نویسنده: سارا کوبرگر
از زمان پیروزی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، اروپایی‌ها تقریباً از تمام سیاست‌های آمریکا انتقاد کرده و اغلب گفته‌اند که «رابطه آمریکا و اروپا به آخر خط رسیده» و «این دولت اهمیت چندانی برای سرنوشت اروپا قائل نیست.»
این نگرش منفی که در اظهارات سیاستمداران انعکاس یافته و پوشش رسانه‌ای مغرضانه نیز به آن دامن زده است، اعتماد اروپا نسبت به متحد دیرینه خود را به‌سرعت تنزل داده است.
اروپایی‌ها از اختلاف دیدگاه طرفین ناامید هستند، اما باید لحظه‌ای درنگ کنند و به اهداف بنیادین سیاست خارجی و دفاعی آمریکا بیندیشند، نه آن‌که به حرف‌های نیش‌دار متوسل شوند.
روابط بین آمریکا و اروپا دستخوش یک تغییر اساسی شده است، اما این تغییر مثبت تلقی می‌شود. دولت ترامپ بر این باور است که متحدان آمریکا باید خودشان را تقویت کنند، زیرا صلح تنها از دریچه اقتدار تأمین می‌شود.
آمریکا بار همه را به دوش کشیده است
آمریکا بعد از جنگ جهانی دوم همواره صدهاهزار سرباز در اروپا داشته تا از تجاوزات شوروی و بعداً روسیه جلوگیری کند. آمریکایی‌ها با طرح مارشال به بازسازی اقتصاد اروپای غربی کمک کرده و کل این قاره را تحت پوشش چتر هسته‌ای خود قرار دادند. به‌رغم فداکاری‌هایی که انجام گرفته است، نگرانی درباره تقسیم مسئولیت‌ها چیز جدیدی نیست. حتی در سال‌های اولیه تشکیل ائتلاف ناتو که تهدیدات مهمی در قبال قاره اروپا وجود داشت، آمریکا بیش از دیگران برای امور دفاعی هزینه می‌کرد.
متعاقب فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بسیاری از کشورهای اروپایی بودجه دفاعی خود را با اتکا به «بهره صلح» کاهش دادند. آن‌ها تصور می‌کردند که حمایت آمریکا ادامه‌دار خواهد بود. وزرای دفاع ناتو در سال ۲۰۰۶ رسماً توافق کردند که کشورهای عضو باید دست‌کم ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف امور دفاعی کنند تا از آمادگی نظامی ناتو مطمئن شوند. با این‌حال، نرخ انطباق همچنان پایین است و این روند در دولت اوباما نیز ادامه داشته است.
کشورهای عضو ناتو در دولت اول ترامپ هشدارها را جدی‌تر گرفتند که البته با اکراه همراه بود. حتی مارک روته، دبیرکل ناتو، نیز بر تأثیر ترامپ صحه گذاشته و گفته که «ما به لطف حضور آقای ترامپ بودجه دفاعی خود را افزایش دادیم.»
آمریکا نمی‌تواند مثل سابق دست‌و‌دل‌باز باشد
اروپایی‌ها به دولت‌های رفاه‌محور خود می‌بالند، اما باید قبول کنند که ضمانت‌های امنیتی آمریکا به آن‌ها کمک کرده و نگرانی اروپا را در قبال بودجه دفاعی به حداقل رسانده و امکان سرمایه‌گذاری در بخش‌های دیگر را فراهم آورده است. متأسفانه شرایط درحال تغییر است و با توجه به تهدید ژئوپلیتیکی ناشی از ظهور چینِ کمونیستی، آمریکا دیگر نمی‌تواند مثل سابق دست‌و‌دل‌باز باشد. اظهارات هفته گذشته مارکو روبیو، وزیر امور خارجه آمریکا، در کنفرانس وزرای امور خارجه ناتو در بروکسل، بدین معنی است که اروپا باید تلاش خود را دوچندان کند.
آمریکا اروپا را تنها نمی‌گذارد
تغییر اولویت‌ها بدین معنی نیست که آمریکا اروپایی‌ها را بی‌دفاع می‌گذارد. به‌رغم اظهارنظرهای نگران‌کننده ترامپ، روبیو بر تعهد دولت آمریکا به ناتو تأکید کرده است.
شرایط ژئوپلیتیکی فعلی ایجاب می‌کند که آمریکا تمرکز خود را روی چین بگذارد. برای آن‌که این چشم‌انداز به حقیقت بدل شود، اعضای اروپایی ناتو باید مسئولیت تأمین بازدارندگی متعارف در اروپا را برعهده بگیرند. این امر نباید به‌عنوان یک وظیفه تحمیلی تلقی شود، بلکه باید به‌عنوان حقیقتِ زندگی و فرصتی برای دستیابی به استقلال عملیاتی بیشتر برای اعضای اروپایی ناتو در نظر گرفته شود.
محافظه‌کاران آمریکایی نمی‌خواهند اروپا به‌طور کامل به آمریکا متکی باشد. آن‌ها به دنبال تشکیل یک اروپای قدرتمند و مرفه هستند که بتواند در مرزهای خود قدرت‌نمایی کند و با کمک‌های حداقلیِ آمریکا به‌عنوان عامل ثبات و پایداری عمل کند.
اروپایی‌ها باید از این موضوع استقبال کنند و خودشان را بالا بکشند.
بازنشر با مجوز دیلی سیگنال، انتشارات بنیاد هریتج.
دیدگاه ارائه‌شده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
درباره نویسنده: سارا کوبرگر از اعضای برنامه رهبران جوان در بنیاد هریتج است.
