگ را تهدیدی برای خودش تلقی کرد و اصول فالون گونگ یعنی حقیقت، نیکخواهی و بردباری را در تضاد با ایدئولوژی رژیم کمونیستی دید.
در ۲۰ژوئیه۱۹۹۹ ،جیانگ زمین آزار و شکنجه سراسری فالون گونگ را به راه انداخت. تحت رهبری او، صدهاهزار تمرین کننده فالون گونگ دستگیر و به بازداشتگاهها، اردوگاههای کار اجباری، زندانها و سایر مراکز فرستاده و در آنجا شکنجه شدند تا وادار به رها کردن باور خود شوند.
تعداد بیشماری از تمرینکنندگان پس از برداشت اعضای بدنشان، برای استفاده در جراحیهای پیوند عضو، جان خود را از دست دادند.
شواهد روزافزون حکایت از ماجرای هولناک کشتار و قطع اعضای بدن در چین دارد. گزارشهای شاهدان عینی و پزشکان چین نشان میدهد که هزاران تن از تمرینکنندگان فالون گونگ برای اعضای بدنشان، که در تجارت پیوند عضو با سود گزافی فروخته و پیوند زده میشوند، کشته شدهاند. عاملان این اقدامات، مقامات دولتی حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) هستند که با جراحان، مسئولان زندانها، و مقامات ارتش همکاری دارند. قربانیان، قبل از اینکه اعضای بدنشان برداشته شود در زندانها، بیمارستانهای ارتش و اردوگاههای کار اجباری نگه داشته میشوند و پس از آن بلافاصله جسدهایشان سوزانده میشود.
این ماجرا که چنان وحشتناک است که باورش سخت به نظر میرسد، نخستین بار در ماه مارس ۲۰۰۶ آشکار شد؛ زمانیکه خانمی ادعا کرد در بیمارستانی که در آن کار میکرد، ۴۰۰۰ تمرینکنندهی فالون گونگ به خاطر اعضای بدنشان به قتل رسیده بودند. وی همچنین گفت همسرش که در همان بیمارستان واقع در خارج شهر شنیانگ جراح است، برای او فاش کرد که قرنیهی چشم ۲۰۰۰ تمرینکنندهی فالون گونگ را از بدن زندهی آنها درآورده است.
یک هفته بعد، پزشکی در ارتش چین نه تنها گزارش آن خانم را تأیید کرد، بلکه ادعا کرد که چنین جنایاتی در ۳۶ اردوگاه کار اجباری مختلف در سراسر کشور در حال رخ دادن است. او اظهار کرد که بزرگترین آنها ۱۲۰۰۰۰ نفر را در خود جای داده است. وی گفت شاهد این نیز بوده که در شب و تحت کنترل امنیتی شدید، جمع کثیری از تمرینکنندگان فالون گونگ در قطارهای حمل احشام انتقال داده میشدند.
دو وکیل برجستهی کانادایی حقوق بشر درحالیکه از این گزارشها مبهوت شده بودند، بررسیهای خود را آغاز کردند. در ژوئیه ۲۰۰۶، دیوید کیلگور، وزیر خارجهی سابق در امور آسیا و اقیانوسیه، و دیوید ماتاس، وکیل حقوق بشر، یک گزارش ۱۴۰ صفحهای منتشر کردند. “صحت این ادعاها”، “نتیجهی اسفناک” این گزارش بود. بررسیهای آنان همچنین نتیجهگیری میکرد که تعداد بسیار زیاد اعضای پیوندی در چین که از زمان آغاز آزار و شکنجهی فالون گونگ در سال ۱۹۹۹ استفاده شدهاند ممکن نیست که توسط اهداکنندگان داوطلب و یا زندانیان اعدامشده فراهم شده باشد.
«در ۱۷ژوئن۲۰۱۹، دادگاه مستقل درباره برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان عقیدتی در چین با قطعیت به این نتیجه رسید که از تمرینکنندگان فالون گونگ بهعنوان منبع اصلی برداشت اجباری اعضای بدن استفاده شده است. ۱۰۶ وکیل حقوق بشر تخمین میزنند که دستکم ۶۵هزار تمرینکننده فالون گونگ از سال ۲۰۰۱ بهخاطر اعضای بدنشان کشته شدهاند. دولت چین از قاچاق اعضای بدن سود قابلتوجهی به دست میآورد. بهگفته انجمن جهانی انطباق با حقوق، چین هر سال دستکم ۸۴۰میلیون دلار از این تلاشها به دست میآورد، درحالیکه برخی این سود را تا ۱.۷ میلیارد دلار تخمین میزنند. شواهد حاکی از آن است که بیمارانی از بیش از ۲۰ کشور جهان برای پیوند به چین سفر کردهاند که امروزه بهعنوان “گردشگری پیوند عضو” شناخته میشود.»
مارکو رسپینتی نویسندۀ مقالهای در مجله پیتر وینتر گزارش داد که دو سازمان غیردولتی معتبر ECOSOC بیانیه مشترکی را در پنجاهوچهارمین جلسه شورای حقوق بشر سازمان ملل بین ۱۱سپتامبر تا ۱۳اکتبر۲۰۲۳ منتشر کردند که در آن جنایات برداشت اجباری اعضای بدن تمرینکنندگان فالون گونگ که با مجوز حزب کمونیست چین (حکچ) صورت میگیرد محکوم شد.
بر اساس این گزارش، بیانیه این دو سازمان غیردولتی، هماهنگی انجمنها و افراد برای آزادی عقیده (CAP-LC) و جامعه مستقل حقوق بشر رومانیایی (RISHR)، توسط تعداد زیادی از سازمانهای دیگر حمایت شده است. از جمله اتحادیه اروپایی آمریکای شمالی علیه کمونیسم (AIECC)، دیدهبان چین بریتانیا، پزشکان مخالف برداشت اجباری اعضای بدن (DAFOH)، انجمن درخصوص آزادی مذهبی اروپا (FOREF)، بنیاد جرارد نود درخصوص آزادی مذهب یا عقیده، انجمن بینالمللی حقوق بشر و شعبه آن در سوئد، شورای بینالمللی دیپلماسی و گفتگو (ICDD)، انجمن کُرهای درزمینۀ پیوند اعضا بهطور اخلاقی (KAEOT)، انجمن تحقیقات گردشگری پیوند NPO، انجمن مراقبت بینالمللی تایوان برای پیوند اعضا (TAICOT) و باشگاه ماهوارهای روتاری پایان دادن به برداشت اجباری اعضای بدن.
این بیانیه بر اساس گزارشهای سه محقق برجسته در مورد جنایت برداشت اجباری اعضای بدن، از جمله دیوید کیلگور (۱۹۴۱-۲۰۲۲)، دیوید ماتاس و اتان گاتمن، و همچنین حکم نهایی «دادگاه مستقل چین» تهیه شده است.
به گزارش بیتر وینتر، این بیانیه چند درخواست را به سازمان ملل و سازمانهای مرتبط با آن مطرح کرد، شامل: ۱) از سازمان بهداشت جهانی میخواهیم که دستور کار سلامت واحد شامل تأیید پایان برداشت اجباری اعضای بدن تمرینکنندگان فالون گونگ در چین باشد.»؛ ۲) از دبیرکل سازمان ملل متحد میخواهیم تا یک مأموریت حقیقتیاب درزمینۀ برداشت اجباری اعضای بدن در چین را از طریق بازرسیهای مستقل، بینالمللی و اعلام نشده آغاز کند و ۳) از دبیرکل سازمان ملل میخواهیم تا به تمام ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل در مورد آزار و شکنجه فالون گونگ و برداشت غیراخلاقی و اجباری اعضای بدن توسط چین اطلاع دهد.
«از آنجایی که امسال هفتادوپنجمین سالگرد اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد است و چین یکی از اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل است، باید فوراً از اصول راهنمای اعلامیه جهانی حقوق بشر تبعیت کند و به عمل برداشت اجباری اعضای بدن تمرینکنندگان فالون گونگ و هر زندانی عقیدتی دیگر پایان دهد.»
در این بیانیه آمده است که چند کشور از جمله کانادا و ایالات متحده، «قوانین الزامآور قانونی را آغاز کردهاند یا به تصویب رساندهاند که هدف آن توقف یا جلوگیری از برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان در چین است.» دو نمونه قطعنامه ۳۴۳ مجلس نمایندگان آمریکا در سال ۲۰۱۶ و بیانیه مکتوب ۴۸ توسط پارلمان اروپا نیز در سال ۲۰۱۶ است. همچنین در بیانیه ذکر شده است که بیش از ۳ میلیون امضا توسط پزشکان مخالف برداشت اجباری اعضای بدن در بیش از ۵۰ کشور و بیانیه ۱۲ گزارشگر ویژه سازمان ملل در سال ۲۰۲۱ جمعآوری شده است.
در این بیانیه همچنین آمده است که چند دهه «برداشت اجباری اعضای بدن انسانهای زنده، تحت امر دولت» ح.ک.چ را باید بهعنوان «جنایت علیه بشریت» متهم کرد و «آزار و شکنجه فالون گونگ توسط دولت چین […] را به یکی از بیشترین موارد بررسی تبدیل کرد، با این حال آزار و شکنجه یک گروه معنوی در قرن بیستویکم را تا حد زیادی نادیده گرفتهاند.»
بر اساس گزارش بیتر وینتر، علاوه بر بیانیه مشترک، یک سازمان غیردولتی سوم، دفاع از حقوق بشر جهانی (GHRD)، بیانیه جداگانهای را به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در ۲۶ مه۲۰۲۳ ارائه کردند.
در بیانیه GHRD آمده است: «در اغلب موارد، دولت جمهوری خلق چین از پاسخ به پرسشها طفره میرود و گزارشها را بهعنوان یک تخیل صرف مورد تمسخر قرار میدهد. متأسفانه این گزارشها واقعیت را منعکس میکنند. ضروری است که تحقیقات مستقل، دو حزبی، غیر اعترافی و غیر سیاسی در جمهوری خلق چین برای اثبات حقیقت انجام شود. آمار رسمی تولید شده توسط PRC بارها توسط کارشناسان مورد سؤال قرار گرفته است. زمان آن فرا رسیده است که آنها را بهطور آشکار و علنی با کارشناسان بینالمللی مورد بحث قرار دهیم. اعداد و ارقام باید تأیید شود، اقدامات باید تأیید شود، جنایتکاران باید متهم شوند. برداشت اجباری اعضای بدن مایه شرمساری است که جهان دیگر نباید از آن چشمپوشی کند.»
مقاله بیتر وینتر نیز نمونهای از ماجراهای دو تمرینکننده فالون گونگ، خانم ما شییون و آقای تانگ پینگشون، والدین یکی دیگر از تمرینکنندگان فالون گونگ را ارائه کرد که در حال حاضر در ایتالیا زندگی میکنند.
در ۱۵ اوت ۲۰۲۳، کاترینا آنجلاکوپولو، رئیس انجمن فالون دافای ایتالیا، نامهای به رئیس دولت ایتالیا و چند وزیر نوشت. او خواهش کرد: «ما با مراجعه به شما خواستار حمایت شما از آزادی آنها هستیم، احترام ایتالیا به حقوق بشر را به مقامات چینی منتقل کنید و از آنها خواستار توقف آزار و شکنجه تمرینکنندگان فالون گونگ باشید، جنایتی علیه بشریت که توسط هیچ کشور دموکراتیکی مانند کشور ما قابل قبول نیست.»
اکنون پس از گذشت ۱۷ سال از اولین گزارش برداشت اجباری اعضای بدن، این جنایت هنوز در چین ادامه دارد. در حالی که تمرینکنندگان فالون گونگ همچنان هدف اصلی هستند، این عمل به گروههای دیگری مانند تبتیها و اویغورها نیز تعمیم داده شده است. بیتر وینتر در گزارشش نوشت: «در حالی که واقعیت غارت اعضای بدن در جمهوری خلق چین توجه فزایندهای را در رسانههای مختلف به خود جلب میکند، قربانیان این هیولاها فرضی نیستند. آنها انسانهای واقعی دارای گوشت و خون هستند.»