آندرس کور، کارشناس ارشد علوم سیاسی
دولت ترامپ در روز ۲۶ فوریه آستین‌های خود را در دفاع از آزادی بالا زد و آخرین مجوز یک شرکت آمریکایی را که به ونزوئلا نفت می‌فروخت لغو کرد. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، برای لغو مجوز شرکت شِورون در هیوستون تگزاس دو دلیل آورد.
اول آن‌که ونزوئلا به اندازه کافی در تحویل مهاجران غیرقانونی ونزوئلایی و مجرمان خشن با آمریکا همکاری کافی ندارد. ونزوئلا خاستگاه باند «قطار آراگوآ» است که دولت ترامپ آن را در روز ۱۹ فوریه در فهرست سازمان‌های تروریستی قرار داد.
ترامپ در تروث سوشال نوشت: «رژیم ونزوئلا مجرمان خشنی را که به کشور ما (آمریکای خوب) فرستاده، با سرعتی که بر سر آن به توافق رسیده بودیم تحویل نمی‌گیرد.»
دوم آن‌که رژیم ونزوئلا به دست نیکلاس مادورو رهبری می‌شود که می‌گویند در انتخابات گذشته در رقابت با ادموندو گونزالس شکست خورده بود. بسیاری از کشورها از جمله آمریکا گونزالس را رئیس‌جمهور واقعی ونزوئلا می‌دانند و در سفرها با او مثل یک رئیس‌جمهور رفتار می‌کنند.
ونزوئلا بزرگ‌ترین ذخایر نفت جهان را دارد، اما فساد و سوء‌مدیریت در دوران مادورو این کشور را فقیر کرده و موجب مهاجرت گسترده شده است. گفته می‌شود که مادورو در تجارت غیرقانونی مواد مخدر دست دارد. دولت آمریکا بابت ارائه هرگونه اطلاعاتی که به بازداشت او منجر شود، ۲۵ میلیون دلار جایزه گذاشته است.
یکی از دلایل نارضایتی شهروندان ونزوئلا از رژیم حاکم، نقض حقوق بشر از جمله قتل، ناپدید شدن قهری و عدم وجود آزادی بیان است. گزارشی در روز ۲۵ فوریه منتشر شد که نشان می‌داد رینالدو آرائوخو، کنشگر مخالف رژیم ونزوئلا، به دلیل عدم دریافت مراقبت‌های پزشکی در زندان جان باخت. همسر آرائوخو رژیم حاکم را مسئولِ مرگ او دانست. آرائوخو در جریان اعتراض مخالفان در ماه ژانویه بازداشت شده بود. او آخرین نفر از حدود ۲۰ زندانی سیاسی است که طی چند سال گذشته در زندان‌های ونزوئلا جان خود را از دست داده‌اند.
مارکو روبیو، وزیر امور خارجه آمریکا، و چند تن از نمایندگان میامی نقش بسزایی در اعمال سختگیری بیشتر علیه رژیم مادورو ایفا کردند. آن‌ها از مدت‌ها قبل درصددِ لغو مجوز شرکت‌های نفتی آمریکایی فعال در ونزوئلا و افزایش تحریم‌ها علیه این کشور بوده‌اند. برای نمونه، روبیو در روز ۶ فوریه بر مأموریت توقیف یک جت شخصی که به رژیم ونزوئلا تعلق داشت نظارت کرد. رژیم ونزوئلا از هواپیمای داسو فالکون ۲۰۰ برای انتقال مقامات به کشورهایی مانند روسیه، ایران و کوبا استفاده می‌کرد.
هم‌زمان با اعلام خبر لغو مجوزها، دونالد ترامپ جونیور با ماریا کورینا ماچادو، رهبر مخالفان ونزوئلا، که در انتخابات قبلی پیروز شد و قائم‌مقام خود، گونزالس، را به‌جای خود برگزید، گفت‌و‌گو کرد. او اکنون در ونزوئلا پنهان شده و مدعی است که از حمایت عمده نیروهای ارتش برخوردار است. او گفته که رژیم مادورو به سه دلیل یک تهدید واقعی برای امنیت و رفاه آمریکا به شمار می‌آید.
اول آن‌که رژیم فعلی و سلف آن در زمان چاوز بالغ بر ۱۰ هزار پاسپورت ونزوئلایی به رژیم‌های ایران و سوریه داد که بسیاری از آن‌ها به دست تروریست‌های اسلام‌گرا رسید.
دوم آن‌که رژیم ونزوئلا آگاهانه به افزایش مهاجرت از کشور دامن می‌زند. به گفته ماچادو، مادورو از مهاجرت به‌عنوان سلاحی برای ایجاد بی‌ثباتی در منطقه استفاده می‌کند.
او درنهایت گفت که ونزوئلا براساس برآوردهاT سالانه ۳۰۰ تن مواد مخدر غیرقانونی تولید یا قاچاق می‌کند. گفته می‌شود که آن‌ها کوکائین را با هماهنگی نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا (فارک) قاچاق می‌کنند که یک سازمان تروریستی مارکسیستی-لنینیستی است.
ماچادو گفت که کارتل‌های ونزوئلایی مانند مکزیک با دولت سرِ جنگ ندارند، چرا که به‌عنوان مقامات ارشد رژیم مادورو در رأس قدرت هستند. گفته می‌شود که کارتل «خورشیدها» به دست کارتل «قطار آراگوآ» کنترل می‌شود. بدین ترتیب، این سؤال مطرح می‌شود که آیا این سازمان هم باید در فهرست تروریستی قرار بگیرد یا خیر.
او دولت مادورو را «رژیم افیونی» خواند و به درستی گفت که گذار به دموکراسی غیر از آن‌که به ونزوئلا کمک می‌کند، به نفع آمریکا هم خواهد بود.
به‌رغم و شاید به دلیل لغو مجوز شِورون، مادورو احتمالاً به صادرات نفت به چین با قیمت‌های نازل ادامه خواهد داد. این تجارت، به‌مانند تجارت چین و ایران، دو دشمن آمریکا را به‌طور هم‌زمان تقویت می‌کند. روسیه و چین هم می‌توانند از ونزوئلا به‌عنوان یک پایگاه نظامی برای استقرار موشک‌های بالستیک میان‌برد و تهدید آمریکا استفاده کنند. فلوریدا فقط ۸۰۰ کیلومتر با ونزوئلا فاصله دارد.
دیدگاه ارائه‌شده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
درباره نویسنده: آندرس کور دارای مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد علوم سیاسی از دانشگاه ییل (۲۰۰۱) و مدرک دکترای دولتی از دانشگاه هاروارد (۲۰۰۸) است. او از مدیران شرکت تحلیلی کور و ناشر مجله ریسک سیاسی است و تحقیقات گسترده‌ای در آمریکای شمالی، اروپا و آسیا انجام داده است. «تمرکز قدرت: نهادینه‌سازی، سلسله‌مراتب و هژمونی» (۲۰۲۱) و «قدرت‌های بزرگ، راهبردهای بزرگ: بازی جدید در دریای چین جنوبی» (۲۰۱۸) آخرین کتاب‌های او هستند.
