چای نیز همانند انسانها دارای خواص و ویژگی های گوناگونی است، دردوره سلسله تانگ در چین، فردی به نام لیو ژِنلیانگ زندگی میکرد که در نوشیدن انواع مختلف چای زبانزد همگان بود. براساس گفتههای او چای حداقل دارای ۱۰ خاصیت و ویژگی است که عبارتند از: از بین بردن افسردگی، زایلکردن رخوت و سستی، ایجاد نشاط، ازبین بردن بیماری، تقویت احساس پاکدامنی و تواضع، بروز حس احترام نسبت به دیگران، تشخیص سلیقه های مختلف، پرورش جسم، به اجرا درآوردن اصول دائو( راه روشنبینی) و بهبود تنفس.
او اغلب شنیده بود که ” چای دائو( راه روشنبینی) و زیبایی را به ارمغان میآورد.”
یک راهب بودایی معروف اهل ژاپن نیز به طور مختصر از ۱۰ خاصیت چای سخن گفته که به شرح ذیل است:
“روشنبینان و موجودات والامقام به وی کمک خواهند کرد، والدین مورد احترام و حمایت قرار خواهند گرفت، شیاطین تسلیم خواهند شد، فرد حتی اگر خواب کافی نداشته باشد، همیشه سرشار از انرژی و سرزندگی خواهد بود ، اعضای داخلی بدن باهم هماهنگ کار میکنند، بیماری و بلایا دور خواهندشد، دوستی ها هماهنگ میشوند ، افکار و رفتارها درست و صالح میشوند، مشکلات ونگرانیها رخت برخواهندبست و فرد در مواجهه با مرگ دچار آشفتگی نخواهدشد.”
چای به تدریج از یک نوشیدنی ساده و معمولی به عامل منحصر به فردی تکامل یافت که پیامهای فرهنگی بسیاری را نمایان میکند. در حال حاضرنشان احساس لذت از زندگی بوده و همچنین به نوعی با مسائل معنوی پیوند دارد. برطبق کتاب ادبیات باستانی درباره چای افرادی که به نوشیدن چای علاقمند هستند غالباً افرادی پرهیزگاربوده، از راستی و درستی پیروی میکنند، توجه بسیاری به سنتها دارند و همچنین دوستیها را ارج مینهند.
چای دارای خصلت طبیعی تازهکردن و طراوتبخشی بوده و به جز تأمین احساس لذت، دارای این توانایی بالقوه است که فرد را با واقعیات آشنا کند، باعث آرامش ذهن و روان شود، کمک کند که در مسیر تزکیه قدم بردارد، پریشانیها را زایل کرده و کاری کند که خودِ فرد خودش را تزکیه کند. فوایدی که فرهنگ چین برای چای برمیشمارد، با فلسفه آسیایی در خصوص چای مطابقت دارد که شامل، ” آرامش، سکون، اعتدال و استقلال است.