نویسنده: غدیر کمال مریح
حزب کمونیست چین اخیراً به پیروزی بزرگی دست یافته که یکی از نزدیک‌ترین متحدان آمریکا دودستی تقدیمش کرده است.
دولت بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، اصلاحات قانونی جدیدی را در ماه مارس به تصویب رسانده که قرار است بهره‌وری بنادر کشور را افزایش دهند. اما فاجعه‌ای قریب‌الوقوع در حوزه امنیت ملی در دلِ این خبر نهفته است: بندر خلیج حیفا که به دست چینی‌ها اداره می‌شود، اجازه پیدا کرده ظرفیت خود را دوبرابر کند.
این صرفاً یک ارتقای محلی نیست، بلکه تصمیمی است با پیامدهای جهانی که عیناً به نفع حزب کمونیست چین تمام می‌شود. حیفا مرکزِ حیاتی‌ترین فعالیت‌های دریایی آمریکا و اسرائیل در منطقه است. گسترش نفوذ چین در این منطقه راهبردی، هدیه‌ای تمام‌عیار به تشکیلات جاسوسی پکن خواهد بود.
افزایش دامنه کنترل چین بر بنادر نیز در نتیجه کوته‌فکری و عدم ارزیابی دقیق هزینه‌های واقعیِ هم‌پیمانی راهبردی با پکن است، به‌ویژه در شرایطی که اسرائیل درگیرِ جنگ است و بیش از هر زمان دیگری به پشتیبانی آمریکا نیاز دارد.
بعضی از مقامات این اقدام را به منزله «بهره‌وری» و «سرمایه‌گذاری خارجی» می‌دانند، اما باید تعارف را کنار بگذاریم: این موضوع به سیاست‌های کلی مربوط می‌شود، نه سیاست‌گذاری، و هزینه آن ممکن است بسیار سنگین باشد.
بندر خلیج تحت مدیریت گروه شانگهای اینترنشنال است؛ یک شرکت دولتی چین که با حزب کمونیست چین ارتباط دارد. برکسی پوشیده نیست که حزب کمونیست چین از زیرساخت‌های تجاری برای گردآوری اطلاعات استفاده می‌کند.
براساس تحقیقات وال‌استریت ژورنال در سال ۲۰۲۲، جرثقیل‌های پیشرفته‌ای که در بنادر تحت کنترل چین از جمله حیفا به کار گرفته می‌شوند، مجهز به حسگرها و نرم‌افزارهایی هستند که می‌توانند مقادیر زیادی داده از جمله اطلاعات حساس درباره کشتی‌های نیروی دریایی آمریکا، محموله‌ها و جابه‌جایی آن‌ها را به‌طور مستقیم به پکن ارسال کنند.
نمایندگان هردو حزب اصلی در واشینگتن موافق هستند که زیرساخت‌های نظارتی چین هیچ جایی در بنادر آمریکا ندارند.
از این‌رو، در‌حالی‌که آمریکا سعی دارد چین را از زنجیره‌های تأمین و بنادر خود بیرون براند، اسرائیل دقیقاً برعکس عمل می‌کند.
این درحالی است که چین انطباق خود را با دشمنان آمریکا افزایش می‌دهد: برگزاری مانورهای دریایی مشترک با ایران، احتمال انتقال تسلیحات به حوثی‌ها و مشارکت بیشتر در تنگه‌های کشتیرانی خاورمیانه مانند کانال سوئز و تنگه باب‌المندب.
چین بی‌طرف نیست. این کشور از نیروهایی حمایت می‌کند که دائماً کشتی‌ها، سربازان و متحدان راهبردی آمریکا را هدف می‌گیرند.
کشورهای متحد باید به‌ویژه در زمان جنگ اتحاد داشته باشند. کمک‌های دفاعی حیاتی، حمایت دیپلماتیک و حمایت معنوی آمریکا شامل حال اسرائیل می‌شود و فرض بر این است که شراکت راهبردی دو کشور برمبنای اعتماد شکل گرفته است.
اما وقتی اسرائیل به حزب کمونیست چین اجازه می‌دهد که در کنار نیروهای دریایی آمریکا زیرساخت‌های نظارتی بسازد، این اعتماد خدشه‌دار می‌شود.
این جزو مسائل داخلی اسرائیل نیست، بلکه زنگ خطری برای کل دنیای آزاد به شمار می‌آید. پرسش آزاردهنده‌ای که در این‌باره مطرح می‌شود این است که اگر متحدان نزدیک اسرائیل هیچ خط قرمزی در ارتباط با چین نداشته باشند، پس چه کسی خواهد داشت؟
هدف حزب کمونیست چین مشخصاً این است که بندر هند را از کار بیندازد تا دالان اقتصادی هند-خاورمیانه-اروپا، که ابتکار کمربند و جاده چین را تهدید می‌کند، از دور خارج شود.
اسرائیل باید جلوی این روند را بگیرد، در قراردادهای حیفا بازنگری کرده و خودش را با ارزش‌ها و منافع مشترکی که می‌گوید با آمریکا دارد تطابق دهد.
هرچیزی کمتر از این، خیانت به امنیت مشترک و اعتمادی خواهد بود که روابط اسرائیل با آمریکا براساس آن شکل گرفته است.
دیدگاه ارائه‌شده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
غدیر کمال مریح، نماینده سابق مجلس اسرائیل و بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت مشاوره جهانی جی‌کی‌ام است.
