کمبود آب در کوبا از جمله در هاوانا، پایتخت این کشور، به‌طور فزاینده رو به وخامت رفته و مشکلات صدها هزار نفر از ساکنان این کشور به دلیل کمبود مواد غذایی، سوخت و برق شدت گرفته است.
به گزارش رویترز، مقامات در اوایل ماه جاری گفتند که بیش از ۶۰۰ هزار نفر- بیش از ۱ نفر از هر ۲۰ ساکن جزیره کارائیب با ۱۰ میلیون شهروند- از مشکل کمبود آب رنج می‌برند.
هاوانا بیشترین آسیب را از کمبود آب می‌بیند، اگرچه دولت اعلام کرده که بیش از ۳۰ هزار مشترک در اکثر شهرهای بزرگ کشور به آب دسترسی ندارند.
مسئولان مشکلات فزاینده را به فروپاشی زیرساخت‌ها و کمبود مداوم سوخت نسبت می‌دهند که از یک بحران اقتصادی فزاینده حکایت دارد که رشد اقتصادی را مختل و این کشور کمونیستی را تقریباً ورشکست کرده است.
ریچل تریمینیو، ۳۲ ساله، می‌گوید دلایل اصلی این مشکلات حتی در محل زندگی او در ودادوی هاوانا که یکی از مناطق نسبتاً مرفه پایتخت است، بر کسی پوشیده نیست.
او گفت: «تمام خیابان‌ها پر از لوله‌های سوراخ و نشت آب تمیز است… اما هیچ آبی در خانه‌های خود نداریم.»
مشکل فعلی راه‌حل مقطعی نمی‌خواهد.
به گفته مقامات، کشور با کمبود قطعات زیرساخت‌های قدیمی آب از جمله لوله‌ها و پمپ‌ها مواجه است. ساکنان می‌گویند در نبود سوخت کافی و سیستم حمل‌و‌نقل، حتی تأمین آب اضطراری با کامیون‌های تانکردار هم محدود شده است.
خاموشی‌های مکرر اوضاع را وخیم‌تر می‌کند.
پدرو مارتینو، از ساکنان سن میگل دی‌پادرون، که ضمن همکاری با یک گروه کلیسایی به مردم کمک می‌کند تا با کمبودها دست‌و‌پنجه نرم کنند، می‌گوید: «وقتی برق را قطع می‌کنند، نمی‌توانیم به مردم آب بدهیم. همه چیز به هم بستگی دارد و ما در چنین اوضاعی هستیم.»
اعتراضات کوچکی در برخی نقاط صورت گرفته و مردم صبرشان را در مواجهه با فهرست بلندبالای مشکلات و کمبودها در بحبوبحه گرمای سوزان تابستان استوایی از دست داده‌اند.
اقتصاد کوبا به واسطه ترکیبی از عوامل از جمله همه‌گیری کووید-۱۹، تحریم‌های شدید آمریکا و مدل کسب‌وکار دولت‌محور که گرفتار بوروکراسی، سوءمدیریت و فساد شده، از هم پاشیده است.
بحران اجتماعی و اقتصادی که آن را بدترین بحران از زمان انقلاب فیدل کاسترو در سال ۱۹۵۹ می‌دانند، به مهاجرت بی‌سابقه شهروندان کوبایی در دو سال گذشته دامن زده است.
