نویسنده: فیل گورسکی
کنفوسیوس، فیلسوف چینی، کسی است که خیلی‌ها او را می‌شناسند. او حدود ۲ هزار و ۵۰۰ سال پیش می‌زیست، اما بسیاری از سخنان او تا امروز تکرار می‌شوند. این یک نمونه از گفته‌های اوست که با موضوع مقاله حاضر نیز مرتبط است:
«اگر می‌خواهید آینده را تعریف کنید، گذشته را مطالعه کنید» و «یک حکومت ظالم هراس‌انگیزتر از یک ببر است.»
شاید بعضی‌ها از فعالیت مؤسسات کنفوسیوس در محوطه‌های دانشگاهی و هیئت امنای مدارس مطلع باشند. این مؤسسات در سال ۲۰۰۷ با حمایت جمهوری خلق چین برای «ترویج یادگیری زبان چینی در کانادا، تقویت مبادلات آموزشی چین و کانادا و افزایش تفاهم بین کانادا و چین» تأسیس شدند. چه کسی می‌تواند با این اهداف متعالی مخالفت کند؟
مانند بسیاری از مسائلی که به حضور پکن در خارج از کشور مربوط می‌شوند (آزار و اذیت مخالفان- اویغورها، تبتی‌ها، فالون گونگ، هنگ‌کنگی‌ها و غیره- و زدوبند و مداخله در انتخابات)، برای این مؤسسات نیز آن‌طور که باید تبلیغ نمی‌شود. سازمان اطلاعات امنیت کانادا در سال ۲۰۱۹ گزارش داد که این مؤسسات در مداخله سیاسی و سانسور دست دارند و اجازه نمی‌دهند کسی درباره موضوعاتی که برای پکن حساسیت‌برانگیز است- از جمله وضعیت سیاسی تبت و تایوان یا قتل عام میدان تیان‌آن‌من در سال ۱۹۸۹- صحبت کند. نگرانی از دستگاه تبلیغاتی رژیم چین باعث شد که برخی مؤسسات از جمله مؤسسه دانشگاه مک‌مستر در سال ۲۰۱۳ با چین قطع رابطه کند. دیگر مراکز آموزشی از جمله برخی از مدارس مقطع ابتدایی و متوسطه نیز دست به اقدام مشابهی زدند.
هیچ‌کدام از این مسائل نباید برای کسی که از اقدامات رژیم کمونیستی تمامیت‌خواه چین مطلع است، باعث تعجب شود. فاصله گرفتن از خط‌مشی حزب (البته حزب کمونیست!) ممنوع است و پکن در سانسور مطالبی که تصویر بدی از کشور ارائه می‌کنند ید طولایی دارد. مؤسسات کنفوسیوس پوششی هستند که این اقدامات تحت لوای آن‌ها انجام می‌گیرند.
از دید من، این اقدامات مصداق مداخله خارجی در امور کانادا بوده و باید متوقف شوند. سازمان اطلاعات امنیت کانادا در چارچوب وظایف خود (بخش ۲ب قانون سازمان اطلاعات امنیت کانادا) می‌تواند درباره این تهدیدات («فعالیت عوامل خارجی در داخل که به منافع کانادا ضرر می‌زنند و پنهانی و فریبنده هستند یا مردم را تهدید می‌کنند») تحقیق کند و به دولت مشاوره دهد. لازم به ذکر است که سازمان اطلاعات امنیت کانادا مدت‌ها قبل نسبت به اقدامات چین هشدار داده بود، اما- چنان‌که در مورد تحقیقات هوگ شاهد بودیم- متأسفانه توصیه‌های آن‌ها از جانب دولت لیبرال نادیده گرفته شد یا «نژادپرستانه» تلقی شد.
اما آیا چین تنها کشوری است که از تاکتیک فشارِ نامطلوب استفاده می‌کند؟ واقعاً پرسش خوبی است.
دانشگاه‌های کانادا طی ۱۸ ماه گذشته شاهد برپایی چادر، تجمع و ایجاد اخلال از جانب گروه‌های معترض به جنگ غزه بوده است (نکته مهم: جنگ نتیجه پاسخ اسرائیل به حمله ۷ اکتبر ۲۰۲۳ حماس- که در کانادا به‌عنوان یک گروه تروریستی شناخته می‌شود- بود که در آن حدود هزار و ۲۰۰ اسرائیلی کشته و تعدادی به گروگان گرفته شدند). اعتراضات عمدتاً به دنبال این بودند که مسئولیت تلفات جانی را صرفاً روی دوش اسرائیل بگذارند و دلیل شروع جنگ را نادیده می‌گرفتند. آن‌ها همچنین اعضای حماس را به‌عنوان مبارزان دلاور آزادی به تصویر می‌کشیدند (از دید من، «مبارزان آزادی» غیرنظامیان را در یک جشنواره موسیقی سلاخی نمی‌کنند و در مواجهه با زنان و دختران مرتکب تجاوز گروهی نمی‌شوند).
آیا این امکان وجود دارد که بعضی از این گروه‌ها بودجه خارجی دریافت کرده باشند؟ هیچ گزارشی در این مورد در کانادا وجود ندارد، اما اندیشکده آمریکایی مؤسسه سیاست‌گذاری و مطالعات جهانی یهودی‌ستیزی در سال ۲۰۱۹ گزارش داد که قطر و اخوان‌المسلمین کمک‌های مالی «قابل‌توجهی» به دانشگاه‌های آمریکا کرده‌اند که طبق قانون به وزارت آموزش گزارش نشدند. این مؤسسه اعلام کرد که این عناصر به ایدئولوژی‌های ضد دموکراتیک و یهودی‌ستیزانه اعتقاد داشته و با تروریسم و تأمین مالی تروریسم سروکار دارند. توجه داشته باشید که اخوان‌المسلمین در فهرست سازمان‌های تروریستی کانادا قرار ندارد.
همه می‌دانیم که دانشگاه‌های کانادا در چند دهه اخیر به شکل فزاینده‌ای به گرایشات چپ متمایل شده‌اند. در این راستا باید گفت که شاید اعتراضات مربوط به غزه و قهرمان‌سازی از حماس و حزب‌الله صرفاً نتیجه جنبش‌های مردمیِ برآمده از تفکرات «ضد استعماری» باشد. به هرصورت، دانشجویان به هرچیزی معترض هستند، این‌طور نیست؟
دست‌کم سرویس‌های امنیتی دولتی کانادا باید بررسی کنند که آیا قدرت‌های خارجی از فعالیت‌های مشکوک در دانشگاه‌های این کشور حمایت کرده‌اند یا خیر (در مقطعی که در سازمان اطلاعات امنیت کانادا بودم، از انجام چنین تحقیقاتی خبر نداشتم: این بدین معنی نیست که چنین تحقیقاتی در دست انجام نبوده است).
همچنین با توجه به بحران مالی کنونی مؤسسات آموزشی کشور، که بخشی از آن به کاهش پذیرش دانشجویان خارجی مربوط می‌شود که مؤسسات در وهله اول برای پذیرش آن‌ها راه‌اندازی شده بودند، اگر بگوییم مؤسسات کانادا برای ادامه فعالیت و باز نگه‌داشتن کلاس‌های درس به کمک‌های نقدی خارجی نیاز دارند، بی‌راه نگفته‌ایم. کدام رئیس دانشگاه را سراغ دارید که از کمک‌های نجات‌بخش- حتی اگر از سمت چین یا امارات متحده عربی باشد- استقبال نکند؟ با این‌حال، کانادا باید هزینه واقعی این کمک‌ها را که شامل امنیت ملی کشور می‌شود، در نظر بگیرد.
مقاله‌ام را با گفته‌ای از کنفوسیوس به پایان می‌رسانم: «موفقیت به آمادگی قبلی بستگی دارد و بدون آمادگی مطمئناً با شکست مواجه خواهد شد.» سخنی حکیمانه‌تر از این وجود ندارد.
دیدگاه ارائه‌شده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
درباره نویسنده: فیل گورسکی ۳۲ سال در سازمان‌های اطلاعاتی کانادا خدمت کرده و کارشناس تروریسم است. او شش کتاب در زمینه تروریسم تألیف کرده است.
