نویسنده: جان مک گلیون
هند کشوری در حال پیشرفت است. اگر چه این کشور توانست در سال ۱۹۴۷ اعلام استقلال کند، با این حال اقتصاد آن در دهه ۱۹۹۰ توانست با انجام اصلاحات اقتصادی بهبود قابل توجهی پیدا کند. علاوه بر تقویت نظام بانکی و مدرنیزه کردن بازار سرمایه، اقتصاد هند به میزان قابل توجهی متکی بر سرمایه گذاری خارجی شده بود.
تا سال ۲۰۱۵، هند پر رونقترین اقتصاد بزرگ جهان بود.
تا سال ۲۰۷۵، انتظار میرود اقتصاد هند از آمریکا پیشی بگیرد. همچنین، با توجه به روند کنونی اقتصاد چین و افزایش نرخ بیکاری آن، اثرات منفی بحران کرونا و حباب قیمت مسکن در چین (که احتمالا بزودی خواهد ترکید) این فرضیه وجود دارد که هند بتواند تا آن موقع از اقتصاد چین نیز جلو بزند.
بر اساس پیش بینی شرکت خدمات مالی مورگان استنلی، تا چهار سال آینده هند با پیشی گرفتن از ژاپن و آلمان، سومین اقتصاد بزرگ دنیا خواهد بود. همچنین بنا به برآورد تحلیلگران اقتصادی، باتوجه به سرمایه گذاری وسیع هند در حوزه فناوری و انرژی، تا سال ۲۰۳۰ این کشور سومین بازار سهام دنیا را خواهد داشت.
پیشرفت اقتصادی رابطه تنگاتنگی با آموزش عالی دارد و به نظر میرسد دولت هند از این موضوع بهخوبی آگاه است. در همین راستا، روزنامه ساوت چاینا مورنینگ پست اعلام کرده است که نخست وزیر، آقای نارندرا مودی، در تلاش است تا هند را به یک قطب آموزشی که توان رقابت با آمریکا و چین را داشته باشد، تبدیل کند.
این در حالی است که هند در حال تبدیل شدن به پرجمعیت ترین کشور دنیاست (عنوانی که تا قبل از این برای چین بود) و تلاشهای آقای مودی در جهت بهبود وضعیت آموزش نیز به همین دلیل است. برخی از مفسران معتقدند که پیشی گرفتن هند از چین در این زمینه صرفاً یک اتفاق نمادین نیست – بلکه این نشاندهنده تغییرات قابل توجه در بازی قدرت بین ملتها دارد.
تغییری بزرگ در مرجعیت اقتصادی دنیا
همانطور که جفری گارت، سیاستمدار و رئیس دانشکده کسب و کار دانشگاه جنوبی کالیفرنیا پیشتر نیز گفته است، چین در مسیر تبدیل شدن به «اولین کشور در تاریخ است که قبل از اینکه ثروتمند شود، پیر خواهد شد». اگرچه مقدار کلی تولید ناخالص داخلی چین رقمی قابل توجه است، اما این رقم به ازای هر نفر چیزی حدود ۱۲۵۵۶ دلار خواهد بود.
همچنین با پیر شدن و کاهش جمعیت چین، اقتصاد آن نیز ناگزیر تحت تأثیر قرار خواهد گرفت. به گفته گارت، تا سال ۲۰۵۰، «نسبت وابستگی» چین از ۳۵ درصد به ۷۰ درصد خواهد رسید. «نسبت وابستگی» درصدی از جمعیت است که جوانتر از ۱۵ سال و یا بزرگتر از ۶۴ سال بوده و برای تأمین نیازهای خود به جمعیت شاغل (افراد بین ۱۵ تا ۶۴ سال) وابستهاند. با توجه به اینکه چین در حال حاضر سیستم رفاهی ضعیفی داشته، نظام سلامت آن به اصلاحات اساسی نیاز دارد، و هر سال نیز بهطور میانگین پنج میلیون زن در سن باروری را از دست میدهد، شرایط برای کشور چین سخت خواهد شد؛ چراکه درصد افراد مسن و بیمار جمعیت افزایش یافته و تعداد بیشتری از افراد به حزب کمونیست چین وابسته خواهند شد.
ترکیب جمعیتی هند بسیار متفاوتتر است. بیش از یک چهارم جمعیت آن زیر ۱۵ سال بوده و کمتر از یک هشتم آن نیز بالای ۶۰ سال دارند. فیلسوف فرانسوی، آگوست کومت، ترکیب جمعیتی یک کشور را رقمزننده سرنوشت آن میداند. اگرچه این حرف اندکی اغراق آمیز است، با این حال داشتن ترکیب جمعیتی خوب برای شکوفایی اقتصاد و آینده یک کشور ضروری است. در هند نسبت وابستگی همچنان در حال کاهش است. در حال حاضر، نسبت وابستگی در هند ۴۸ درصد بوده و پیشبینی میشود تا سال ۲۰۵۰ به ۴۰ درصد برسد. از طرفی، احتمالا تا آن موقع نسبت وابستگی در ایالات متحده به ۶۶ درصد برسد. تا سال ۲۰۵۰، میانگین سن جمعیت در چین ۵۰ سال، در ایالات متحده ۳/۴۲ سال و در هند ۵/۳۷ سال خواهد بود.
همانطور که زندگیهای ما با تکنولوژی آمیخته شده، آینده نیز در دست کشورهایی با توان ذهنی و علمی بالا خواهد بود. هند به پروراندن دانشمندان نخبه مشهور است. بسیاری از این دانشمندان در ابتدا در ایالات متحده تحصیل کرده و سپس به دنبال فرصتهای شغلی در این کشور رفته و به اقتصاد آمریکا کمک کردهاند.
با تلاشهای آقای مودی برای تبدیل هند به یک قطب آموزشی جهانی قابل رقابت با ایالات متحده، احتمال بالایی وجود دارد که هند تعداد بیشتری از این دانشمندان را درون مرزهای خود حفظ کرده و منجر به شکوفایی اقتصادی خود شود. در حال حاضر، هند در زمینه علم و فناوری عملکرد قابل قبولی دارد. با این حال، با این اصلاحات آموزشی جدید و وجود جمعیت جوان و پویا، بعید نیست دو یا سه دهه آینده شاهد یک انقلاب علم و فناوری در هند باشیم.
به علاوه، برخلاف چین که حتی اشاره به کلمه «دموکراسی» در آن ممکن است مجازات زندان داشته باشد، هند برای انتخابات آزاد ارزش قائل است. هند در نهایت به عنوان بزرگترین دموکراسی جهان شناخته خواهد شد.
پیشرفت بینهایت امری غیر ممکن است، با این حال محدودیتهای پیشرفت در کشوری مانند چین نسبت به هند بسیار بارزتر هستند. چنین روش حکومتی مستبدانهای در چین با رشد اقتصادی پایدار سازگار نبوده و در نهایت، آنچه باعث سقوط چین خواهد شد، به کشور هند کمک خواهد کرد تا بتواند قله های اقتصاد دنیا را فتح کند.
نظرات بیان شده در این مقاله نظرات نویسنده است و لزوماً منعکس کننده نظرات اپک تایمز نیست.