برنامههای فریبنده جدیدی که تهیدستان روستایی را به عنوان منبع اعضای بدن مورد هدف قرار میدهد

از آنجا که استفاده از زندانیان اعدامی به عنوان منبع تأمین اعضای بدن با شکست قطعی مواجه شده است، سیستم جدید جمهوری خلق چین برای تأمین اعضای بدن و هوآنگ جیفو، معاون وزیر بهداشت پیشین که دراصل حامی این سیستم جدید میباشد، در برخی محافل مورد تحسین قرار گرفته است. اما منتقدان سیستم جدید، برنامهریزیهای مربوط به این طرح را ستمگری محض قلمداد میکنند، و از دیدگاه آنها، عدم شفافیت این طرح باعث میشود که درآوردن اعضای بدن زندانیان عقیدتی و سایر افراد در چین همچنان ادامه داشته باشد.
اکثریت آنها براین عقیده هستند که هرسیستم دیگری بهتر از سیستمی است که بر کشتار زندانیان عقیدتی یا زندانیان محکوم به مرگ استوار است.
سیستم جدید، در ازای دریافت عضو، بهطور فاحشی بر پرداخت نقدی تکیه میکند، حتی در برخی موارد مبالغ هنگفتی درنظر گرفته میشود تا اعضای بدن را از روستائیان بیبضاعت تأمین کنند، اما اسرار پشتپرده مربوط به این سیستم، بیسروصدا، فقط در نوشتههای مقامات رسمی مطرح میشود و کارشناسان دراین خصوص اظهار میدارند که این سیستم، اصول راهنمای سازمان بهداشت جهانی برای پیوند اعضا را نقض میکند.
در خصوص پرداخت غرامت به افرادی که بهطور داوطلبانه به اهدا اعضا مبادرت میکنند، مناقشات شدیدی در انجمن اخلاق پزشکی مطرح است: پرداخت مستقیم دهها هزار دلار غرامت به افراد در ازای یک کلیه، قاچاق اعضا نامیده میشود. اما برطبق قوانین سازمان بهداشت جهانی، بازپرداخت “متعارف و مورد تأیید هزینههایی” که بر اهداکننده تحمیل میشود، منطقی است.
اما از آنجا که مقامات رسمی چین به این موضوع اشاره میکنند که بهطور متوسط، به یک سکنه روستایی تا چندین سال دستمزد پرداخت میشود، به نظر میرسد که سیستم جدید چین در محدوده دستورالعملهای سازمان بهداشت جهانی قرار ندارد.
آرنی شوارتز، که یک محقق مستقل درخصوص قاچاق اعضا در سوئیس میباشد، در یک ایمیل نوشت که، “هر اسمی که روی این نوع از پرداختها گذاشته شود، از قبیل کمک مالی، جبران خسارت، کمکهای بشردوستانه، اساساً بیانگر این حقیقت است که اعضای پیوندی در ازای پرداخت پول و سایر مزایای مادی از افراد متوفی خریداری میشود.”
وی به تعاریف موجود در مقاله “گروه عملیاتی آسیا در خصوص قاچاق اعضا” اشاره میکند که کمک مالی را نوعی اجبار قلمداد میکند.

درآمد چندساله
بهنظر میرسد که سیستم جدید چین، با هدف پرداخت غرامت برای اعضای پیوندی راهاندازی نشد. طی یک برنامه آزمایشی که توسط سازمان صلیب سرخ چین از مارس ۲۰۱۰ تا مارس ۲۰۱۲ ترتیب داده شد، فقط ۲۰۷ نفر داوطلب اهدا عضو شدند. البته سازمان صلیب سرخ چین درمقایسه با سایر کشورها، از اعتبار چندانی برخوردار نیست. این سازمان در چین مستقل از رژیم کمونیست نبوده و بعد از رسوایی مربوط به سال ۲۰۱۱ اعتبار خود را ازدست داده است.
با کاهش اهدا اعضای پیوندی، مقامات اقدام به ارائه غرامت به خانوادههای دهقانان چینی کردند؛ همان “روستائیان فقیری” که شرح آنها در گزارشات آمده است؛ این غرامت به خاطر اعضای بدن فردی که به تازگی فوت کرده، به خانواده وی پرداخت میشود؛ این کار افزایش نسبی در اهدا اعضا را بهدنبال داشت.
دستیابی به اطلاعات شفاف، منسجم و کامل از مقامات چینی در خصوص روند پیشرفت این برنامهها، بسیار مشکل است. محققانی همچون شوارتز، که این سیسیتم را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل دقیق قرار دادهاند، چارهای ندارند، جز اینکه با مطالعه بخشهایی از گزارشات رسانههای حکومتی، اطلاعات مورد نظر را تکهتکه کنار هم قرار دهند.
بهعنوان مثال، عبارت پایانی از یک مقاله نامرتبط به این موضوع اشاره میکند که: از تاریخ ۳۱ مارس، بیش از ۷۱۹ نفر اقدام به اهدا عضو پیوندی کردهبودند که ۱۹۶۴ عضو از آنها، ارگانهای اصلی و مهم بدن از قبیل قلب و کلیه بوده که بهواسطه آنها زندگی بیش از ۱۰۰۰ نفر نجات پیدا کرد.”
مقامات مسئول اعتراف کردند که پس از اجرای طرح پرداخت خسارت مالی، حدود ۵۰۰ نفر در محدوده یک سال اقدام به اهدا عضو کردند، درحالیکه در طی دو سال قبل فقط حدود ۲۰۰ نفر دراین طرح شرکت کردهبودند، این موضوع بیانگر نقش و اثر پرداخت غرامت در طرح جدید است.
یک مورد نیز توسط چیانگ فانگ از کالج پزشکی دانشگاه ژجیانگ در مجله اخلاق پزشکی منتشر شد، وی دراین مقاله بهسختی تقلا کرد تا توضیح دهد که چگونه غرامتهای مالی ارائهشده در چین، درحیطه مرزهای اخلاقی مناسب بوده و این جبران خسارت بیشتر شامل هزینه های متحمل شده بوده و هزینههای دیگری را دربر نداشته است.
اما فقدان مشخصه شفافیت در عملکردهای سیستم، باعث میشود که بهسختی تشخیص داد که آیا موارد ارائهدادهشده توسط چیانگ به عنوان یک نمونه معمول محسوب میشوند یا نه.
مقامات رسمی چین بهتدریج در گزارشاتی دیگر، کمتر درباره مقادیر پیشنهادی صحبت میکنند.
گائو شیانگ، معاون اجرایی سازمان صلیب سرخ، از استان زجیانگ چین، در مقالهای به پرداخت مبلغ ۳۴۰۰۰ یوآن معادل ۵۵۰۰ دلار امریکا اشاره کرد که شامل هزینههای تدفین نیز میشود؛ براساس اظهارات وی در این مقاله، “کمکهای مالی پرداختشده به خانوادههای افراد اهداکننده عضو از ۵۰۰۰۰ یوآن (۸۰۰۰ دلار امریکا) فراتر نمیرود.”
گائو درادامه افزود: “این مبلغ چندان زیادی نیست، اما بیانگر روح بشردوستانه صلیب سرخ میباشد.”
مفسران دراین خصوص اظهار میدارند که باتوجه به آمار ارائهشده توسط اداره آمار ملی چین، مبنی بر اینکه میانگین درآمد یک روستائی در چین حدود ۷۰۰۰ یوآن معادل ۱۱۰۰ دلار امریکا میباشد، پرداخت مبلغی بیش از هفتبرابر درآمد سالیانه به آنها، باعث میشود که روند تصمیمگیری درخصوص اهدا عضو برای افراد خانواده اهداکننده و پزشکان به انحراف کشیده شود.
جعبه سیاه
ماریا فیاتارون سینج، استاد دانشگاه پزشکی سیدنی میگوید که اگر سیستمی “با تکیه بر قشر آسیبپذیر” به پیش برود و مبلغ هنگفتی پول به آنها پیشنهاد دهد، “درواقع این سیستم توسل به اجبار را بهعنوان راهی برای خروج از این وضعیت درپیش گرفتهاست.” وی در ادامه میافزاید که، “اکثریت افراد معتقدند که پیشنهاد مبلغ هنگفتی پول به اقشار آسیبپذیر جامعه عمل معقول و مناسبی نیست.”
موضوع دیگری که به عدم اعتبار برنامهریزیهای جدید اشاره میکند، مربوط میشود به این که آنها چگونه در چارچوب گسترده سازمانی و سیاسی تحت سیطره حزب کمونیست قرار میگیرند.
براساس تحقیقاتی که بیانگر تداوم این شیوه نادرست هستند، حزب حدود یک دهه مبادرت به برداشت اعضای بدن از افراد جنایتکار کرده و سپس، به شدت به زندانیان عقیدتی در اردوگاههای کار سخت روی آورد که بهطور بارزی تمرینکنندگان فالون گونگ را آماج خود قرار داد.
هنوز هیچگونه اطلاعات واقعی از ساختار فعلی درخصوص پیوند اعضا در چین فاش نشده است، بهعنوان مثال هیچگونه آماری از مجازات اعدام دردست نیست، چرا که با استفاده از این آمارها بهعنوان معیاری مهم برای ارزیابی، میتوان به حداقل و حداکثر تعداد ممکن اعمال جراحی پیوند اعضا از منبع مزبور دست یافت.
ماهیت جعبه سیاه این سیستم بهعنوان یک کل، که طرح اهدای غرامت در درون آن جای دارد، بخشی از نگرانیهای توصیفشده توسط دیوید ماتاس را مورد تأیید قرار میدهد. دیوید ماتاس یک وکیل کانادایی است که در خصوص درآوردن اعضای بدن تمرینکنندگان فالون گونگ دست به تحقیقات گستردهای زده است.
ماتاس طی یک مصاحبه تلفنی بیان نمود که، ” این غیرممکن است که یک سیستم اخلاقی، مجزا از بقیه سیستم درخصوص منبع اعضا باشد که غیراخلاقی است.” وی درادامه افزود که، “بدون دسترسی به اطلاعات، تجدیدنظر قضایی، گزارش حقوق بشر، و گزارش رسانهها، هیچ مکانیسم دیگری وجود ندارد تا از طریق آنها متوجه وقوع رویدادهای مربوطه شوید، و تازمانی که حزب کمونیست چین سیطره دارد، هیچ دورنمایی از وجود آنها نیز دردست نخواهد بود.”
وی دراین شرایط اظهار داشت که، “برای این سیستم هیچ راهی وجود ندارد که به استانداردهای بینالمللی دست یابد که سیستمهایی بسیار شفاف بوده و درقبال اعمال خود پاسخگو و موارد موجود درآن قابل ردیابی هستند.”
دکتر تورستن تری، مدیر اجرائی گروه حمایت پزشکی، به نام گروه پزشکان مخالف درآوردن اعضا بیان نمود که تازمانی که این سیستم هیچ راهی را برای تحقیقات بینالمللی باز نمیگذارد، زندانیان عقیدتی همچنان به سهولت طعمه درآوردن اعضای بدن میشوند.
وی دراشاره به اینکه بیمارستانهای چین این امکان را دارند که دست به پروندهسازی دروغین بزنند، اظهار داشت: “اگربهراحتی بتوان برای افرادی که برای پیوند اعضا به چین سفر میکنند، یک هویت جعلی درست کرد، پس این امکان وجود دارد که یک هویت جعلی به زندانیان عقیدتی نیز نسبت داد.”
اپک تایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر میشود.